Door Ratna Pelle (zelf links), Israël en Midden-Oosten Blog, 19 januari 2013.
Op 22 januari zijn er in Israel verkiezingen, en de verwachting is dat het rechtse blok weer zal winnen. De kranten zullen de nationalistische visie van Lieberman, wiens partij nu is gefuseerd met Likoed, weer uitgebreid hekelen.
Ook Netanyahu, die naar alle waarschijnlijkheid weer premier zal worden, zal als rechtse nationalist worden weggezet.
De kolonisten, waarmee Likoed goede banden onderhoudt, zullen als winnaars van die uitslag worden neergezet, de Palestijnen als verliezers. ‘Verkiezingsuitslag doodsteek voor vredesproces’ en ‘Israel op ramkoers’ zullen de kranten koppen.
Ook ik maak me zorgen over de populariteit van rechts en het moeizame antwoord van links op deze trend. Er zijn maar liefst vier partijen in de centrum-linkse hoek, de Arbeidspartij, die zichzelf uitdrukkelijk als centrumpartij positioneert, Kadima onder leiding van oud minister Shaul Mofaz, Hatnuah onder leiding van Tzipi Livni en Yesh Atid onder leiding van de populaire ex-TV presentator Yair Lapid. Verder naar links is er Meretz en nog drie (voornamelijk) Arabische en niet-zionistische partijen.
Het grootste probleem van links is echter niet hun verdeeldheid maar het feit dat ze geen goed antwoord hebben op de Arabische afwijzing van Israel en haat tegen de Joden. Het linkse verhaal, dat vrede aanbieden en concessies doen deze haat zou tegengaan en tot acceptatie zou leiden, bleek niet te kloppen. Toegegeven, Israel zond en zendt vaak tegenstrijdige signalen uit, het doet concessies en bouwt huizen op de Westoever, het uit soms dreigende en dan weer verzoenende taal, het lijkt onverschillig voor Palestijnse problemen door de afscheidingsbarrière en checkpoints, maar het Hooggerechtshof stelt Palestijnen ook geregeld in het gelijk.
Terwijl het Israelische leger op terroristen jaagt worden gewonde Palestijnen behandeld in Israelische ziekenhuizen. En terwijl er vanuit Gaza raketten worden afgevuurd levert Israel Gaza stroom, die overigens mede door de Palestijnse Autoriteit en dus indirect door de EU wordt betaald (de schuld die de Palestijnse Autoriteit bij het Israelische electriciteitsbedrijf heeft wordt nu met ingehouden belastinggeld betaald).
Belangrijker is dat Israel zich terugtrok uit de Gazastrook, en in 2000 en 2008 een vergaand vredesvoorstel deed. Rechts wijst met succes op de raketten die er sinds de terugtrekking uit Gaza op Israel zijn afgevuurd, en de toegenomen macht van Hamas dat zich er vrij kon ontwikkelen. Rechts wijst ook op het mislukte Oslo vredesproces en hoe het ‘gematigde’ leiderschap dat eerst onder leiding van Arafat en daarna van Abbas stond, openlijk terrorisme steunde en door ging met de opruiing tegen Israel, om af en toe even tegen Westerse journalisten te zeggen dat men voor vrede is. Abbas is beter dan Arafat maar ook hem is deze double speak niet vreemd.
Het probleem van links is dat het geen overtuigend antwoord heeft op deze kritiek, en niet veel meer weet te verzinnen dan toch maar weer je bereid te tonen concessies te doen en te hopen dat nu wel echt gematigde Palestijnen zullen opstaan die kritisch naar hun eigen kant kijken.
Het is nog steeds wachten op de Palestijnse ‘Vrede Nu’ beweging, een Palestijnse Uri Avnery, Gideon Levy en Aktiva Eldar die wekelijks hun columns schrijven over Palestijnse misstanden en meer gebaren van hun kant aan de Israeli’s bepleiten, en wachten op Palestijnse pro-Israel partijen die mee zullen doen aan vrije Palestijnse verkiezingen. Voor veel Israeli’s staat inmiddels vast dat dit alles er niet zal komen en dat ook als men alle Palestijnse eisen zou inwilligen er geen vrede komt, of het moet een vrede zonder Israel zijn. En het is duidelijk dat die Palestijnen die werkelijk vrede met Israel willen, dit niet hardop kunnen zeggen zonder zelf gevaar te lopen.
Hoe imperfect ook, Israel heeft genoeg vredesgebaren gemaakt en genoeg openingen geboden om duidelijk te maken dat het bereid is tot een compromis. Er werd echter niet toegehapt, en er kwamen steeds nieuwe Palestijnse eisen bij. En zo kwam eerst Sharon, en later Netanyahu aan de macht, en zo zal Netanyahu binnenkort wederom premier worden.
Ik zou het graag anders zien, maar Morsi, Meshaal en ook Abbas hebben aan deze trend een behoorlijke bijdrage geleverd.
