Door Eldad Beck. Vertaling: Brabosh, 13 januari 2012.
De disproportionele belangstelling voor Israël door de Europese Unie is al lang geleden een misselijkmakende obsessie geworden.
Jaarlijks besteedt de Europese Unie en zijn 27 lidstaten ongeveer 1 miljard euro aan humanitaire en andere steun voor de Palestijnen, oftewel ongeveer 85 miljoen euro elke maand oftewel 3 miljoen euro per dag. Op de vraag waar al die fondsen voor worden aangewend moest Catherine Ashton, chef Buitenlandse Zaken voor de EU, het antwoord schuldig blijven. “We weten het niet, maar we zouden het wel graag willen weten,” zei ze nog in maart 2010. Bijna drie jaar na haar aanstelling in de EU weet ze het nog altijd niet, correctie: zij WIL het niet weten.
Vooraleer zij op eindejaarsvakantie vertrokken, werden de hoofden van het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken gevraagd om een reeks vragen te beantwoorden die werden gesteld door parlementsleden van de commissie voor buitenlandse zaken, betreffende de begroting van hun kantoor voor het jaar 2013. De procedure is routine, maar deze keer werden door de parlementsleden vragen gesteld omtrent de essentie van de financiële hulp die de Nederlandse regering al decennialang uitkeert aan de Palestijnse Autoriteit en de vluchtelingenorganisatie UNRWA van de VN.
De chefs van het Buitenlandse Ministerie slaagden erin om de vragen te ontwijken over het voortdurend doorsluizen van fondsen die worden vergaard van de belastingbetalers en via diverse kanalen naar de Palestijnen gaan, ondanks de voortdurende terroristische activiteiten, het antisemitisme en het ophitsen tot haat jegens Israël. Zij vermeden vragen te beantwoorden betreffende de bestendiging van het vluchtelingenprobleem door o.a. de UNRWA financieel te blijven bedruipen.
Aldus zullen de Nederlanders ook dit jaar, net zoals overigens de rest van hun Europese collega’s, blijven doorgaan met het financieren van de voortzetting van het Israëlisch-Arabische conflict, ondanks de toenemende economische problemen.
De landen van de Europese Unie slaan zichzelf voortdurend op de borst dat zij (op de Amerikanen na) de grootste donor zijn van de Palestijnen. Volgens officiële gegevens heeft de Europese Unie tussen 1994 (het begin van de implementatie van de Oslo Akkoorden) en 2011 ca. vijf miljard euro ‘s overgedragen naar de Palestijnen. Andere extra fondsen werden overgedragen aan de Palestijnen via nationale en particuliere Europese instellingen in diverse kaders.
De leden van het Europees Parlement faalden in hun herhaalde pogingen om te achterhalen hoe deze fondsen werden gebruikt en of zij al dan niet werden gebruikt om de terreur te financieren en het aanzetten tot haat en geweld tegen de Joden en tegen Israël. Een intern rapport dat door de Europese Unie werd opgesteld over deze kwestie werd opgeschort.
Het is niet nodig om vooraf een diepgaand onderzoek te voeren om de volgende conclusies te kunnen trekken:
- De Europese Unie, met inbegrip van al zijn lidstaten en al de organisaties die door de Unie worden gefinancierd, levert de belangrijkste bijdrage aan het proces waarin de Palestijnse natie chronisch afhankelijk is geworden van buitenlandse hulp.
- Europa steunt actief een beleid dat het Palestijnse vluchtelingenprobleem bestendigt, waaruit de Arabische landen trachten voordeel te halen met het doel om de ondergang van de Staat Israël te bewerkstelligen.
- De Europeanen steunen de Palestijnen terwijl zij volledig het gebrek negeren van de Palestijnen om zich te houden aan hun belofte jegens de tweestatenoplossing en hun weigering om Israël als een Joodse staat te erkennen, ondanks het feit dat V.N.-resoluties hen daartoe verplichten om dat te doen. Voorts blijven de Europese regeringen fondsen overhevelen naar de Palestijnen, ondanks het feit dat zij er zich wel degelijk goed van bewust zijn dat de Palestijnse Autoriteit – die door Al Fatah en Hamas wordt geleid – al generaties lang jonge mensen opleidt om de strijd tegen Israël voort te zetten tot het land is vernietigd. En dit alles terwijl sociale en economische chaos het volledige Oude Continent bedreigt.
Thans tracht Europa tussenbeide te komen in de Israëlische verkiezingen door bedreigingen en veroordelingen af te kondigen met het doel de oprichting van een Palestijnse staat voor de toekomst veilig te stellen, ondanks de weigering van de Palestijnen om met de verkozen Israëlische regering te onderhandelen.
Door zich aan het hoofd te stellen van de Palestijnse vernietigingscampagne tegen Israël, sluit Europa zich bewust aan bij de vijanden van Israël. Als en wanneer straks een derde intifada uitbreekt, zal het de fout van Europa zijn en het Israëlische publiek kan dat besef zich beter nu al eigen maken.
