Door Bruce Bawer. Vertaling: Vederso, 9 oktober 2013.
Gedurende vier jaar heeft ze al gewandeld – of liever, is alom rondgereden door haar chauffeur (grapje). Ze is de verpersoonlijking van vrijwel alles wat er mis is met de Europese Unie.
Waaronder een absurd pretentieuze titel – Hoge vertegenwoordiger van de Unie voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid (ze is ook vicevoorzitter van de Europese Commissie). Ze heeft de leiding over een grotesk opgeblazen internationale bureaucratie die is gebaseerd is op 139 chique vestigingen (officieel uitgedrukt “ambassades”) over de hele wereld en dat kost de Europese belastingbetaler een totaal van bijna $ 700 miljoen per jaar.
Minstens vijftig van haar enkele duizenden ondergeschikten hebben grotere salarissen dan de Britse premier, terwijl de dame zelf, Catherine Ashton – meer terloops bekend als Cathy Ashton en meer formeel als barones Ashton of Upholland – beschikt over een groter salaris dan welke andere vrouwelijke politicus op aarde dan ook, met als enige uitzondering ( sinds 2011 ) dat van Christine Lagarde, hoofd van het IMF, die slechts een paar duizend meer stuivers per jaar dan Ashton verdient. Het is goed om koningin te zijn.
Van wat precies, je kan je dat afvragen, is Ashton koningin? Ze leidt iets genaamd de Europese dienst voor Buitenlandse Zaken (of EDEO), die werd opgericht door het Verdrag van Lissabon in 2007 (oorspronkelijk bekend zult u zich herinneren als de EU-grondwet) en dat is jongste poging van de EU als tegenhanger van het Britse ministerie van Buitenlandse Dienst of US State Department.
Met andere woorden, botweg gezegd, het is een greep naar de macht – een poging van de EU om de teugels van het buitenlands beleid te grijpen van haar lidstaten. De activiteiten in deze richting waren voor de Britse minister van Buitenlandse Zaken William Hague aanleiding om zijn ambassades te waarschuwen op hun hoede te zijn voor de EU-”missiegriezel”.
Ashton heeft, gelukkig, naast het feit dat ze een wereldklasse verkwister is van het geld van de belastingbetaler, ook bewezen uiterst incompetent in haar werk te zijn. Ze is “mat”, “ongeïnspireerd”, “amateuristisch”, “Barones Niemand” en “een virtuele risee” en wordt omschreven als een “niet-gekozen en uiterst ongekwalificeerde eurocraat” die “niet over de ervaring en vaardigheden beschikt en geen visie heeft die haar rol van haar verlangt.”
Ze heeft “weinig invloed in de praktijk”, ze kan “weinig kan laten zien over haar bestede tijd in haar baan, ondanks het klokken van een indrukwekkend aantal “airmiles” en ze is “beter geschikt om een parochie te runnen dan een grote Europese instelling.”
Een recent artikel over haar in het Britse conservatieve maandblad “Standpoint” droeg de kop: “De diplomaat die door de hele wereld wordt genegeerd.“ Van haar ondergeschikten, vertelde een ambtenaar aan de auteur Ian Birrell, wordt verwacht “te maken te hebben met dringende internationale problemen”, maar in plaats daarvan zitten ze wanhopig te proberen “manieren te bedenken om een impact te hebben.” Niet al te verrassend dat vrijwel de enige belangrijke journalist die Ashton rijkelijk heeft geprezen ,voor zover ik kan ontdekken, de eeuwigdurende “Newsweek-hack” en soms de McLaughlin Group bij de inventaris behorende Eleanor Clift is, de gewezen meesteres van ongegeneerd “links” gedraai.
Hoe heeft een dergelijke non-entiteit als Cathy Ashton – die geen vreemde talen spreekt, die nooit gekozen heeft hoeven worden, die niet meer opleiding heeft dan een bachelor in de sociologie van een hogeschool waar je nog nooit van gehoord hebt en die op het moment van haar aanstelling precies nul buitenlands beleidservaring heeft, zo’n luizenbaantje gekregen?
Eenvoudig: door een betrouwbare soldaat van Brits links te zijn. Geboren in een arbeidersgezin in Lancashire bracht Ashton een aantal jaren in de late jaren-70 door als penningmeester voor het grondig verfoeide “Campagne voor Nucleaire Ontwapening” (CND), waarna, op zijn beurt, ze werk vond op diverse lokale niveaus als een bureaucraat in stimulerings-, gezondheidszorg- en familiebeleid .
Ergens rond deze tijd maakte ze kennis en werd vriendjes met Tony en Cherie Blair”. “Normaal ” zou zijn, merkte Joel J. Sprayregen van “American Thinker” vorig jaar op, dat een politicus in deze kringen zou betekenen: opgaan voor de verkiezing van het Lagerhuis. Ik kan alleen maar vermoeden dat de partijoudsten Ashton persoonlijk zo onsympathiek vonden (vergeef mij) en geneigd om aan te nemen dat ze niet eens kon worden gekozen voor een veilige zetel.
“Dus Tony maakte in 1999 een barones van haar, waarna ze op hoog niveau banen in het onderwijs en de handelsbureaucratieën kreeg alvorens te worden geselecteerd voor haar huidige sinecure – waarvoor haar nietigheid, blijkbaar, werd gezien als een pré, gezien ook de vijandigheid van belangrijkere leden van de EU in de richting van het buitenlands beleid van de ambities van de superstaat.
Kort nadat Ashton werd benoemd in haar huidige functie, vroeg Nigel Farage van de UK Independence Party in het Europees Parlement om een onderzoek in te stellen naar haar carrière bij de CND.
Toen Ashton actief was in de organisatie werd deze tenslotte grotendeels gefinancierd door Moskou en werd hij alom gezien als niets minder dan een Sovjet-stropop.
Inderdaad, Duncan Rees, met wie Ashton drie jaar samengewoond heeft tijdens haar CND-periode, was, ten tijde van hun relatie, tegelijkertijd secretaris-generaal van de CND en een hooggeplaatste Britse medewerker van de Communistische Partij.
Farage stond niet alleen in zijn bezorgdheid over Ashtons roerige verleden. Geen geringere krant dan “The Economist” bemoeide zich er uitgebreid mee en merkte op dat de CND het destijds altijd had over “de valse dichotomie van ‘beter rood dan dood” en “nooit had ingezien dat de Sovjet-Unie een expansionistische macht was” – waardoor de organisatie zichzelf tot een effectief instrument maakte in de pogingen van het Kremlin om de “de eenheid van de NAVO te ondermijnen, de verdedigingswil van het westen te verzwakken en het anti-Amerikanisme aan te wakkeren.
Met kracht bewerend dat Ashtons “peacenik-verleden” onderzoek verdiende, nodigde the Economist lezers uit om “zich een Europa voor te stellen waarin de CND had gezegevierd, met in Groot-Brittannië en Duitsland linkse regeringen bezig de NAVO te slopen, bezig toe te geven aan de Kremlin-druk en bezig het rijk van het kwaad te ondersteunen.
Haar tegenstanders klagen dat Lady Ashton ineffectief is. Dat kan een zegen geweest zijn toen ze CND-organisator was”.
Helemaal waar natuurlijk. Maar de persoon die problemen met de EU kreeg op grond van Ashtons schandelijke verleden was niet de barones zelf maar Farage, die na het naar voren brengen op het matje werd geroepen door de voorzitter van het Europees Parlement en de opdracht kreeg om “zijn taal te bedwingen en zich te onthouden van het maken van ongepaste reacties in de kamer (parlement)” of hij moest disciplinaire maatregelen tegemoet zien.
Ondanks al haar incompetentie is Ashton erin geslaagd om tijdens haar ambtstermijn echt onheil aan te richten. Vooralsnog heeft ze gebruik gemaakt van alle mogelijkheden om de islam op te hemelen, onderwijl Israël in het gezicht slaand.
Zoals Caroline Glick vorig jaar hier schreef; Ashton “is zo afkerig van Israël, dat ze niet in staat lijkt om zich voor lange tijd te concentreren op iets anders dan het uitschelden van Israël”.
In haar eerste toespraak tot het Europees Parlement veroordeelde Ashton de Israëlische scheidingsmuur, maar negeerde ze het om de realiteit van het Palestijnse terrorisme te erkennen. De eerste van haar ontelbare werkgerelateerde reizen was naar Cairo, waar zij in een toespraak tot de Arabische Liga dwaas verklaarde dat “Europa en de Arabische wereld een gemeenschappelijke geschiedenis en een gemeenschappelijke lotsbestemming delen.”
Ze zit sindsdien vast in dit zinloze patroon. Toen de Palestijnse Autoriteit de lokale verkiezingen in 2011 uitstelde, zei Ashton niets – die veel van de voorgaande twee jaren met het hekelen van Israël had doorgebracht. Afgelopen september reageerde zij op de film “The Innocence of Muslims” door toenadering tot de leiders van de Organisatie van Islamitische Samenwerking, de Arabische Liga en de Afrikaanse Unie in de afgifte van een verklaring dat – zoals een criticus het verwoordde: “Ze slaagt er tegelijkertijd in de vrijheid van meningsuiting te erkennen, terwijl ze er op hetzelfde moment afstand van neemt”, om het helemaal af te maken, toen vorig jaar joodse kinderen werden afgeslacht in Toulouse en Ashton een manier gevonden had om deze woeste moorden te verbinden met de dood van Palestijnse kinderen door Israëlische aanvallen op Gaza. Israël eiste haar ontslag.
Nou, ze zal snel genoeg uit de baan vertrekken: het einde van haar termijn is vanaf nu voor het einde van dit jaar gepland en ze heeft duidelijk gemaakt dat zij niet van plan is te proberen aan te blijven – de werkdruk, zei ze met een stalen gezicht, is gewoon te hoog. Maar maak je geen zorgen: de binnenkomende cheques zullen niet stoppen. Als gevolg van een typisch onbezonnen EU-beleid zal ze in de drie jaar na haar ze vertrek uit haar kantoor een royaal percentage van haar huidige salaris ontvangen in ruil voor helemaal niets doen. Natuurlijk, omdat ze bijna niets gedaan heeft sinds haar opkomst in de EU-stratosfeer, zal dit eigenlijk iets van een besparing betekenen.
Het is één ding zich zorgen te maken over de persoon – wie het ook uiteindelijk ook zal worden – die van haar de functie van Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken overneemt. Wie het ook wordt, het kan de EU-bonzen daadwerkelijk doen besluiten om de functie te geven aan iemand die daadwerkelijk in staat en geïnteresseerd is iets te doen. En dat is wanneer de echte problemen beginnen.
