Opinie-artikel van Likoed Nederland op De Dagelijkse Standaard, 10 september 2013.
De situatie rond Syrië is ontzettend complex. Toch zijn er drie hoofdlijnen in de besluitvorming omtrent Syrië, die bepalen of dit land wel of niet aangevallen moet worden.
Assad moet gestraft worden voor het gebruik van chemische wapens
Op zich lijkt dit een open deur, het gebruik van massavernietigingswapens is verboden. Echter, zo simpel is het niet. Want de tegenstanders van Assad – soennitische moslimfundamentalisten – lijken minstens zo veel oorlogsmisdaden te plegen. Het verkrachten van jonge meisjes en het massaal executeren van burgers komt veelvuldig voor. En er zijn serieuze berichten dat ook de moslimfundamentalisten chemische wapens gebruikt hebben.
Een aanval op Assad versterkt deze tegenstanders, en dat is dus ook niet bevorderlijk voor de mensenrechten in Syrië. Uiteindelijk geeft toch de doorslag dat er internationaal rode lijnen moeten worden getrokken. Het streven naar massavernietigingswapens voor agressief gebruik moet gestopt worden. Daarom ook is Israël voor die rode lijn. Niet alleen omdat die chemische wapens op slechts 80 kilometer van de Israëlische grens zijn gebruikt, maar nog meer omdat ook Iran dit duidelijke signaal van de internationale gemeenschap dient te krijgen.
De geloofwaardigheid van de Verenigde Staten staat op het spel
De geloofwaardigheid van de Verenigde Staten onder gematigde moslims, christenen en Joden in het Midden-Oosten is ernstig aangetast omdat de regering Obama de moslimfundamentalisten steunt, in Turkije, Egypte en Syrië. Vervolgens heeft Obama rode lijnen getrokken voor het gebruik van chemische wapens. Maar hoewel er bewijzen zijn dat het regime Assad die al herhaaldelijk heeft ingezet, is (nog) steeds niets gedaan.
Dat is ernstig, want het blijkt opnieuw dat alleen het Westen – en dan vooral de Verenigde Staten – de rol op zich wil nemen van handhaver van mensenrechten. Als zelfs de Verenigde Staten aarzelen, geeft dit een heel verkeerd signaal aan alle regimes die met geweld dreigen, zoals Iran en Noord-Korea.
Ook dat is een reden voor Israël om voor een bestraffing van het regime Assad te zijn.
De politieke oplossing
Wat weer tegen een aanval pleit, is dat de tegenstanders van Assad er – zoals gezegd – door geholpen worden en dat Assad er nauwelijks van onder de indruk zal zijn. Hij heeft ook al zijn tegenmaatregelen kunnen nemen, zoals het ontruimen van doelwitten en het plaatsen van menselijke schilden. Bovendien – zoals voormalig secretaris-generaal van de NAVO Jaap de Hoop Scheffer zaterdag stelde – maakt het een politieke oplossing nog moeilijker.
Een militaire oplossing blijkt na twee jaar burgeroorlog uitgesloten. De soennitische moslimfundamentalisten kunnen niet verliezen, omdat zij steun krijgen van moslimfundamentalisten wereldwijd, die massaal toestromen om mee te vechten in Syrië. Geld en wapens zijn in overvloed beschikbaar vanuit Saoedi-Arabië en andere oliestaten.
Assad wordt geholpen door Iran en Hezbollah. De Syrische Alawieten, een islamitische sekte waartoe Assad behoort, en de Syrische christenen weten dat zij niet mogen verliezen, omdat zij dan als ‘ketters’ en ‘ongelovigen’ zullen worden afgemaakt, wat nu al verspreid over Syrië gebeurt. De enige oplossing die daarmee realistisch is, is een opsplitsing van Syrië langs etnische lijnen. De oplossing waarmee het bloedige conflict in Joegoslavië uiteindelijk ook opgelost is.
Opmerkelijk genoeg schreef de grootvader van Assad – destijds ook een leider van de Alawieten – dit al in 1936 aan mandaathouder Frankrijk, destijds de baas in Syrië. Hij beschouwde dit toen al als enige oplossing om te voorkomen dat de Alawieten zouden worden afgeslacht door soennitisch-islamitische extremisten. Als afschrikwekkend voorbeeld verwees hij trouwens naar wat er op dat moment met de Joden in Palestina gebeurde:
“De situatie van de Joden in Palestina is het beste en meest concrete bewijs van het religieuze probleem onder de islamitische Arabieren naar mensen die niet bij de islam horen.
Die goedbedoelende Joden hebben de islamitische Arabieren cultuur en vrede gegeven, en rijkdom en voorspoed naar Palestina gebracht, ze hebben niemand kwaad gedaan en ze hebben zich niets met geweld toegeëigend.
En toch hebben de moslims hen de heilige oorlog verklaard en hebben geen aarzeling gehad om hun kinderen en hun vrouwen af te slachten.”
Wat blijkt er toch weinig veranderd te zijn de afgelopen tachtig jaar in het Midden-Oosten! Fanatieke soennitische moslims plegen nog steeds geweld tegen minderheden.
Juist daarom is de oplossing van de grootvader van Assad waarschijnlijk de enige manier om het bloedvergieten in Syrië te stoppen.
Laat dat dan vanaf nu het uitgangspunt zijn om vrede te bereiken.
