Door Jonathan Kay, lid van de Stichting voor de Verdediging van de Democratie. Vertaling: Likoed Nederland, 21 april 2013.
De studentenfederatie aan de York University in Toronto heeft 18 tegen 2 gestemd om de “Boycot, Desinvestering en Sancties” bewging te onderschrijven tegen Israël – een gebaar dat volgt op die van verschillende andere Canadese universitaire studentenverenigingen .
(…)
Ondertussen is er een internetsite die de successen van BDS grondig bijhoudt. Het bevat ’triomfantelijke’ ingezonden stukken, zoals “Andreas Oberg, Zweedse gitarist, cancelt optreden in Tel Aviv, door oproepen van BDS activisten” en “Tien talentvolle jonge harpisten laten deelname aan de Internationale Harp Wedstrijd schieten”. Maar voor het grootste deel bestaan deze inzendingen uit gebaren vergelijkbaar met de stemming van de York studentenfederatie, welke bestaan uit: retorische aanvallen van activistische groepen, bonden en academische organisaties die zonder macht het handelsbeleid proberen te beïnvloeden.
Aan de door supporters van BDS (o.a. de Canadese Naomi Klein) gepubliceerde slogans te zien, zou men kunnen denken dat BDS bijna zover was om Israël op haar knieën te brengen.
Echter sinds 2004 – de periode waarin BDS haar levenslicht zag – bevindt de Israëlische economie zich over het algemeen in een behoorlijke hoogconjunctuur, vooral in de sectoren van telecommunicatie, computer technologie, luchtvaart, gespecialiseerde medische uitrusting, militaire hardware en gaswinning.
Het oosten van de Mediterraanse regio heeft haar aandeel gezien in de economische daling van recente jaren, onder andere Griekenland, Cyprus, Egypte en Syrië. Echter naar verdriet van de BDS supporters, bleef Israël maar groeien, ondanks drie militaire conflicten (één tegen Hezbollah, twee tegen Hamas), het verliezen van een belangrijk bondgenootschap met Turkije, en het lijden onder internationale druk in het licht van de inval op het flottielje in 2011. Dit allemaal maakt de BDS campagne tegen Israël niet alleen bekrompen, maar belachelijk.
Dichter bij huis heeft BDS het effect van vervreemding van Joodse studenten op de campus, omdat zij het afzonderlijk ‘benoemen’ van de Joodse staat zien als een daad van haatzaaiing gericht tegen hun geloofsgemeenschap.
De BDS campagne is ook moreel hypocriet. Niet al het beleid van Israël – zeker inachtnemend dat van nederzettingbouw – is verdedigbaar. Echter in humanitair oogpunt, staat niets wat Israël de Palestijnen aandoet in vergelijking tot de verschrikkingen gepleegd door staten zoals Syrië, Iran en Soedan tegen haar eigen burgers. De omstandigheden van Gazaanse religieuze en politieke dissidenten – om nog niet te spreken over homoseksuelen en vrouwen in de ‘Hamas run-enclave’ – is speciaal noemenswaardig, gegeven het feit dat veel van dezelfde activisten die BDS hebben verdedigd ook de ‘Boot naar Gaza’ beweging hebben verdedigd en andere inspanningen hebben geleverd om Hamas te bevoorraden en te legitimeren.
Sommige supporters van de BDS beweging – inclusief enkele van de 18 student-overheidsleden die de motie bij de Universiteit van York hebben gesteund – zijn wellicht goed bedoelende, danwel naïeve, supporters van de Palestijnse zaak. Het is misschien nog wel belangrijker om de bedenken dat BDS op zijn minst de ‘deugd’ heeft om een niet geweldadige beweging te zijn, dat is toch iets waard.
Maar in acht jaar heeft de beweging niets bereikt. Inderdaad, minder dan niets: het is te danken aan BDS, en soortgelijke gebaren van anti-Israël antipathie (vooral bij de VN), dat veel Israëli’s – inclusief minister-president Benjamin Netanyahu – meer overtuigd zijn geraakt dat hun land altijd het slachtoffer van een venijnige morele dubbele standaard zal zijn.
Als Netanyahu een meer afstandelijke, militante, compromisloze toon heeft aangeslagen dan zijn voorgangers wanneer hij te maken krijgt met de internationale gemeenschap, komt dat grotendeels doordat hij de haat tegen zijn land heeft gezien als voortdurend irrationeel.
De stemming van deze week in York is één van vele gebaren – symbolisch in effect, maar giftig in de toon – die geholpen heeft om deze indrukken in ‘beton te gieten’ onder de Israëlische leiders.
De BDS beweging als geheel, zal niets bereiken behalve kwaadwilligheid, in het Midden-Oosten maar ook op de York campus zelf.
NB Meer berichten over dit onderwerp kunt u te zien krijgen door te klikken op het onderwerpblok ‘boycot’, bovenaan dit artikel.
