Artikel van Likoed Nederland, gepubliceerd op De Dagelijkse Standaard, 28 februari 2013.
Israël is een westers-seculiere democratische rechtsstaat.
Er wordt wel eens beweerd dat dit niet zo is, en zelfs dat Israël ‘apartheid’ zou toepassen. Dit omdat Israël de Arabieren, die 20% van de bevolking in dat land uitmaken, zou discrimineren. Extreem-linkse actiegroepen vinden zelfs dat Israël daarom geboycot zou moeten worden, zie de vorige twee artikelen daarover.
Dat is echter onhoudbaar wie naar de feiten kijkt. Wettelijk hebben Arabieren de rechten die de Joodse inwoners van Israël ook hebben.
Arabieren bekleden zeer hoge posities in de Israëlische maatschappij. Zo zit Ayoob Kara, een Arabisch sprekende moslim, thans voor Likoed in het Israëlische parlement en is de moslim Ishmael Khaldi op dit moment de politiek adviseur van de minister Buitenlandse Zaken Lieberman. De Arabische Rana Raslan won in 1999 de Miss Israël verkiezingen.
Gelijke rechten voor vrouwen en minderheden
Dat Israël een apartheidsstaat is, is dus een grote fabel. De Arabieren in Israël weten dit uit eigen ervaring. Zij weten hoe anders Israël is in vergelijking met de Arabische buurlanden van Israël en met Gaza, waar thans de radicaal-islamitische terreurbeweging Hamas aan de macht is.
Zo kent Israël wel vrijheid van meningsuiting, persvrijheid en godsdienstvrijheid. Anders dan in Zwitserland kent Israël geen minarettenverbod. En Frankrijk mag dan niet de Keltische taal van de Bretonse minderheid erkennen, Arabisch is in Israël gewoon een normaal erkende taal.
In tegenstelling tot de meeste Arabische landen krijgt iedereen een eerlijk proces van een onafhankelijke rechtbank, ook leden van minderheidsgroepen als christenen, Koerden en Druzen.
Vrouwen hebben in Israël veel meer rechten dan in de Arabische buurlanden. Anders dan in bijvoorbeeld Saoedi-Arabië mogen mannen in Israël niet met meisjes van 10 jaar oud trouwen, en mogen getrouwde vrouwen zonder begeleiding van hun mannelijke echtgenoot over straat. Ook mogen meisjes in Israël niet worden besneden, iets wat in buurland Egypte bij 95% van alle vrouwen plaatsvindt.
Ook Arabische homo’s worden in Israël vanzelfsprekend beschermd. Homo’s uit Gaza en de Westbank zijn daarom de afgelopen jaren massaal gevlucht naar het voor hen veilige Israël. Tel Aviv is vorig jaar uitgeroepen tot homo hoofdstad van de wereld, en laat hierin Amsterdam dus al lang achter zich.
De internationale mensenrechtenorganisatie Freedom House bevestigt het in haar jaarlijkse meting; Israël is het enige land in het Midden-Oosten waar de inwoners in volledige vrijheid, met alle burgerrechten leven.
Bovenstaande betekent niet dat er in Israël geen discriminatie voorkomt. Geen land is perfect, ook Israël niet, dus dit komt helaas ook in Israël voor. Maar de vraag is of discriminatie meer in Israël voorkomt dan in Nederland. Marokkanen komen anno 2013 bijvoorbeeld zeer moeilijk een Amsterdamse discotheek binnen, hoe netjes ze er ook uit zien.
Het welzijn van de Arabieren
Bijzonder indrukwekkend zijn de resultaten op het gebied van de levensverwachting, de beste indicator van het welzijn van een bevolkingsgroep. Het geeft namelijk aan of men er sociaal-economisch goed voor staat, over schoon water beschikt, de kwaliteit van de voeding, ziektebestrijding en goede toegang tot kwalitatieve medische voorzieningen.
De levensverwachting van de Arabieren in Israël bleef oorspronkelijk achter, als gevolg van sociaal-economische oorzaken. In 1980 was de levensverwachting 72 jaar, 2 jaar minder dan die van Amerikanen, die toen 74 jaar was.
De levensverwachting van Amerikanen steeg in de afgelopen dertig jaar met vier jaar, dus tot 78 jaar.
Die van Arabieren in Israël steeg in diezelfde periode echter met maar liefst ruim 7 jaar, en is dus nu 79 jaar.
U leest het goed, de gezondheid van de Arabieren in Israël – zoals blijkt uit de gemiddelde levensverwachting – is inmiddels dan die van de gemiddelde Amerikaan gepasseerd!
Ook is de levensverwachting van Arabieren in Israël hoger dan die van Arabieren in Europa. Is het dan niet heel erg hypocriet van sommige Europeanen om Israël een slechte behandeling van haar Arabische minderheid te verwijten?
Christenen in Israël
De vrijheid en goede leefomstandigheden blijken ook uit het aantal Arabische Israëlische christenen. Dat is sinds 1949 ruim verviervoudigd. In alle andere landen in het Midden-Oosten neemt hun aantal (snel) af. Zo zijn er sinds 2000 bijna 500.000 christenen uit Iraq vertrokken, op de vlucht voor sektarisch anti-christelijk geweld.
Ook Jordanië islamiseerde bijvoorbeeld de christelijke wijk in het oude stadsgedeelte van Jeruzalem tijdens de Jordaanse bezetting (1948-1967), met 60 procent emigratie als gevolg. Het aantal christenen in de Gazastrook is in de laatste vijf jaar gehalveerd.
Palestijnen willen liever Israëli blijven
In 2000 was er een opiniepeiling in een van de grootste Arabische steden in Israël, Umm al Fahm. Wat vonden ze er van als hun stad – als gevolg van een gebiedsuitruil – overgedragen zou worden aan een Palestijnse staat?
Slechts 11% van de inwoners zou deel willen uitmaken van een Palestijnse staat. Maar liefst 83% wilde liever dat hun stad bij Israël zou blijven horen.
En bij een opiniepeiling in 2006 bleek dat 77% van de Arabische inwoners Israël beter vindt dan andere landen. Dit is wereldwijd gezien een zeer hoog percentage door een minderheidsgroep. Maar liefst 82% van de respondenten zei dat ze liever burger van Israël wilden zijn dan van welk ander land dan ook.
Ook een onderzoek in 2011 onder de Arabieren in ‘bezet’ Oost-Jeruzalem liet zien dat bijna de helft (42% ) liever Israëlisch staatsburger zou zijn dan Palestijns, en zelfs bereid was om daarvoor te verhuizen, mocht hun wijk bij een Palestijnse staat gevoegd worden.
Conclusie
Anno 2013 is het in sommige kringen in Nederland salonfähig aan het worden om Israël een apartheidsstaat te noemen. Nu is Israël niet perfect, maar bovenstaande feiten laten zien dat zowel de islamitische als de christelijke Arabieren in Israël een veel beter leven hebben dan in de Arabische buurlanden van Israël.
Wat ze zelf bevestigen.
NB Dit is het derde deel in een drieluik over de hypocrisie van de Israël boycotters. De andere artikelen zijn: