Door Chaja Italiaander, NIHS, 4 februari 2014.
Sinds 16 december 2012 woon ik in Israël. Ik ging niet als overtuigd Zionist maar nadat ik gepensioneerd was, reisde ik mijn kinderen achterna die hier in hun studententijd zijn blijven hangen.
Ik was best kritisch op Israël in zijn huidige politieke vorm, deels gekneed en gevormd door mijn Nederlandse omgeving.
Echter hoe langer ik hier woon, hoe meer ik er van overtuigd raak dat de wereldwijde kritiek op Israël niets met feiten te maken heeft en de problemen waarmee dit land dagelijks worstelt om te overleven. En hoewel ik mijn mede-Joden vaak extreem kleinzielig en overdreven gevoelig vond voor antisemitische uitingen, begin ik ‘nattigheid te voelen’ en ben ik de naïeviteit en het eindeloos geloven in de goedheid der mensheid voorbij.
Elke ochtend lees ik op mijn kleine I-pad, met een lekker kop sterke koffie de Telegraaf, de Volkskrant en de Trouw, hoe fijn gepensioneerd zijn kan! Ook lees ik The Jerusalem Post en de koppen van enkele andere dagbladen hier te lande.
Wie schetst mijn verbazing dat er van voortdurende raketaanvallen op Zuid-Israël nergens berichten te lezen zijn in de Nederlandse dagbladen.
Wel berichten dat Israël weer gebombardeerd heeft en hoeveel doden er zijn aan Palestijnse zijde, waarbij de berichtgeving zo geformuleerd wordt, vooral in de kop van het artikel, dat de slordige lezer alleen “Israël doodt Palestijnen” registreert.
Mijn dochter woont in Beer Sheva, de stad aan de noordzijde van de Negev woestijn. Iedere bewoner die zijn huis daar bouwt, moet verplicht een betonnen kamer bouwen die bestand is tegen raket aanvallen. Onder iedere huizengroep, zijn ondergrondse schuilkelders en ook mijn kleinkinderen rennen regelmatig heen en weer om dekking te zoeken tegen raketaanvallen van Hezbollah of een andere extremistische groepering. Kinderen die hier wonen, krijgen – vanwege deze raketaanvallen – vaak thuis les van de ouders omdat ze regelmatig niet naar school kunnen. Overal in Israël zijn steden en dorpen waar dit zich op dagelijkse basis afspeelt.
Van de moord op een Israëlische jongen die bij zijn, sinds reeds lange jaren, moslim vriend gaat logeren en in koele bloede wordt vermoord uit wraak op het niet vrij laten van diens neef, die op zijn beurt 2 Israëli’s vermoordde. Over deze vreselijke gebeurtenissen valt niets te lezen in mijn “fijne” dagbladen. En wat te zeggen over de slapende soldaat van net 18 die de keel werd afgesneden door zijn mede buspassagier?
Niets, helemaal niets in de Nederlandse kranten!
Hier in het land zie je overal Arabieren c.q. Moslims. Ik herken de dames omdat de hoofddoeken onder de kin geknoopt worden. Soms zijn de dames gesluierd, dat zie je in het Zuiden van Israël veel. Op de markten, in de winkels, theaters, sportvelden, in de bussen, in de kantoren, achter toonbanken en als personeel, overal kom ik hen tegen. En… ik let scherp op hoe ze behandeld worden en maak waar mogelijk, contact met hen, want ik wil weten wat er waar is van de bewering dat het 2e rang burgers zijn. Is dit een land als Zuid-Afrika was?
Vooral in het kinderziekenhuis te Petach Tikwa, waar ik vele dagen met een kleinzoon door moet brengen, ziet men zeer veel Arabische patiëntjes met hun ouders. Die goed, beleefd en bekwaam behandeld worden. Dat zie ik met mijn eigen ogen! In het ziekenhuis in Safed ziet men een enorm aantal Arabische artsen en verpleegkundigen aan het werk.
Ik durf dan ook iedere (eerlijke) journalist of politicus uit te dagen om met mij mee te gaan, gewoon op straat te kijken en te spreken met de mensen die hier wonen en men zal verbaasd zijn hoeveel Arabisch of moet ik zeggen Moslim bewoners in Israël blij zijn dat ze hier mogen leven en tevens ook weten dat kans op scholing, werk en voorspoed hier vele malen groter is dan in welk Arabisch land ook.
De Zwarte Weduwe
Gisteren keek ik naar “de wereld draait door”op uitzending gemist, weer zo een heerlijk Nederlands moment met immer vriendelijke, empathische Matthijs als tafelheer. Ditmaal ging het over de “Zwarte weduwe” die de Olympische winterspelen, Poetins status speeltje, in de war dreigt te gooien door het dreigement zichzelf op te gaan blazen. Ook aanwezig waren Jelle Brandt Corstius en een in terrorisme gespecialiseerde dame.
Er werden foto’s getoond van de zogenaamde Zwarte Weduwe. Een dame met hoofdbedekking zoals je hier overal dames tegenkomt die er zo uitzien. De terrorisme specialist, Jelle en ook Matthijs maakten zich ernstig ongerust over de mogelijke aanwezigheid van deze bomgevaarlijke weduwe en Jelle vertelde hoe hij eens uit de metro was gesprongen toen een dergelijke dame in zijn compartiment stapte en hoe de moslima hem triest toelachte aangezien daarna iedereen de coupe verliet wegens haar aanwezigheid.
Toen wist ik dat ik dit verhaal moest gaan opschrijven, want hoezo heeft niemand door dat de dagelijkse realiteit hier in dit land is dat mensen bommen gooien of zichzelf willen opblazen ? Dat dit dezelfde mensen kunnen zijn waarmee ik dagelijks mee te maken heb, zoals een loodgieter, een buschauffeur of dokter. Dat de realiteit van Israël er een is van zwarte weduwen die rondlopen vanaf de dag van oprichting en dat ik zie dat niemand van de Israëlische populatie dit wil.
Dat de omringende staten helemaal niet op vrede uit zijn en dat ook luidkeels verkondigen, ongeacht wat Israël aan (zware) concessies doet . Dat het enige wat Israël contre coeur kan doen, is zichzelf te beschermen met grenzen, soldaten en muren. Als het theoretisch gesproken een aantal jaren rustig is aan de grenzen van Israël, dan weet ik zeker dat de maatregelen versoepelen en de grenzen opengesteld gaan worden .
Kijk nou toch naar die Matthijs en hoe angstig hij en zijn tafelgenoten reageren alleen al bij het praten over het zwarte weduwenverhaal, de angst voor aanslagen en de moeilijkheid ze te voorkomen.
Bedenk dan even hoe het voelt in een land te wonen waar dat dagelijkse kost is. Ik hoef hier niet te wonen maar de meerderheid van de populatie in Israël heeft geen ander thuis, is verdreven alleen door het joodszijn uit zijn/haar vroegere vaderland.
Je ziet de moeheid op de gezichten als je vroeg in de ochtend met de bus rijdt, de mensen zijn het zat. Men wil rust, vrede en veiligheid net als een ieder in de wereld en vanuit dat oogpunt is er de bereidheid om met wie dan ook samen te leven, zoals reeds het geval is. Daar ben ik van overtuigd. Ik begrijp niet dat de wereld voortdurend met de vinger naar Israël wijst terwijl er geen jood welkom is in welk Arabisch land dan ook!
Hier lopen de Moslims gewoon rond net als iedereen maar daar wordt de loslopende Jood gelijk afgeslacht. Waarom draait de wereld de waarheid om? Is er dan toch sprake van de al oude, altijd historisch aanwezige wens om Joden niet aardig te vinden? Noemen we dat dan antisemitisme? In een nieuw jasje: anti Zionisme?
En mijn kinderen? Die zeggen: Mama heeft eindelijk haar roze bril afgezet!
