Opinie-artikel van Likoed Nederland in het Friesch Dagblad, 24 februari 2014.
Er is geen enkel Arabisch land dat zich aan de regels van het internationale recht houdt, laat staan de mensenrechten respecteert.
Marokko houdt al 38 jaar illegaal de Westelijke Sahara bezet, in Algerije worden christenen bij wet gediscrimineerd, Turkije houdt al 35 jaar illegaal Noord-Cyprus bezet en heeft tienduizenden kolonisten naar dit gebiedsdeel gestuurd, sjiietische moslims worden vaak zwaar gediscrimineerd en vervolgd in Egypte, Saoedi-Arabië en Bahrein, Joden mogen bij wet niet in Jordanië wonen, in Irak zijn christenen hun leven niet zeker, in Noord-Soedan komt slavernij nog veel voor, als een vrouw in de Verenigde Arabische Emiraten wordt verkracht krijgt niet de dader straf maar de verkrachte vrouw, in Iran worden homo’s opgehangen enkel omdat ze homo zijn, in Katar zijn al 400 Nepalese arbeiders overleden bij de bouw van voetbalstations, en als een christen in Pakistan iets verkeerds zegt over de profeet Mohammed dan wacht hem de galg. Enzovoort, enzovoort.
Toch hoor je internationale organisaties als de Verenigde Naties, het Internationale Gerechtshof in Den Haag of de Wereldbank niet of nauwelijks klagen over bovenstaande landen.
Integendeel zelfs. Door de familie Assad opgeleide en getrainde rechters uit Syrië, zoals Abdallah El-Khani en Salah Tarazi werden juist rechter bij het Internationale Gerechtshof in Den Haag, om zich daar te buigen over mensenrechtenschendingen in andere landen. Terwijl thuis in Syrië tienduizenden landgenoten werden doodgeschoten, gemarteld en met gifgas bestookt.
Saoedi-Arabië, Marokko en Algerije, landen waar zoals gezegd zeer grove schendingen van de mensenrechten plaatsvinden, mochten in 2013 zelfs lid worden van de VN Mensenrechtenraad. Samen met China, dat al meer dan 60 jaar Tibet bezet houdt, en Cuba, dat al jaren honderden politieke gevangenen in concentratiekampen opgesloten houdt.
Het zal waarschijnlijk niet verbazen dat bovenstaande landen zichzelf of bevriende naties niet of nauwelijks via deze internationale organisaties bekritiseren.
Marokko, waar geen vrijheid van meningsuiting bestaat, zal Saoedi-Arabië, waar vrouwen bij wet niet mogen autorijden, niet op de vingers tikken.
Het China, waar jaarlijks duizenden mensen worden geëxecuteerd, hoor je niet klagen over Iran, waar vrouwen die overspel hebben gepleegd mogen worden gestenigd. Overigens alleen met behulp van kleine stenen, zodat de vrouw niet te snel zal overlijden – dus niet genoeg pijn zou lijden.
Gelukkig voor alle bovenstaande mensenrechten-overtredende naties is er een land waar zij al hun pijlen op kunnen richten: Israël. Juist het enige land in het Midden-Oosten waar christenen, homo’s en vrouwen niet worden gediscrimineerd en waar minderheden ook hoge maatschappelijke posities vervullen, wordt continue aangepakt.
Met als gevolg dat het internationale recht en de VN volstrekt ongeloofwaardig worden. Immers, er wordt wel heel opzichtig met twee maten gemeten. Waardoor het internationale recht haar morele waarde verliest, wat een zeer kwalijke zaak is.
Het opmerkelijke is nu dat personen zoals Gretta Duisenberg en Martin Siepermann (Friesch Dagblad, 14 februari 2014), directeur van The Rights Forum, hier volop in mee gaan. Onder het mom van ‘het internationale recht’ lopen ze als lakeien achter Saoedi-Arabië en Marokko aan, dat alleen Israël continu het internationale recht en de mensenrechten zou overtreden.
Nu is Israël zeker geen perfect land. Het maakt ongetwijfeld fouten, net als de Verenigde Staten, Italië of Nederland. Het land kan zich echter geen grote fouten veroorloven, want dat kan het einde betekenen. Al sinds de jaren twintig van de vorige eeuw is er structureel geweld tegen de Joden in de Arabische wereld. En sinds de oprichting van Israël in 1948 hebben Arabische landen en Arabische terreurorganisaties vele oorlogen tegen Israël gevoerd, in pogingen om het land van de kaart te vegen. Het internationale recht van de Joden in Israël om te leven en te overleven krijgt echter nauwelijks aandacht van mensenrechtenorganisaties.
Maar ondanks die oorlogen, geweld en terreur is Israël een democratie en rechtsstaat. Waar niemand vreemd opkijkt dat een Arabische rechter de Joodse president jarenlange gevangenisstraf oplegt (rechter Karra met president Katsav, vanwege verkrachting). Een rechtsstaat die dus juist een voorbeeld is voor Arabieren.
Zo bleek in een opiniepeiling in 2012 dat een overduidelijke meerderheid van 68% van de Israëlische Arabieren liever in Israël woont dan in enig ander land in de wereld. Zet dat eens af tegen Marokkanen in Nederland. Daarvan voelt slechts 48 procent zich hier thuis.
De eenzijdige focus op Israël van The Rights Forum is om nog een andere reden ongeloofwaardig. Want over het lijden van Palestijnen waar Israël niet bij betrokken is, hoor je hen niet. Zoals in Libanon (doden door het weigeren van medische verzorging aan Palestijnen), Jordanië (weigeren Palestijns-Syrische vluchtelingen), Syrië (slachtpartijen, doodhongeren), Gaza onder Hamas (vrouwen, christenen en homo-onderdrukking) of de Westbank onder Fatah (doodmartelen politieke tegenstanders).
Dries van Agt, de oprichter van The Rights Forum, is een jurist. Juist hij zou moeten inzien dat het internationale recht de afgelopen decennia meer dan verkracht is, voor een niet onbelangrijk deel door islamitische dictaturen. Waardoor dit recht langzaam maar zeker niet meer serieus is te nemen, wat een zeer kwalijke zaak is.
Van Agt en Siepermann zouden zich daar eens druk over moeten maken, in plaats van er in mee te gaan. Zodat er eindelijk eens veroordelingen van de VN komen van de grote en omvangrijke mensenrechtenschendingen van de afzichtelijke dictaturen in de Arabische wereld.
