Opinie-artikel van Likoed Nederland, gepubliceerd op De Dagelijkse Standaard, 29 mei 2013.
Iran is benoemd tot voorzitter van een VN-conferentie over ontwapening deze maand.
De conferentie behandelt de verspreiding van kernwapens, de wapenwedloop in de ruimte, de productie van radiologische wapens en de opslag of het gebruik van nog andere massavernietigingswapens. Deze ontwapeningsconferenties in Genève zijn ’s werelds belangrijkste forum voor (nucleaire) ontwapening.
Hieronder enkele reacties:
VN waakhond UN-Watch
“Dit is Jack the Ripper benoemen tot de bewaker van een blijf-van-mijn-lijf-huis. Iran is een internationale schurkenstaat die illegaal levert raketten aan Syrië, Hezbollah en Hamas en daarmee schuldig is aan massamoord en terrorisme. Om dit schurkenregime hoofd van de wapenbeheersing in de wereld te maken is gewoon een schande.”
Verenigde Staten
De Verenigde Staten hebben gezegd dat het zijn delegatie zou terugtrekken als Iran het voorzitterschap zou behouden. In een verklaring wijst de VS erop dat:
“De Islamitische Republiek is conform de regels van de VN hoofdstuk VII sancties opgelegd voor de verspreiding van wapens en schendingen van de mensenrechten. Het land schendt verplichtingen opgelegd door de VN-Veiligheidsraad en de IAEA, verplichtingen die juist voorkomen uit de doelstellingen van de Ontwapeningsconferentie.”
De Verenigde Naties zelf
Tijdens de voorbereidende vergadering in april had Angela Kane, het hoofd van het VN-Bureau voor ontwapeningszaken, juist verteld dat een samenhangende internationale inspanning nodig zou zijn om Iran aan te pakken:
“De bestaansgrond van dit proces is vooral gericht op naleving van de verdragen met betrekking tot drie pijlers – nucleaire ontwapening, non-proliferatie en het vreedzaam gebruik van kernenergie.”
Secretaris-generaal Ban Ki-moon had geen commentaar op het aanstellen van Iran als voorzitter. Hij merkte op dat dergelijke beslissingen worden overgelaten aan de lidstaten.
Dat leidt tot een simpele conclusie: dit is – opnieuw – een duidelijke demonstratie hoe (islamitische) dictaturen het voor het zeggen hebben bij de Verenigde Naties.
