Door Evelyn Gordon. Vertaling: Likoed Nederland. Gepubliceerd op De Dagelijkse Standaard, 27 december 2012.
Een van de meest trieste opmerkingen die ik ooit heb gelezen was van een inwoner van Gaza, Ziad Ashour, in de New York Times van vorige week. De 43-jarige slager zei dat sinds de eerste intifada uitbrak in 1987: “de situatie in Gaza gestaag verslechterd is.”
Denk daar eens iets langer over na: Na 25 jaar van strijd tegen Israël op alle mogelijke manieren – ‘volksverzet’, zelfmoordaanslagen, raketten, diplomatieke oorlog, boycotacties – is het enige resultaat 25 jaar van gestage neergang.
Dat is onbetwistbaar waar, de feiten bevestigen de mening van Ashour: Ondanks de massale internationale financiële hulp is het inkomen per inwoner vrijwel gelijk gebleven; 817 dollar in 1987 en 876 dollar in 2010. De werkloosheid die in de jaren 80 gewoonlijk onder de 5 procent was, is gestegen naar 45 procent. En die Palestijnse terreur en de diplomatieke oorlog hebben niet kunnen voorkomen dat Israël juist een grote bloei kende in die 25 jaar.
Maar wat het droevigste is aan dit verhaal, is dat niemand er in geslaagd is om de Palestijnen ervan te overtuigen dat deze tactieken zelfvernietigend zijn. De reportage van Steven Erlanger in The New York Times laat zien dat Hamas juist veel steun heeft in Gaza. Zelfs een wanhopig arme vrouw die haar leven beschrijft als een van “ellende en ontberingen” vertelt trots hoe Hamas in staat is om raketten op Israël af te schieten. En hoogleraar politicologie Mkhaimar Abusada in Gaza vertelt Erlanger dat dit verhaal zo door gaat, zonder einde.
Hij herinnert aan een soortgelijke opbloei van trots en populariteit van Hamas in oktober 2011, na de vrijlating van de Israëlische soldaat Gilad Shalit. Die werd vijf jaar door Hamas gevangen gehouden en daarna geruild voor meer dan 1000 Palestijnse gevangenen. “Maar een maand later werden de Palestijnen wakker met nog altijd dezelfde problemen: armoede, wanbeleid, belegering, werkloosheid, weinig bewegingsvrijheid.”
De Palestijnen zijn zelf het meeste schuldig aan hun verslaving aan deze contraproductieve tactiek. Tegelijkertijd heeft de internationale gemeenschap een cruciale rol gespeeld als helper daarbij. Allereerst heeft de massale internationale financiële hulp – meer dan vier keer zo veel per hoofd van de bevolking als welk gebied ter wereld dan ook – de gevolgen van hun slechte beslissingen verzacht voor de Palestijnen. Gaza staat er dan wel niet rooskleurig voor, maar het is er beter dan in veel andere landen: Gaza doet het beter dan 110 andere gebieden in de wereld, in indicaties van welvaart, zoals levensverwachting en kindersterfte. En zolang de internationale financiële hulp hen op de been houdt, voelen Palestijnen weinig prikkels om hun tactiek te veranderen.
Veel erger is echter dat door de bijna onstuitbare diplomatieke steun – met tegelijkertijd meedogenloze kritiek op Israël – de Palestijnse fantasieën worden gevoed dat deze tactiek ooit zal lukken, dat uiteindelijk de wereld Israël op de knieën zal dwingen. De recente farce bij de VN was een klassiek voorbeeld: 138 landen stemden voor ‘Palestina’ als een waarnemerstaat. Dit was een grove schending door de Palestijnen van door henzelf aangegane verdragen. Bovendien voldoen de Palestijnen aan niet één van de internationale criteria voor een eigen staat .
De wereld ging vervolgens over tot scherpe veroordelingen, toen Israël reageerde met het starten van bouwplannen – dus niet eens daadwerkelijke bouw. En dat in een gebied dat in elk vredesplan dat maar is voorgesteld, toch al was toegewezen aan Israël.
Dus waarom zouden de Palestijnen concluderen dat zij het zijn die beter hun gedrag zouden kunnen veranderen?
Een paar nuchtere Palestijnen weten beter: “De steun van de Israëlische regering in West-Jeruzalem voor een Palestijnse staat is belangrijker dan de steun van de 138 landen die voor Palestina hebben gestemd bij de VN,” zei vorige week Ibrahim Inbawi, een Fatah-activist uit Oost-Jeruzalem.
Helaas lijkt de wereld niet bereid om aan zijn landgenoten hetzelfde te zeggen.
Ondanks het wijdverspreide meeleven met de Palestijnen, lijkt het erop dat de internationale gemeenschap de Palestijnen liever opnieuw 25 jaar van neergang en lijden laat beleven. Liever dan het proberen om hen te beschermen tegen hun zelfvernietigende strategie.
