Door Daniel Greenfield. Vertaling en bewerking: Likoed Nederland. Gepubliceerd op DeJaap, 18 december 2012.
Er zijn maar weinig wapens zo dodelijk als het Israëlische huis. Wanneer eenmaal de bakstenen en mortel zijn samengevoegd, is het huis vreselijk gevaarlijk geworden.
Of het nu een compleet flatgebouw is of een losse woning, het is veel gevaarlijker dan wat er uit de Iraanse atoomcentrifuges komt.
Vergeet de clusterbom en de mijn, de gifgasgranaat en zelfs biologische wapens. Laat Iran zijn atoomwapens krijgen en houden. Israëlische huizen, dat is pas erg!
Islamitisch Soedan kan een genocide met een stapel lijken zo groot als een Afrikaanse berg veroorzaakt hebben, dat kan niet dezelfde aandacht trekken van de wereld als zoiets schandaligs als het bouwen van een huis en dat vullen met joden. Joden die zijn verdreven uit Egyptisch Cairo, Syrisch Aleppo, Irakees Bagdad, Marokkaans Marakesh, en Libisch Tripoli.
Als Israël een huis bouwt, dan is de internationale gemeenschap woest, jammert en dreigt haar ambassadeurs terug te trekken en de Israëlische perziken te boycotten.
De regering Obama moet daarentegen nog reageren op de staatsgreep van de Moslim Broederschap in Egypte. De bendes die vrouwen mishandelen op het Tahrirplein in naam van de islamitische sharia zijn onbetekenend voor het Witte Huis. U kunt opblazen wat u maar wilt en bedreigen wie je wil, steel al het goud van Griekenland, maar leg geen steen in de buurt van Gilgal, op de Westbank, waar Jozua en een paar miljoen ontsnapte Hebreeuwse slaven hun kamp opsloegen.
Volgens de media maakt het bouwen van meer Israëlische woningen op de Westbank vrede onmogelijk. Vrede, die dus blijkbaar niet belemmerd wordt door raketten of zelfmoordaanslagen, of het weigeren om gesloten vredesverdragen na te komen.
Hamas doet er wel alles aan om vrede tegen te houden, door duizenden raketten af te schieten op Israël. Maar in de wapenwedloop tussen de huizen en de raketten, lijken de Israëli’s te winnen. En dat is niet goed voor de vrede. Als Israëli’s alle raketten overleven en dóórbouwen, wat is dan nog voor hoop op vrede?
Twintig jaar van terreur heeft geen Israëlische regering ervan weerhouden om vredesbesprekingen aan te gaan. Maar Israëlische huizen brengen de cyclus van vrede en geweld in gevaar. Arabische huizen in Jeruzalem lijken dat niet te doen, hoewel ze gemaakt worden van dezelfde materialen en ook bewoond worden door mensen.
VN-chef Ban Ki-moon heeft verklaard dat Israëlische huizen een “bijna fatale klap” uitdelen aan het vredesproces. Het is natuurlijk slechts een “bijna fatale klap”, omdat het vredesproces – net als Dracula – niet gedood kan worden. Net als het monster in de horrorfilm, komt het ‘vredesproces’ altijd terug. Het maakt niet uit hoeveel klappen de dodelijke Israëlische huizen er ook aan uit delen; een jaar later is er het vervolg waarin het vredesproces weer terug komt.
En ergens in Teheran vraagt Mahmoud Ahmadinejad zich wanhopig af wat hij kan doen om zoveel aandacht te krijgen. Vergeefse moeite: Iran kan op geen enkele manier hopen zo veel aandacht te krijgen van de wereld als slechts een paar flatgebouwen in Jeruzalem.
Woningen die alles in de wereld lijken te verhinderen: van een onafhankelijk Tibet tot vrede in Syrië, en van een economische opleving in de EU tot vrouwenrechten in Saoedi-Arabië.
