Brabosh, 14 april 2013.
In de dagen die voorafgingen aan de stichting van de staat Israël op 14 mei 1948, werd er hevig gedebatteerd omtrent de naam die de Joodse Staat officieel zou meekrijgen. Vooraanstaande Zionistische leiders kwamen samen in besloten vergaderingen om te beslissen hoe de nieuwe staat in het Arabisch zou gaan heten.
In een document dat op donderdag 11 april 2013 door het Staatsarchief werd vrijgegeven, worden drie opties opgenoemd: Palestina of Filastin (in het Arabisch); Zion of Sayoun; en tot slot Israël in het Arabisch Eesra’il.
Drie topambtenaren, waaronder ook Bechor-Shalom Sheetrit, die later een vooraanstaand minister zal worden in de eerste zes opeenvolgende regeringen, togen aan de slag uitgaande van twee veronderstellingen: Dat een Arabische staat zou worden opgericht naast de Joodse in overeenstemming met het Verdeelplan dat een jaar eerder door de Verenigde Naties met Resolutie 181 werd vastgelegd; en tweedens dat de Joodse Staat een grote Arabische minderheid zou hebben waar met hun gevoelens moest rekening gehouden worden bij de naamskeuze. Hiernaast een deel van het document omtrent de discussie van een Arabische naam voor de staat.
Zij verwierpen echter de naam Palestina, zo schreven ze, omdat zij dachten dat die de naam zou worden van de nieuwe Arabische staat. “Het lijkt waarschijnlijk dat de Arabische staat die zal opgericht worden in het Land van Israël in de toekomst wellicht Palestina zal worden genoemd, wat voor verwarring zou kunnen zorgen,” schreven de ambtenaren in het document.
Zij verwierpen de naam Zion (of Sayoun in het Arabisch), waarschijnlijk omdat de woorden “Zion” en “Zionist” toen reeds een negatieve bijklank hadden gekregen in de Arabische wereld. Het land “Zion” heten “zou erg moeilijk liggen bij de Arabische inwoners van de Joodse staat,” leest het document. Op het einde van de debatten opteerden zij voor de meest voor de hand liggende optie: Eesra’il, of Israël (de Bijbelse aanduiding).
Het Britse Mandaat voor Palestina
Zoals de geschiedenis ons leert veroverde Groot-Brittannië in 1917 het gebied op het Ottomaanse Rijk. Op 30 oktober 1918 volgde officieel de capitulatie van Mehmet VI, de laatste Sultan van het Ottomaanse Rijk, waardoor een einde kwam aan 400 jaar Turkse bezetting van het Land van Israël.
Sinds 25 april 1920 werd het door de Britten veroverde gebied tijdelijk herdoopt naar het Britse Mandaat voor Palestina. Die naamskeuze ‘Palestina’ verwees naar de Romeinse periode tussen 135 en 390 na. Chr. toen na het neerslaan van de laatste Joodse opstand – beter gekend als de Bar Kohba Revolte – herdoopt werd tot een Romeinse provincie en de naam Syria Palæstina meekreeg.
Echter, die Romeinse benaming heeft verder historisch, noch cultureel, noch etnisch iets te maken met het voormalige Rijk van de Filistijnen, een zeevolk dat zich omstreeks 1175 voor Chr. vestigde aan de kust. Hoewel die mythe tot op vandaag hardnekkig wordt gepropageerd door het tegenwoordige Palestijnse leiderschap om hun wortels te ‘bewijzen’ en hun ‘historische rechten’ op het gebied te claimen. Echter, een onafhankelijke staat onder de naam Palestina – met of zonder Jeruzalem als zijn hoofdstad – noch een Palestijns Volk, heeft ooit in de geschiedenis van de mensheid bestaan. Daar is geen enkel historisch bewijs voor te vinden. Dat blijft een mythe.
Na het einde van de Middeleeuwen zal de benaming ‘Palestina’ stilaan gemeengoed worden in Europa. Tijdens de Ottomaanse heerschappij verdween de naam Palestina weer, doordat het Land van Israël werd ingedeeld in Turkse administratieve districten ‘sanjaks‘ genoemd. Zo bestonden er de Sanjak Jeruzalem, Sanjak Acre, Sanjak van Nabloes, Sanjak van Damascus enz. Na de val van het Ottomaanse Rijk werd de volkse benaming voor het gebied ‘Palestina’ heropgevist door de Britse bezetter.
Het Britse Mandaat zal bestaan tot aan de Israëlische Onafhankelijkheid op 14 mei 1948. Tot dan zullen alle inwoners van het Britse Mandaat ‘Palestijnen’ worden genoemd, met inbegrip van Joden, Arabieren, christenen enz.
Op het kaartje is te zien hoe het Britse Mandaat aanvankelijk een veel groter gebied besloeg met inbegrip van het gebied dat op 16 september 1922 zal opgesplitst worden en het westelijk gelegen gebied zal afgescheiden worden van het oostelijke deel, dat later bekend werd als het Hasjemitische Koninkrijk van Jordanië.
Wat nog maar weinigen zich herinneren is dat tijdens de Conferentie van San Remo van 25 april 1920 ook dit gebied (dat thans Jordanië heet) aanvankelijk toegezegd werd als vestigingsplaats voor het Joodse Volk, als deel uitmakende van het toenmalige gehele Britse Mandaat.
De grootste Israëlische Zionistische krant The Jerusalem Post, opgericht in december 1932, heette aanvankelijk The Palestine Post. Pas in de loop van 1950 zal de krant zijn naam wijzigen
