Door Caroline Glick. Vertaling Likoed Nederland, 24 april 2014.
Toen op de Onafhankelijkheidsdag de feestelijkheden tot een einde kwamen, had minister-president Benjamin Netanjahoe een gastoptreden bij de linkse satirische show ’Eretz Nehederet’ op kanaal 2.
Een van de laatste vragen die de gastheer Eyal Kitzis de premier stelde was hoe hij zou willen worden herinnerd wanneer zijn termijn erop zit.
Netanjahoe dacht even na en zei, “Ik zou willen worden herinnerd als de leider die Israëls veiligheid waarborgde.”
Op het eerste gezicht leek Netanjahoe’s uitgesproken ambitie een beetje saai. In het jaar dat hij de langst dienende minister-president in de geschiedenis van de staat is, is alles wat hij wil de nationale veiligheid waarborgen? Waarom heeft hij zo’n lage ambitie? Maar het studiopubliek reageerde echter op Netanjahoe’s ambitie met een keihard applaus.
Na een kort interval om zijn gedachten op orde te krijgen, reageerde een zichtbaar overweldigde Kitzis iets met de strekking van, “Ja, als het u lukt om ook vrede te sluiten, hebben we daar geen bezwaar tegen.”
Het publiek was stil.
De ongelijkheid tussen het gejubel van het publiek en Kitzis’ geschokte teleurstelling over Netanjahoe’s antwoord legde weer eens de grote kloof bloot tussen het wereldbeeld van de doorsnee Israëli, en die van de elite.
Het Israëlische publiek gaf onze elite de kans om haar vredesfantasieën uit te proberen in de jaren 1990. We gaven hun vrede een kans en kregen gigantische terreur en internationale isolatie terug.
We zijn niet geïnteresseerd in het herhalen van die ervaring.
We zullen aardig zijn tegen linksen, als zij beleefd zijn. We zullen misschien zelfs hun shows bekijken, als er niets anders is op tv of als zij een beetje vermaken. Maar wij luisteren niet meer naar hen.
Dit is waarom het bezoek van de Amerikaanse president Barack Obama vorige maand geen impact had op de publieke opinie of het overheidsbeleid.
Obama kwam, omarmde Netanjahoe en overspoelde ons met liefde net als Bill Clinton deed in de ‘roaring ‘90s’. Hij prijsde ons de hemel in en vertelde dat hij achter ons stond. Hij vertelde ons dat wij druk moesten uitoefenen op onze leiders om Jeruzalem, Judea en Samaria aan onze gezworen vijanden te geven, ongeacht dat zij hun kinderen opvoeden om onze kinderen te doden.
We lachten en wensten hem een plezierige vlucht naar huis.
Obama had geen idee waar hij aan begon toen hij hier kwam. Net zoals Kitzis en zijn collega’s bij ‘Channel 2’, omringt Obama zich met mensen die, net zoals hem, fantasie boven realiteit kiezen. In Obama’s wereld, gaat de Islamitische Jihad over het Westen, en niet over jihadisten. In Obama’s wereld is de meest dringende kwestie op de internationale agenda die van appartementen voor Joden in Jeruzalem en Efrat. En in Obama’s wereld is wat Israëli’s het meeste nodig hebben is dat linkse Europeanen van hen houden.
Over retro gesproken.
Maar er is veel veranderd sinds de jaren ’90. Twintig jaar nadat Jitschak Rabin Jasser Arafat´s hand schudde op het gazon van het Witte Huis en zo officieel de periode van terrorisme in Israël inluidde, boeit het de meeste Israëli’s niet wat Europeanen of Arabieren van hen denken.
De Europeanen babbelen maar door over Israëlisch ´racisme´, en dreigen om gele sterren of een ander afschuwelijk teken op Israëlische producten te plaatsen. Ze verbieden Israëlische boeken uit hun bibliotheken in Schotland. Ze boycotten Israëlische universiteiten, professoren en studenten in Engeland. In Italië houden ze bijeenkomsten voor massamoordenaar Marwan Barghoeti in hun nationale Senaat. En in Frankrijk slachten ze Joodse kinderen af.
En dan de types als Catherine Ashton die verwacht dat het ons boeit wat zij over ons denken.
Nou, dat doen we niet.
Van hun kant, jammeren de Amerikanen over het ontslag van de ongekozen Palestijnse minister-president Salam Fayyad, en staan erop dat hij een echte partner voor Israël was, die alleen geen vooruitgang kon brengen door zaken buiten zijn macht. Terwijl de meesten zien dat Fayyad’s vertrek als niets met Israël te maken had, geven sommige Amerikaanse zwaargewichten Israël de schuld van Fayyad’s falen. Elliott Abrams bijvoorbeeld, schreef, “Israëlische overheden gaven hem minder samenwerking dan hij verdiende.” Daarop antwoorden wij dat Fayyad niets meer was dan een Westerse waandenkbeeld, net zoals Arabische vrede met Israël.
Fayyad heeft niet de kans gekregen om de Palestijnen te leiden, omdat hij persoonlijk nooit een Jood gedood heeft. En Palestijnen accepteren alleen moordenaars als hun leiders. Maar het feit dat hij zelf nooit een Jood gedood heeft, maakt hem nog geen partner voor Israël.
Fayyad gebruikte plichtmatig internationale hulpgelden om de salarissen van terroristen in Judea, Samaria en Gaza elke maand te betalen.
Hij leidde de Palestijnse tak van de ‘boycott, disinvestment and sanctions’-oorlog tegen Israël. Hij maakte misdrijven van het werken voor Israëli’s en het kopen van Israëlische producten. Fayyad leidde persoonlijk invallen in huizen om de koelkasten van burgers te onderzoeken of er geen Israëlische kaas op de planken lag. Hij organiseerde en bezocht vreugdevuren waar Israëlische goederen werden verbrand.
Ik wil geen open deuren intrappen, maar dit is echt niet het gedrag dat je verwacht van een vredespartner.
De Amerikanen die rouwen om Fayyad’s vertrek weigeren het voor de hand liggende feit te accepteren dat Palestijnse aspiraties voor een staat goedkoop, prullerig en een Arabisch product ‘uitsluitend voor export’ zijn. De Palestijnen willen geen staat. Ze willen Israël vernietigen. Niet in staat om dat simpele feit te accepteren, verzinnen Amerikanen leugens, zoals dat Fayyad een vredespartner is en probeerden zij hem door de strot van de Israëli’s te duwen. Opgeruimd staat netjes, Salam Fayyad.
Duidelijk is dat Fayyad niet de laatste is van die van de Westerse waandenkbeelden. Zij zullen een nieuwe perfecte oplossing bedenken om hem in korte termijn te vervangen.
Maar in hun eindeloze zoektocht naar de volgende zilveren kogel, hebben de Europeanen en de Amerikanen en hun Israëlische supporters het feit gemist dat de makkelijkste manier om een veilige en vredige wereld te bouwen niet is om romances met terroristen aan te gaan. De beste manier om deze doelen te bereiken is door de wereld te accepteren zoals hij is. Dit is wat de Israëlische burgers hebben gedaan. Inderdaad, onze fantasieën werden weggeblazen door zelfmoordaanslagen voordat we ons met deze simpele waarheid verzoenden. Maar het leven is beter, vrolijker en veiliger sinds we dit gedaan hebben.
Het onvermogen van de ‘internationale gemeenschap’ om deze sobere tevredenheid te accepteren is beter dan de droombeelden waarbij linkse schrijvers in Israël, Europa en de Verenigde Staten hun ongeloof willen verdringen bij een recente opiniepeiling uitgevoerd door de OESO, dat constateerde dat Israëli’s de gelukkigste mensen op de wereld zijn. Volgens die critici sloeg dit onderzoek nergens op.
Israëli’s werken harder dan andere leden van de OESO. We klagen meer dan andere leden van de OESO. We hebben geen ‘vrede’. Maar toch, behoren wij tot de gelukkigste mensen in de OESO.
Hoe dat komt? Decennia voordat we opgescheept werden met het valse vredesproces, was Israël een socialistische modelstaat. We hadden verlammende belastingtarieven en gefaalde overheidsbedrijven die private ondernemingen de markt uit dreven. In alle sectoren bestonden monopolies die prutsgoederen en verschrikkelijk slechte service produceerden tegen astronomische prijzen. De Histadrut-vakbond was de baas over het grootste deel van de economie samen met de overheid. In elke sector zorgden vakbondscommissarissen ervoor dat iedereen met een greintje initiatief onderworpen werd aan oneindige tegenwerking.
De hemel.
Tegen de tijd dat we ons loswrikte uit onze socialistische dwangbuis, realiseerden we ons dat het ‘vrede ding’ niet was wat het moest zijn. Toen begonnen we te begrijpen dat geluk en succes niet gaat om wat andere mensen aan jou geven – geld, verdragen, een telefoonlijn na een wachttijd van vijf jaar. Geluk en succes gaan over wat je bereikt. Rond die tijd, ergens tussen 1996 en 2000, begonnen Israëli’s grote families te krijgen en de vrije markt te omarmen.
Vandaag de dag, met een gemiddelde van drie kinderen per gezin, zijn de Israëli’s het vruchtbaarste in de industriële wereld. En zoals David Goldman van ‘PJ Media’ heeft laten zien, is er een directe correlatie tussen kinderen en menselijk geluk. Dit is waarom Israëli’s het laagste aantal zelfmoorden hebben in de industriële wereld. Wanneer je kinderen hebt, heb je een toekomst.
En wanneer je een toekomst hebt, werk je hard om die veilig te stellen, en heb je over het algemeen een optimistisch vooruitzicht.
Wat kan er erg zijn, wanneer je kind zijn eerste melktandje verliest? Israëli’s zijn ook gelukkig omdat we gezien hebben dat we de toekomst kunnen bouwen die we willen voor onze families en ons land, zelfs zonder een gelikte ondertekeningsceremonie in het Witte Huis elke zes maanden. Ons land is sterker en leefbaarder aan het worden, elke dag. En wij weten het.
Degene op het internationale toneel die onze mening onderschrijven dat het leven meer is dan papieren ondertekend door Arabische antisemieten onderkennen wat er gebeurd. Voor hen is Israël niet “dat rottige kleine landje dat er niet toe doet.” Het is “de kleine motor met mogelijkheden.”
Neem bijvoorbeeld de Chinezen. Afgelopen juli tekende China een overeenkomst met Israël om een binnenhaven te bouwen in Eilat, evenals een 180 kilometer lang spoor om Eilat te verbinden met Israël’s andere Middellandse Zee havens in Asjdod en Haifa. Het doel van het project is om een alternatief voor het Suezkanaal te bouwen in Israël. De Chinezen kijken naar de regio en zien dat Egypte een mislukte staat is die niet eens haar graanimport kan betalen. De toekomst van het verschepen van goederen door het Suezkanaal wordt betwijfeld door de rellen in Port Saïd en Suez, die telkens terug komen.
Aan de andere kant is Israël een stabiele, welvarende en succesvolle democratie die van kracht naar kracht lijkt te gaan. Wanneer de nieuwe vrachtroute wordt opgeleverd, zal Israël het belangrijkste strategische land in de regio worden.
Dan is er nog onze nieuw gevonden welvaart op het gebied van energie. Israël werd onafhankelijk van energie op 30 maart toen het Tamar offshore gas veld aardgas naar Israël begon te pompen. In twee á drie jaar wanneer het Leviathan gasveld in gebruik kan worden genomen, wordt Israël een van de meest belangrijke producenten van aardgas in de wereld. Bovendien zal Israël in 2017 waarschijnlijk beginnen met het oppompen van commerciële hoeveelheden olie van haar grote olieschalie voorraad in het Sjfela Basin bij Beit Sjemesj.
Geologen schatten dat het veld alleen al ongeveer 250 miljard vaten olie bevat, wat Israël als olieland vergelijkbaar maakt met Saoedi-Arabië. Chinese, Russische en Australische bedrijven staat in de rij om contracten te sluiten met de Israëlische energiebedrijven. Internationale analisten schatten dat Israël als opkomende energiemacht een stabiliserend effect zal hebben op de mondiale economie en de internationale veiligheid. Israël kan de Aziatische honger naar olie en gas stillen. Het kan de Europese afhankelijkheid van Rusland verkleinen. Het zal het vermogen van de OPEC om de internationale olieprijzen te manipuleren, door de toevoer te beperken, verkleinen.
Israëls ontdekking van haar energie rijkdommen zijn op een heel gunstig moment gekomen. Als Israël haar olie en gas 65 of zelfs 20 jaar geleden had ontdekt, hadden we de economische volwassenheid niet gehad om onze voorraden verantwoordelijk te benutten. Maar nu met onze vrije markt, onze hightech sector en onze ondernemerscultuur, kunnen we die voorraden wel slim en succesvol benutten.
Als 65 jaar oud land, is Israël een volwassen, verantwoordelijke, welvarende en machtige speler in de internationale arena. Het enige ding dat we nog moeten doen om de vruchten van onze arbeid te kunnen benutten is veiligheid. En het enige ding dat we kunnen doen om het te verkwisten is al onze hoop te zetten op “vrede”.
En dat zullen we niet doen, nooit meer.
