Opinie-artikel van Likoed in het Nieuw Israëlitisch Weekblad – als reactie op een opinie artikel van Joel Serphos in de vorige editie, 1 november 2013.
Het is geen nieuws dat de geschiedenis van Israel een geschiedenis vol conflicten is.
Zo werd Israel op 6 oktober 1973 bij verrassing aangevallen door meer dan 100.000 Egyptische soldaten.
Met als doel de Joodse staat te vernietigen staken zij, bijgestaan door duizenden militairen afkomstig uit onder andere Marokko, Libië, Noord-Korea en Cuba, het Suezkanaal over. Er waren slechts 400 Israëlische soldaten die hen moesten tegenhouden.
In het noorden viel Syrië, gesteund door onder andere Irak, met 800 tanks Israel binnen. Ongeveer 180 Israëlische tanks moesten deze Arabische invasie tegenhouden.
Israel leek op omvallen te staan. Echter door uitzonderlijke moed en militair vernuft, wist Israel het tij te keren. Militairen gelieerd aan Likoed, zoals Ariel Sharon, staken samen met socialisten als Ehud Barak het Suezkanaal over.
In zijn column in het NIW van 25 oktober 2013 heeft Joel Serphos het over een ‘onherstelbare breuk tussen links en rechts Israel’, die in 1948 zou zijn ontstaan. Daar was in oktober 1973 op zijn zachtst gezegd niet zo erg veel van te merken.
Gelukkig niet, want dan zou Israël er nu niet meer geweest zijn.
Serphos slaat de plank dan ook mis in zijn stuk. Hij gaat voorbij aan de continue en onmisbare bijdrage van de Likoed aan de veiligheid en vrede van Israël.
Want ja, er waren en zijn altijd tegenstellingen geweest tussen links en rechts Israel. Maar dat is normaal in een democratie. Anders dan in Iran, Gaza en Saoedi-Arabië kunnen moslims, christenen en Joden in Israël vrij deelnemen aan verkiezingen, en vrij op linkse- of rechtse partijen stemmen.
Na de Jom-kippoer oorlog, werd duidelijk dat Israel genoeg had van de Arbeiderspartij. Hierdoor kwam er in 1977 voor het eerst een rechtse regering onder leiding van Menachem Begin aan de macht. Begin was een charismatische leider die wel degelijk open voor vrede stond. Zo sloot hij in 1979 vrede met Egypte, en gaf daarbij de hele Sinai-woestijn terug. Hij heeft hiervoor nog de Nobelprijs voor de Vrede gekregen.
De Irgoen, waaruit de Likoed is ontstaan, was een gewapende ondergrondse beweging die anders dan de Hagana minder terughoudend was met het uitvoeren van militaire operaties tegen de Britten. Zonder de inspanningen van de Hagana en de Irgoen was Israel niet in 1948 opgericht.
Dat Begin een man van vrede was, bleek al tijdens de Altalena Affaire, die zich afspeelde in 1948, en waarbij 16 leden van de Irgoen door de socialisten van de Hagana werden doodgeschoten. Begin gaf de Irgoen de opdracht niet terug te vechten. Omdat hij een burgeroorlog wilde voorkomen. Een daad die ook door David Ben-Goerion erg werd gewaardeerd. Ben-Goerion heeft kort voor zijn dood zelfs gezegd dat als hij Begin zijn beweegredenen beter had gekend, de geschiedenis (rondom de Alatlena-affaire) er heel anders had uitgezien.
Begin heeft ondanks de Altalena Affaire in de jaren na 1948 nooit een poging ondernomen om een rechtse Likoed-achtige militie in het leven te roepen. Hoe anders waren de door Joel Serphos zo gewaardeerde socialisten. Zij sloegen in de jaren ’50 nog met eigen milities vreedzame demonstraties van religieuze Joden in de ‘rode’ havenstad Haifa uiteen met stenen en ijzeren staven.
Israël is een democratie. Wat betekent dat je voor of tegen de Oslo-akkoorden mag demonstreren. In de jaren ’90 waren vele Israëliërs, waaronder vele Likoed-leden zoals Benjamin Netanjahoe tegen deze akkoorden. Dat het er bij deze demonstraties soms te heftig aan toe is gegaan, dat klopt. Maar dat is Netanjahoe niet te verwijten. Het was anders dan wat Serphos beweert niet Netanjahoe die mensen tijdens deze demonstraties tegen de persoon Rabin ophitste. Ook toen al had Netanjahoe een enorm respect voor Rabin.
Het is waar dat Netanjahoe niets zag in de Oslo-akkoorden en hij was zijn tijd hiermee ver vooruit.
Want een overgroot deel van de Israëliërs zijn na vele tientallen zelfmoordaanslagen en het afvuren van duizenden raketten uit Gaza en Libanon ook niet meer bereid om zomaar de hele Westbank op te geven. Immers, een Westbank die niet onder Israëlische controle staat is een Westbank vanwaar raketten op steden als Netanja en Tel Aviv zullen worden afgeschoten.
Overigens overwoog Rabin zelf enkele weken voor zijn dood om te stoppen met het Oslo proces.
Ook de Israëlische Arbeiderspartij wil anno 2013 niet dat Israel zich zomaar helemaal terugtrekt uit de Westbank. Ook de Arbeiderspartij, die tot 2011, net als de PvdA, via de Socialistische Internationale gelieerd was aan de NDP, de socialistische partij van de Egyptische dictator Hosni Mubarak, ziet in dat te grote groepen Palestijnen niet alleen Ramallah opeisen, maar ook Tel-Aviv.
Waaruit blijkt dat ook wat dit punt betreft links en rechts Israel dichter bij elkaar staan dan Serphos beweert.
Likoed en de Arbeiderspartij zijn het vaak niet met elkaar eens, maar dat is normaal in een democratie. Het zou Serphos daarom sieren als hij een volgende keer iets meer respect zou tonen voor Likoed en de Irgoen. En deze organisaties niet, zoals Anja Meulenbelt en Dries van Agt doen, af te schilderen als zijnde terroristisch.
Want die terroristen, die zitten in Gaza en Nablus. En die zaten niet op de Altalena.
