Gewogen en te licht bevonden

De deal in de “atoomruzie” met Iran wordt bijna overal als “doorbraak” bejubeld – afgezien van Israël, het land dat existentieel bedreigd wordt door de nucleaire ambities van Teheran. Dat werd echter uitgesloten van de onderhandelingen.

Terwijl de Israëlische minister-president Benjamin Netanyahu volkomen gelijk heeft wanneer hij het akkoord een “historische fout” noemt.

Israëli´s zou men “geen menselijke wezens kunnen noemen”, Israël zou de “onreine hondsdolle hond in de regio” en “aan de ondergang” gewijd zijn, zei Irans dictator Ali Khamenei vorige week in een toespraak tot Basji-milities. “Dood aan Israël!”, “Dood aan Amerika!”, brulde de menigte toen.

Zie je wel, Iran is vredelievend geworden, vredelievend en gematigd.

Prachtig dus, dat de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Guido Westerwelle samen met de ministers van Buitenlandse Zaken van de vijf permanente leden van de VN-veiligheidsraad en de vertegenwoordiger van het regime in Teheran een “politieke overeenkomst” heeft ondertekend. Of hij of één van de journalisten die het document nu bejubelen in staat zouden zijn de volgende twee uitlatingen van de Iraanse president Hassan Rouhani in het juiste tijdsbestek te plaatsen?

“De verrijking van uranium zal gewoon doorgaan. (…) De wereldmachten hebben Iran´s recht erkend om op Iraans grondgebied uranium te verrijken.”

“Om een sfeer van vertrouwen te creëren, zal Iran zijn uraniumverrijking stoppen.”

Het eerste citaat is afkomstig uit Rouhani´s toespraak van afgelopen weekend, toen de Iraanse president de Iraniërs de onvoorwaardelijke capitulatie van het Westen verkondigde: Hij zou geen concessies hebben gedaan, de sancties van de VN, de VS en de EU echter zouden stapsgewijs worden opgeheven.

De tweede uitlating dateert van november 2003; destijds was Rouhani nog voorzitter van de Hoogste Nationale Veiligheidsraad van Iran – dat instituut dus, dat ook verantwoordelijk is voor aanslagen in het buitenland. Onnodig te noemen dat Iran ook na de toenmalige aankondiging helemaal niet stopte met het verrijken van uranium. Integendeel, het atoomprogramma werd drastisch uitgebreid: steeds meer centrifuges – een deel daarvan in onderaardse bunkers die het regime geheim probeerde te houden –, steeds meer en betere draagraketten voor de geplande aanval op Israël, waarvan de Iraniërs onlangs al een computeranimatie op tv konden zien en die volgens Khamenei Tel Aviv en Haifa “met de grond gelijk zal maken”.

En dat zonder atoombom? Hoe gaat dat dan in zijn werk? Nou, eentje mag nog wel.

Nou, eentje mag nog wel. “Eén enkele atoombom”, die binnen binnen Israël explodeert, zal “alles vernietigen”, terwijl de schade van een potentiële nucleaire tegenaanval door de islamitische wereld te beperken is, zei de toenmalige Iraanse president Rafsanjani in 2001 in een toespraak op “Al-Quds-dag”.

Natuurlijk zal geen enkele ayatollah dat in het Engels zeggen. Hun strategie om naïeve verslaggevers uit het Westen sprookjes te vertellen, is bekend onder de naam Taqiyya. “Ik zal geen functie in de regering hebben”, zei bijvoorbeeld Khomeini in november 1978 tegen de Nederlandse televisie. In een ander interview zei hij: “Het is niet de bedoeling dat de religieuize leiders zelf de regering leiden. Ik persoonlijk zal vanwege mijn leeftijd geen interesse tonen. Ik zal nooit staatspresident zijn en ik zal ook nooit een ander regeringsambt bekleden.”

Iran´s huidige “leider”, ayatollah Khamenei, was in 1979/80 een van de mannen achter de schermen van de gijzeling in Teheran. In een video, dat hij in 2009 ter viering van de 30^e verjaardag van deze misdaad op zijn website plaatste, ziet men hem hoe hij een van de gijzelaars interviewt en zegt dat de gevangenen “zeer tevreden” zouden zijn en dat er “iedere dag” “Amerikaans eten” voor hen gekookt zou worden.

Met deze bende werd nu dus een akkoord ondertekend dat de uraniumverrijking goedkeurt. Met een regime, dat zijn burgers in kerkers laat folteren, verkrachten en vermoorden, dat dit jaar heel officieel al meer dan 500 mensen heeft opgehangen aan galgen respectievelijk bouwkranen, met een regime, dat ook in Syrië deelneemt aan de oorlog tegen de burgerbevolking, dat terreurorganisaties met genocidale bedoelingen zoals Hamas en Hezbollah bewapent en financiert, dat in 1994 de aanslag op het joodse centrum in Buenos Aires heeft georganiseerd en dat zelfs tijdens de gesprekken in Genève tot de vernietiging van Israël opriep. Dit regime krijgt nu onmiddellijk 8 miljard dollar, die het kan gebruiken om nog meer foltergevangenissen te bouwen en de Iraanse bevolking nog effectiever te controleren en te onderdrukken.

Westerwelle ziet het in Genève overeengekomen atoomcompromis met Iran evenwel als “keerpunt”. “We zijn een beslissende stap dichterbij ons doel gekomen, namelijk een atomaire bewapening van Iran te verhinderen”, zei hij. Bij deze woorden moeten niet weinig mensen onherroepelijk denken aan de Britse minister-president Neville Chamberlain en de Conferentie van München in 1938, waarop het lot van Tsjecho-Slowakije werd bezegeld. Zo klonk Chamberlain destijds:

“Het akkoord betreffende het Tsjecho-Slowakije-probleem, dat nu werd behaald, is volgens mij slechts het opstapje naar een groter akkoord, waardoor Europa vrede kan vinden. Vanmorgen had ik nog een gesprek met de Duitse kanselier, meneer Hitler, en hier is het document dat zijn handtekening draagt, evenals de mijne. Enkelen van u kennen de inhoud misschien al, maar ik wil u deze desondanks voorlezen: ´Wij beschouwen het gisternacht ondertekende akkoord en het Engels-Duitse vlootverdrag als teken van de wens van onze beide volkeren om nooit meer oorlog tegen elkaar te voeren´.”

Later voegde hij er aan toe:

“Mijn beste vrienden, voor de tweede keer in onze historie is een Britse minister-president uit Duitsland teruggekeerd en heeft een eervolle vrede meegebracht.

Ik denk dat het voor onze tijd vrede is. Wij bedanken u uit het diepst van ons hart. Ga naar huis en geniet van een aangename, rustige slaap.”

Winston Churchill wist het beter – en gold daarom als “oorlogshitser”. De toespraak, die hij op 5 oktober 1938 in het Britse Lagerhuis hield, is van toepassing op de huidige sitautie na het uraniumakkoord van Genève:

“Ik zal ermee beginnen om datgene te zeggen wat iedereen graag zou willen negeren of vergeten, wat echter desondanks vastgesteld moet worden, namelijk, dat wij een totale en onbarmhartige nederlaag hebben geleden. (…)

Het is de meest pijnlijke consequentie van wat wij gedaan, en van de daden die we de afgelopen vijf jaar nagelaten hebben – vijf jaar vol vruchteloze goede bedoelingen, vijf jaar vol ijverig zoeken naar de weg van de minste weerstand, vijf jaar van de onophoudelijke terugtocht van de Britse macht. (…)

Ik koester geen wrok tegen onze loyale, dappere mensen die bereid waren hun plicht te doen, wat hiervoor ook nodig was. (…)

Ik koester geen wrok tegen hun natuurlijke spontane uitbarsting van vreugde, toen ze hoorden dat dit martelaarschap eerst niet meer van hun verlangd werd. Maar ze moeten de waarheid weten.

Ze moeten weten dat er grote verwaarlozingen en tekortkomingen bij onze defensie bestaan, ze moeten weten dat we overwonnen werden zonder een oorlog te voeren en dat de gevolgen van deze nederlaag ons lang zullen begeleiden, ze moeten weten dat wij een vreselijk markeringsteken van onze historie zijn gepasseerd (…) en dat die vreselijke woorden tegen de westerse democratieën verkondigd werden: ´Men heeft je gewogen en te licht bevonden.´

En denkt u niet dat dit het einde is. Dit is pas het begin van de afrekening. Dit is pas het eerste slokje, het voorproefje op een bittere drank die men ons zal toedienen, ieder jaar opnieuw, zolang er geen ultiem herstel van de morele gezondheid en van de strijdkracht is en we opnieuw opstaan en, net zoals in vroeger tijden, onze posities innemen voor de vrijheid´.”

Er bestaan tegenwoordig veel Chamberlains, de meest invloedrijke onder hen is de Amerikaanse president Barack Obama. Sinds het begin van de “Arabische Lente” werden met zijn zegen alleen staatshoofden ten val gebracht die de islamitische terreur bestreden (Moebarak, Ben Ali) of deze afgezworen hadden (Gadaffi). Niemand zal een traan om deze drie laten, maar opvallend is dat iedere openlijke ondersteuner van het terrorisme en vijand van Amerika (Assad, Khamenei) er zeker van kan zijn dat Obama niets zal ondernemen wat hen in verlegenheid zou kunnen brengen.

In Syrië bestond vanaf 2011 de kans om Assad ten val te brengen, voordat de radicale islamieten daar de overhand kregen. Maar Obama wil in ieder geval als iemand gelden, die zich offensief voor Amerikaanse of Israëlische belangen inzet, hij geeft de voorkeur aan appeasement. Daarom zoekt hij de nabijheid van autocraten en dictators op die Amerika haten, daarom vond hij in 2009 geen enkel woord van ondersteuning voor de democratiebeweging in Iran, daarom heeft hij Syrië in de steek gelaten, daarom zou hij het liefst dit jaar in Egypte de moslimbroederschap weer aan de macht geholpen hebben. En daarom sluit hij nu een akkoord met het Iraanse regime.

De Iraanse bedreigingen met vernietiging van Israël interesseren Obama verder niet, ondanks tegenovergestelde bezweringen. Door Amerika verlaten, staat Israël alleen tegenover de Goliath Iran. (Of: bijna alleen – er bevinden zich enkele dissidenten onder de landen – Canada´s onomkoopbare regering, die in het begin van het vorige decennium de strategische beslissing heeft genomen zich niet langer meer door het machtige bondgenootschap van 57 islamitische landen te laten chanteren tot een anti-Israëlische politiek, zal de sancties tegen Iran voortzetten).

Net als Chamberlain heeft Obama duidelijk gemaakt dat hij een goede relatie met oorlogszuchtige despoten belangrijker vindt dan het bestaan van een piepkleine staat.

Ook aan Iran´s buurlanden, die met de nucleaire bedreiging moeten leven, stuurt het pact een erge boodschap, net zoals aan de onderdrukte Iraanse bevolking. Dat Obama en het Westen de gijzelnemers, die 80 miljoen Iraniërs in hun macht hebben, als regering erkennen, is het andere schandaal. Aan alle Iraniërs, die hoop op vrijheid hebben, heeft Obama opnieuw zijn middelvinger laten zien, al voor de tweede keer.

In plaats van, wat een Amerikaanse zou moeten doen, de bondgenoten het gevoel van veiligheid te geven en de vijanden angst aan te jagen, doet Obama sinds 2009 consequent het tegendeel.

Een Churchill van onze tijd is helaas niet in zicht, nergens.