Abbas eert moeder die haar zoons de dood in stuurde

Artikel van Likoed Nederland in het kader van ‘ongehoord Palestijns nieuws’, 24 maart 2013.

De ‘gematigde’ Palestijnse president Mahmoud Abbas heeft op alle mogelijke manieren Maryam Farhat geëerd. Zij staat ook bekend als Umm Nidal, de moeder van drie “martelaren”
Farhat, die vorige week overleed, was parlementslid voor Hamas en moeder van drie terroristen. Zij werd onder meer bekend van het vieren van het feit dat een van haar zoons een aantal Joodse studenten had vermoord.

Abbas opende – notabene kort voor de komst van president Obama – een tent voor het bewijzen van eer aan Farhat in zijn hoofdkwartier in Ramallah.
En gaf haar postuum een hoge Palestijnse onderscheiding, de “Orde van Opoffering”.

Dit is dus hoe Abbas de verplichting tot ‘vredeseducatie’ uit de vredesakkoorden uitvoert: moeders die hun zoons opvoeden tot (zelfmoord)terrorist zijn de beste Palestijnen.

In de clip hierboven getuigt Farhat van haar vreugde dat haar zoon Mohammed die naast haar staat, gaat sterven als martelaar in de strijd tegen de Joden. De vertaling:

“Bij Allah, vandaag is de mooiste dag van mijn leven. Ik voel dat Allah blij met mij is, want ik offer iets [mijn zoon] aan Hem. Ik wil meer [zoons] opofferen om vergeving van Allah te krijgen, en om de vlag [van de islam]: ‘Er is geen God dan Allah,’ over Palestina te laten wapperen.

Dat is wat wij willen. We willen de heerschappij van de islam. Ik neem geen afscheid van hem met zijn dood, ik neem afscheid van hem op het moment dat hij naar een beter leven gaat, het hiernamaals, die onze Allah ons heeft beloofd. Bij Allah, als ik honderd kinderen zou hebben als Mohammed, zou ik die ook oprecht en graag offeren.

Het is waar dat er niets waardevollers is dan kinderen, maar als het om de zaak van Allah gaat – wordt wat kostbaar is goedkoop.”

Er volgt een televisie-interview van na de aanslag, daarin zegt zei:

“Ik gaf mijn zoon aan de Jihad voor Allah. Het is onze religieuze plicht. Als ik medelijden met hem had gehad, of had geprobeerd hem van gedachten te veranderen, zou het verkeerd zijn geweest, een vergissing. Ik wil mij niet laten leiden door mijn gevoelens, de gevoelens van een moeder. Die heb ik een tijdje opzij gezet voor iets dat groter is, hoewel mijn moederlijke gevoelens er bij betrokken zijn. Waarom?

Omdat ik mijn zoon lief heb, wil ik het beste voor hem, en het beste is niet leven in deze wereld. Voor ons is er een leven na de dood, de eeuwige gelukzaligheid. Dus als ik houd van mijn zoon, kies ik de eeuwige gelukzaligheid voor hem.

Mijn levende kinderen eren mij, maar nooit zo als de eer die de martelaar mij gegeven heeft. Hij zal onze bemiddelaar zij op de Dag van de Opstanding.

Wat kan ik vragen? Als Allah het wil, geeft Hij ons het paradijs. Dat is het beste wat ik kan hopen. De grootste eer die [mijn zoon] mij gaf, was zijn Martelaarschap.”