Door M. Dubowitz, directeur van de Foundation for Defense of Democracies en O. Kittie, hoogleraar rechtsgeleerdheid aan de universiteit van Arizona.
Vertaling en inkorting: Likoed Nederland.
Het akkoord van Genève zoals voorgesteld door zes grote mogendheden en waarmee Iran zondag heeft ingestemd is een gok gestoeld op Westers optimisme.
Terwijl Iraans nucleaire capaciteit iets wordt teruggedraaid, verzwakt de overeenkomst de westerse economische sancties enorm. Iran zal resterende sancties beter kunnen ontduiken in de veranderende psychologische omgeving en nieuwe wegen creëren om miljarden extra dollars te genereren. Dit terwijl de bepalingen van Genève te zwak zijn om te voorkomen dat Iraanse natuurkundigen verdere nucleaire vooruitgang boeken op een aantal belangrijke gebieden.
Het akkoord legt wel meer beperkingen op aan het nucleaire programma van Iran dan het geval was in de deal die de regering Obama naar verluidt twee weken geleden bereid was te ondertekenen. De dreiging met verdere sancties door het Amerikaanse Congres, Frankrijks bezwaren en fel verzet van Israël lijken een rol te hebben gespeeld bij de Amerikaanse onderhandelaars om een betere deal los te krijgen.
Maar zelfs met die verbeteringen is de interim-overeenkomst niet in overeenstemming met de belangrijkste internationale juridische verplichtingen, zoals verwoord in de resoluties van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties.
De resoluties van de Veiligheidsraad vereisen van Iran om aantoonbaar “alle verrijkings-gerelateerde activiteiten op te schorten.” Toch staat in de overeenkomst van Genève niet dat Iran bereid is om te stoppen met de verrijking van uranium.
Het voorwoord lijkt er zelfs op te duiden dat Iran in de definitieve overeenkomst zijn verrijkingsprogramma mag voortzetten.
De VN-resoluties vereisen “toegang te geven aan IAEA onderzoek vanwege de zorgen over het onderzoek van Iran naar kernwapens. Verscheidene IAEA-rapporten – onder meer van maart 2011 en november 2011 – hebben uitgebreid gerapporteerd over het Iraanse onderzoek voor de ontwikkeling van een nucleair explosief.” Toch staat er in de interim-overeenkomst weinig tot niets om deze toegang te verkrijgen of om ervoor te zorgen dat dergelijk onderzoek niet wordt voortgezet.
Opmerkelijk genoeg staat hier ook niets over in het akkoord bij het plan voor het definitieve akkoord. De Iraanse verklaring in het voorwoord dat “Iran zal nooit nucleaire wapens ontwikkelen of nastreven” is blijkbaar slechts gebaseerd op vertrouwen en totaal niet te controleren.
De resoluties van de Veiligheidsraad eisen ook expliciet dat Iran “geen activiteit onderneemt voor het ontwikkelen van ballistische raketten die kernwapens kunnen vervoeren.” Ook hiervoor geldt dat de interim-overeenkomst geen Iraanse toezeggingen bevat, en dat dit niet voorkomt in het plan voor een definitief verdrag. Iran kan dus gewoon doorgaan met het ontwikkelen van ballistische raketten en heeft die dus al klaar staan op het moment dat het wel voldoende uranium heeft verrijkt.
In ruil voor deze nucleaire concessies geeft het akkoord verregaande verlichting van de sancties. De regering Obama schat die op 7 miljard dollar. Onze stichting schat die echter op 20 miljard dollar, doordat er door de versoepeling ook allerlei achterdeurtjes zullen ontstaan. Tevens zullen de resterende sancties minder serieus genomen worden door de markt, hebzucht om zaken te doen met Iran zal de overhand krijgen.
Door het afnemen van de economische druk en het verder doorlopen van het Iraanse nucleaire programma, kan dit gebrekkige interim akkoord resulteren in een nog slechtere definitieve overeenkomst.
Meer over het Iraanse atoomprogramma:
- Iran kan nog steeds een atoombom krijgen.
- Iran mag kernmacht worden.
- Tien redenen waarom Iraanse atoomwapens levensgevaarlijk zijn.
- De gaten in het Iraanse charmeoffensief.
- Iraanse president trots op hoe hij het Westen bedriegt.
- Het Iraanse bedrog.
- Iraanse diplomaat: Als Iran de atoombom heeft, wordt die op jullie afgevuurd.
- Iraanse: “mijn man werkte aan de vernietiging van Israël”.
- De ene atoombom is de andere niet.
