Opinie-artikel van Likoed Nederland in het Reformatorisch Dagblad, 10 mei 2013.
In mei 1967 sloot de Egyptische socialistische dictator Gamal Nasser de Straat van Tiran af. Hierdoor kon geen enkel Israëlisch schip nog naar Azië varen. Dit was funest voor de economie van het kleine Israël.
Nadat Nasser ook nog eens 100.000 Egyptische soldaten en 950 tanks naar de grens van Israël stuurde zag Israël geen andere mogelijkheid dan zich militair te verdedigen. De Zesdaagse oorlog werd zo een feit. Israël moest zich tijdens deze oorlog niet alleen tegen Egypte verdedigen, maar ook tegen Jordanië, Syrië en Irak. Deze Arabische landen zagen net als Egypte Israël graag van de aardbodem verdwijnen. Desondanks won Israël deze oorlog, en veroverde grote stukken land. De Sinai-woestijn en de Gazastrook werden Egypte ontnomen, de Westbank en de Golanhoogvlakte werden op Jordanië en Syrië veroverd.
Op 27 maart 2002 kwam koning Abdullah van Saoedi-Arabië tijdens een vergadering van de Arabische Liga in Beiroet met het zogenaamde ‘Arabische Vredesinitiatief’. Kern van dit initiatief was dat Israël zich volledig zou terugtrekken uit de in 1967 veroverde gebieden, en er een onafhankelijke Palestijnse staat zou komen met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. Bovendien moest Israël vijf miljoen Arabische ‘vluchtelingen’ toelaten. In ruil hiervoor zouden alle Arabische landen de betrekkingen met Israël normaliseren.
Jaap Hamburger van de splintergroepering Een Ander Joods Geluid (EAJG) alsmede de opstellers van het recente rapport over Israël en de Palestijnen van de Adviesraad voor Internationale Vraagstukken (AIV) refereren in positieve zin naar dit vredesinitiatief. Zij stellen dat dit initiatief weer laat zien dat Israël geen vrede wil, terwijl de Palestijnen en Arabische landen al jaren niets liever willen. Een ongeloofwaardige stelling, want het is juist de Palestijnse Autoriteit van president Abbas die al jaren weigert om te onderhandelen over definitieve vrede. Dat is trouwens in flagrante strijd met de eerder gesloten internationale akkoorden.
Israël wil wel degelijk vrede. In 1982 trok Israël zich helemaal terug uit de Sinai, nadat de Israëlische Likoed-premier Menachem Begin en de Egyptische dictator Anwar Sadat in 1979 een vredesakkoord hadden getekend. Sadat zou deze terugtrekking overigens niet meemaken. Hij werd in 1981 doodgeschoten door Egyptische radicale moslims die walgden van dit vredesakkoord.
Het is bovendien de vraag of koning Abdullah van Saoedi-Arabië wel voor alle Arabische landen en -groeperingen spreekt. Op dezelfde dag als de presentatie van zijn vredesinitiatief, 27 maart 2002, blies een zelfmoordenaar van de islamitische terreurorganisatie Hamas zich op in een hotel in Netanja, een Israëlische kustplaats. Meer dan 30 burgers werden gedood. Hamas-oprichter Ahmed Yassin wilde met deze aanslag een duidelijk signaal geven aan de voorstanders van het vredesinitiatief van koning Abdullah: Hamas was daar faliekant tegen.
Hamas is nog steeds tegen elke vrede met Israël. Hamas premier Ismail Haniyeh zie bijvoorbeeld op 14 december 2011 in een televisietoespraak dat de vernietiging van Israël “het onveranderlijke doel” is.
Hamas wordt al jarenlang militair gesteund door Iran, dat ook tegen elke vredesovereenkomst met Israël is. Augustus 2012 zei Mahmoud Ahmadinejad, de president van Iran, nog dat “Israël een kankergezwel is”, en dat “elke zionistische cel in dit gezwel uitgeroeid moet worden, anders komt het terug”. Ahmadinejad pleit dus voor de volledige vernietiging van Israël en zal nooit instemmen met het vredesinitiatief van koning Abdullah.
De islamitische terreurgroep Hezbollah, die de baas is in Zuid-Libanon, dat grenst aan Noord-Israël, wordt fanatiek door Iran gesteund. Volgens Hassan Nasrallah, de leider van Hezbollah, kan het Arabisch-Israëlische conflict “enkel en alleen worden opgelost door de vernietiging van Israël”. Hezbollah staat dus niet achter het vredesinitiatief van koning Abdullah, met wie deze terreurorganisatie het overigens net als Iran totaal niet kan vinden.
Hezbollah steunt op zijn beurt weer het dictatoriale regime van Bashar Assad van Syrië, een land dat net als de Arabische landen Jemen, Libië, Egypte en Irak steeds meer uit elkaar begint te vallen. Hierdoor zijn grote delen van deze staten in handen gevallen van islamitische bendes die gelieerd zijn aan Al-Qaida. Denk hierbij aan de Egyptische Sinai-woestijn, dat grenst aan Zuid-Israël, en grote delen van Zuid-Syrië, dat grenst aan Noord-Israël. Ook Al-Qaida is tegen elke vrede tussen Israël en de Arabische wereld.
Het vredesinitiatief van koning Abdullah van Saoedi-Arabië mag dan mogelijk goedbedoeld zijn, het is een complete wassen neus. Want grote delen van de islamitische wereld, van Hezbollah in Libanon tot Iran, en van Al-Qaida in de Sinai tot Hamas in Gaza, zijn tegen elke vredesovereenkomst met Israël.
Het is dan ook absurd dat Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid (EAJG) en de opstellers van het rapport van de Adviesraad voor Internationale Vraagstukken (AIV), juist aan dit voorstel refereren als de moeite waard. De enige conclusie die hieruit kan worden getrokken is dat zij Israël graag nog meer bedreigd zien worden door islamitische radicalen, of dat zij geen benul hebben van de huidige precaire situatie in het Midden-Oosten.
Laten we hopen dat het laatste het geval is.
Zie ook onze complete analyse van het AIV rapport: AIV rapport Midden-Oosten: eenzijdig en onjuist.
