Door Khaled Abu Toameh, Arabisch journalist. Vertaling en bewerking: Brabosh, 16 juli 2013.
De Palestijnen klagen vaak dat Israël, de V.S. en andere landen zich voortdurend bemoeien met hun interne zaken. Deze klachten trekken vaak veel aandacht van de westerse media en velen in de internationale gemeenschap.
Maar wanneer de Palestijnen zich in de interne zaken van Arabische landen bemoeien, die soms gewelddadigheden en instabiliteit veroorzaken, neigen de internationale media en de publieke opinie de andere kant op te kijken.
En wanneer de Arabische landen wraak nemen door de Palestijnen te straffen, zoals dezer dagen gebeurt tussen de Palestijnen en Egypte, haasten de internationale gemeenschap en mensenrechtenorganisaties zich om hun koppen in het zand te steken.
Egypte mag de volledige Gazastrook in een wurggreep houden en zijn volk voedsel en brandstof ontzeggen, vooral op de vooravond van de heilige vastenmaand van de Ramadan, maar de media en de mensenrechtengroepen komen niet in actie.
Dit gebeurt dan net op een tijdstip waarop Israël een reeks vriendschappelijke gestes heeft aangekondigd naar de Palestijnen ter gelegenheid van de Ramadan.
Telkens wanneer zij gestraft worden voor het steken van hun neus in andermans zaken, beginnen de Palestijnen te jammeren en te schreeuwen en de Arabische landen ervan te beschuldigen zich tegen hen te keren. Vandaag is het de beurt van Egypte om de Palestijnen te straffen voor inmenging in de interne zaken van dat land.
Na de militaire staatsgreep die regime beëindigde van de Moslim Broederschap van President Mohamed Morsi, was het eerste besluit dat de nieuwe heersers van Egypte namen om de Palestijnen te verbieden van het betreden van hun land zonder voorafgaande toestemming van de veiligheidsdiensten van Egypte.
Aangezien deze veiligheidsdiensten slechts zelden vergunningen aan Palestijnen uitreiken om Egypte binnen te gaan, betekent dit besluit dat duizenden Palestijnen hun studies niet zullen kunnen voortzetten, noch medische behandeling aldaar ontvangen noch hun verwanten mogen bezoeken.
De Palestijnen hebben een lange geschiedenis van inmenging in de interne zaken van Arabische landen, zelfs als dat altijd voor de Palestijnse belangen averechts uitwerkte en schadelijk bleek te zijn. Thans zijn de nieuwe heersers van Egypte uiterst boos op de Palestijnen, vooral op Hamas, voor het steunen van Morsi en de Moslim Broederschap.
Maar in plaats van Hamas en zijn leiders te straffen, heeft de Egyptische regering zijn toevlucht genomen tot het collectief straffen van de Palestijnen, in het bijzonder diegenen die in de Gazastrook leven. Men hoort nauwelijks iets of leest ergens wat over deze anti-Palestijnse maatregelen: omdat zij worden uitgevoerd door een Arabisch land en niét door Israël.
Sinds de afzetting van Morsi, hebben de Egyptenaren de grensovergang ter hoogte van Rafah langs hun gedeelde grens met de Gazastrook gesloten, waarbij duizenden reizigers aan beide zijden van de grens kwamen vast te zitten.
Ongeveer 2.000 Palestijnse pelgrims die in Mekka waren zijn wegens de sluiting van de terminal in Rafah, niet naar huis kunnen terugkeren. Bovendien wordt het honderden Palestijnse universitaire studenten en patiënten niet toegelaten om de Gazastrook te verlaten. Duizenden Palestijnen die in verscheidene landen leven, die van plan waren om de zomervakantie met hun verwanten door te brengen, zijn eveneens beroofd om de Gazastrook binnen te gaan.
De sluiting van de grensovergang gaat tevens vergezeld van een Egyptisch militair offensief om dozijnen smokkeltunnels te vernietigen die onder de grens tussen de Gazastrook en Egypte lopen. Dit offensief dat vorige week begon, heeft geresulteerd in een ernstig tekort aan basisgoederen, brandstof en gas binnen de Gazastrook.
De Palestijnen betalen nu een zware prijs voor de interventie van Hamas en van anderen in de interne zaken van Egypte. Bovendien herhalen de rivalen van Hamas binnen Al Fatah (Abbas’ partij) op de West Bank thans dezelfde fout door de militaire staatsgreep tegen Morsi en de Moslim Broederschap te steunen. Als en wanneer de Moslim Broederschap terug aan de macht komt, zullen zij Al Fatah en de Palestijnse Autoriteit aandoen wat de Egyptische regering thans Hamas en de Palestijnse aanhangers van Morsi aandoet.
Helaas hebben de Palestijnen geen lessen getrokken uit hun vorige fouten die zij maakten toen zij hun neuzen staken in de zaken van anderen. Telkens wanneer de Palestijnen bij dilemma’s in de Arabische wereld betrokken worden, eindigen zij altijd als de grootste verliezers.
Honderdduizenden Palestijnen werden gedood, gewond en ontheemd in Syrië in de loop van de afgelopen twee jaar. Opnieuw, omdat sommige Palestijnen of zich bij de “rebellen” of zich bij de pro-Assad strijdkrachten hebben aangesloten, halen zij hiermee een zichzelf toegebrachte tragedie op de nek.
In het verleden betaalden de Palestijnen een zeer zware prijs voor inmenging in de interne zaken van Irak, Libanon, Jordanië, Koeweit en andere Arabische landen, maar deze prijs heeft hen niet afgeschrikt. Die inmenging ligt ook aan de basis waarom de meeste Arabische landen de Palestijnen reeds lang verachten, en hen onderwerpen aan Apartheidswetten en andere bestraffende maatregelen, met inbegrip van reisverboden en ontbering van financiële steun.
Voor het verdienen van het vijandschap en de verachting van hun Arabische broeders, hebben de Palestijnen enkel zichzelf te beschuldigen: zij schieten zichzelf in de voet en leggen dan de schuld voor hun ellende bij anderen [en vooral bij Israël.]
Zij zouden beter gediend worden als zij in plaats daarvan zouden beginnen met hun energie te steken in het oplossen van hun eigen problemen en hun levensomstandigheden te verbeteren – precies datgene wat de Palestijnse Autoriteit en de regering van Hamas niet (willen) doen.
