Door Dore Gold, voormalig Israëlisch ambassadeur bij de Verenigde Naties. Vertaling: Likoed Nederland, 1 oktober 2013.
De inspanningen van de Iraanse president Hassan Rouhani om de Westerse kijk op Iran te veranderen, worden al een “charmeoffensief” genoemd.
In imitatie van de Russische president Wladimir Poetin – die een opiniestuk in The New York Times schreef – besloot Rouhani om een artikel te plaatsen in een andere toonaangevende Amerikaanse krant The Washington Post.
Hij schreef over Irans “vreedzame nucleaire energie programma”, wat suggereert dat het enige doel is het genereren van kernenergie en het hebben van meerdere energiebronnen in Iran.
Dit zijn de oude Iraanse argumenten. Maar hij ging er op door in een interview op NBC News een dag later, waar hij zei: “We hebben nooit gezocht naar kernwapens en zullen dat ook nooit doen. We willen alleen vreedzame nucleaire technologie.” Hetzelfde zei hij op CNN en in zijn toespraak tot de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.
Dus Rouhani was sprak niet alleen over de toekomstige intenties van Iran, maar hij was ook de geschiedenis aan het herschrijven door te zeggen dat Iran geen kernwapens heeft gezocht in het verleden. Daarmee heropende Rouhani een van de belangrijkste debatten in het afgelopen decennium: waarom bouwt Iran zo een enorme nucleaire infrastructuur?
Ongeveer tien jaar geleden publiceerde het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken al een presentatie die de zwakheden liet zien in de argumentatie van de Iraniërs om hun nucleaire programma te verdedigen.
Energie
Zo beweerde Iran dat het in de toekomst niet langer zou kunnen vertrouwen op fossiele brandstoffen voor de energiebehoefte in de toekomst.
Maar in werkelijkheid heeft Iran nog overvloedig olie en gas, genoeg voor nog zeker 200 jaar. Terwijl Iran juist slechts over weinig uraniumerts beschikt, zeker met plannen voor zeven kerncentrales voor de productie van elektriciteit.
Maar het uraniumerts is wel voldoende voor de productie van een flink aantal atoombommen.
Voor de VS was dit een rode vlag, die aangaf dat dit argument – dat Iran alleen een civiel programma wou – totaal onoprecht was en dat het in werkelijk uit was op een uitgebreid nucleair wapenprogramma.
Verrijken
Dan was er de vraag waarom Iran er op aandrong dat het zijn eigen uranium zou mogen verrijken. Teheran had al een werkende reactor voor de productie van elektriciteit in Bushehr, waar uranium brandstof werd gebruikt die werd door Rusland werd geleverd. Moskou had Teheran verzekerd dat de Russische levering van verrijkt uranium voor Bushehr niet zou worden verstoord. Dus waarom miljarden besteden aan verrijkingsinstallaties in Natanz en Fordo?
Er zijn immers ook veel geavanceerde, Westerse industriële landen die verrijkt uranium importeren – in plaats van zelf oneconomische verrijkingsfabrieken te bouwen, bijvoorbeeld Finland, Spanje, Zuid -Korea en Zweden. Zelfs in de Verenigde Staten komt 92% van het uranium dat werd gebruikt in kerncentrales uit het buitenland.
Iraanse leiders moeten wel denken dat het Westen ofwel naïef is ofwel zeer goedgelovig, dat Teheran blijft beweren dat de nucleaire inspanningen alleen voor civiele doeleinden zijn geweest. Toen Iran in juni 2010 begon om uranium te verrijken van 3,5% naar 20%, beweerde het dat dit ook voor civiele doeleinden zou zijn; er werd gezegd dat het nodig was voor de productie van medische isotopen.
Maar toen al een jaar later Iran genoeg uranium had verrijkt tot 20% om voor minstens zeven jaar aan de binnenlandse vraag naar medische isotopen te voldoen, ging het toch door met verrijken. Het argument van de medische isotopen was daarmee overduidelijk onwaar. Het was duidelijk dat de vastberadenheid van de Iraniërs om te verrijken, ingegeven moest zijn door het feit dat met 20% verrijkt uranium in de helft van de tijd atoombommen geproduceerd kunnen als met 3,5% verrijkt uranium.
Raketten
Er dan waren er nog de Iraanse nucleaire activiteiten die niet kunnen worden verborgen met de dekmantel dat ze een civiel doel hebben: de productie van kernkoppen voor Iraanse ballistische raketten. Denk hierbij aan de Shahab-3 raket, die Israël kan bereiken.
Al in februari 2008 werden aan de ambassadeurs van het IAEA (Internationaal Atoom Agentschap) in Wenen door spionage verkregen Iraanse documenten getoond die gedetailleerd lieten zien hoe een kernkop voor de Shahab-3 gebouwd kon worden.
Daarbij was zelf een illustratie van de detonatie van de kernkop op de ideale hoogte van 600 meter, hetzelfde als atoombom op Hiroshima.
Een recenter IAEA-rapport – van mei 2011 – laat eveneens zien dat het militaire programma als doelstelling had “het verwijderen van de conventionele explosieve lading van de Shahab-3 raket door een bolvormige nucleaire lading.”
Ironisch genoeg hield Rouhani een toespraak bij een militaire parade in Teheran voordat hij vertrok New York. Opvallend was dat op het leidende voertuig van vrachtwagens met Shahab-3 raketten de tekst stond dat “Israël moet ophouden te bestaan”.
Deze activiteiten kunnen onmogelijk worden aangemerkt als onderdeel van een “civiel nucleair programma”, hoe gelikt de presentatie van Rouhani tijdens zijn bezoek aan New York ook zal zijn.
De formule
Veelzeggend is ook dat de afgelopen jaren Iran de westerse verzoeken om zijn wapencomplex in Parchin keihard heeft aangewezen. Er wordt namelijk vermoed dat deze ontwikkeling van kernkoppen daar plaats vindt.
Rouhani werd beroemd met zijn manoeuvres in 2005, toen hij hoofd nucleaire onderhandelaar was en nationale veiligheidsadviseur van de voormalige Iraanse president Mohammed Khatami.
Hij heeft toegegeven dat hij tijd wist te rekken in zijn onderhandelingen met de drie EU- landen (Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland ), zodat Iran de fabriek in Isfahan kon afbouwen.
Daar wordt de kernbrandstof voor de centrifuges geproduceerd.
Dit is precies dezelfde formule die hij nu zal proberen bij nieuwe onderhandelingen met de regering Obama. Alleen is dit keer Iran al veel dichter bij haar doel – het vervaardigen van kernwapens – dan in 2005.
Het Westen zal uiterst voorzichtig moeten zijn om er voor te zorgen dat Iran echte, tastbare concessies doet en niet alleen maar kreten blijft uiten over haar verlangen naar vrede.
Dat is nodig om Irans streven naar kernwapens echt te stoppen en de veiligheid van het Midden-Oosten te garanderen.
Meer over het Iraanse atoomprogramma:
- Iraanse president trots op hoe hij het Westen bedriegt.
- Het Iraanse bedrog.
- Iraanse diplomaat: Als Iran de atoombom heeft, wordt die op jullie afgevuurd.
- Iraanse: “mijn man werkte aan de vernietiging van Israël”.
- De ene atoombom is de andere niet.
