Opinie-artikel van Likoed Nederland op De Dagelijkse Standaard, 2 december 2013.
In de Nederlandse media is de laatste anderhalf jaar twintig keer bericht dat Jasser Arafat mogelijk met polonium zou zijn vergiftigd.
Dat was op basis van persberichten van zijn weduwe, die steeds weer door het ANP als hard ‘nieuws’ werden gebracht.
Het ‘bewijs’ is echter flinterdun, gezien de wetenschappelijke aanwijzingen tegen een polonium vergiftiging:
- Het Zwitserse team, dat als enige stelt dat er aanwijzingen zijn dat Arafat met polonium is vergiftigd, staat helemaal alleen in de constatering. Het Russische onderzoeksteam vond de gemeten waarden helemaal niet hoger dan van nature verwacht kon worden. De Nederlandse toxicoloog dr. A. Verschoor bestudeerde de uitkomsten en stelde voor de NOS radio en televisie dat er geen overtuigend bewijs was dat Arafat zou zijn vergiftigd. De Engelse professor Priest, deskundige op het gebied van polonium vergiftiging, stelt zelfs dat: “elke wetenschappelijke geloofwaardigheid voor een poloniumvergiftiging in het Zwitserse rapport zoek is”. Heel toevallig was het Zwitserse team betaald door de weduwe van Arafat.
- Diezelfde weduwe weigerde vlak na het moment van overlijden van Arafat, in 2004, een autopsie. Blijkbaar was zij toen beducht dat er een andere doodsoorzaak zou blijken.
- Hetzelfde geldt voor het medisch dossier van Arafat. Dat weigert de weduwe zelfs al negen jaar openbaar te maken, tot op de dag van vandaag. Vermoedelijk spreekt dat dossier vergiftiging dus tegen.
- De aangetroffen hoeveelheid polonium op zijn onderbroek is hoog, maar juist weer onwaarschijnlijk hoog – gezien de verstreken tijd en het snelle uit elkaar vallen van polonium. Terug rekenend had met een dergelijke dosis bij wijze van spreken een kudde olifanten gedood kunnen worden. Dat maakt het aannemelijk dat het polonium later is aangebracht.
- In 2012 had professor Roland Masse, radiopatholoog aan het Percy Hospitaal in Parijs, het ziekenhuis waar Arafat zijn laatste dagen doorbracht, al laten weten dat Arafat op geen enkele manier met polonium besmet kon zijn. Arafat was getest en “een dodelijke dosis polonium had niet onopgemerkt blijven.”
- De weduwe heeft een enorm persoonlijk belang om haar rol in de Palestijnse zaak naar voren te schuiven. Zij ligt namelijk in de clinch met de Palestijnse Autoriteit over het eigendom van de honderden miljoenen euro’s – zo niet miljarden – die Arafat achterover heeft gedrukt.
- Arafat vertoonde een aantal typische kenmerken van poloniumvergiftiging juist niet, zoals haaruitval. Iedereen kan op de foto’s van destijds zien dat Arafat tijdens zijn ziekenhuisopname juist een behoorlijke baardgroei had.
Je gaat je afvragen hoe de ANP redactie werkt. Schrijven ze sowieso alles wat binnen komt klakkeloos over, of trekken ze zich enkel bij anti-Israëlische nieuwsitems niets van de journalistieke code aan?
Zoals artikel 1 van de Code voor de Journalistiek: “De verificatie van feiten …. belichaamt het journalistieke streven naar objectiviteit.”
En artikel 17: “Het zoeken naar hoor en wederhoor is een journalistiek basisprincipe. In het bijzonder bij het publiceren van beschuldigingen of verdachtmakingen ….. past de journalist wederhoor toe.”
Het zou mooi zijn als het ANP eens fair ging berichten over het conflict, zoals artikel 14 van de Code voor Journalistiek ook voorstaat: “Bij het … selecteren …. van nieuws gaat de journalist fair te werk.”
Zo zou het ANP eens kunnen berichten over de echte erfenis van Arafat. Bijvoorbeeld over de achterover gedrukte honderden miljoenen euro’s. Of over hoe de Palestijnse staatstelevisie Palestijnse kinderen leert dat “de Joden Arafat vermoord hebben en dat je die daarom vreselijk moet haten”.
Of over de herhaaldelijke oproepen van Palestijnse leiders tot een nieuwe holocaust op de Joden.
Het wordt kortom tijd dat het ANP echt journalistiek gaat bedrijven. Wij zijn benieuwd.
