Opinie artikel van Likoed Nederland op De Dagelijkse Standaard, 5 december 2012.
In de periode 1993-1995 sloten Israel en de Palestijnen een aantal vredesakkoorden, die bekend staan als de Oslo akkoorden – omdat daar de onderhandelingen startten. Deze akkoorden waren gebaseerd op de belangrijke VN resolutie 242 die aan Israel vraagt land op te geven, in ruil voor vrede met de Palestijnen en haar andere Arabische buren.
Baanbrekend leek het toen dat de Palestijnse leider Arafat schreef Israel te willen erkennen en het geweld af te willen zweren.
Helaas waren er al snel signalen dat Arafat nog steeds terreurgroepen leidde, aanmoedigde, bewapende en financierde. En inderdaad deden de Al Aksa Martelaren Brigades van Fatah – de partij van Arafat – actief mee aan de terreurgolf van de jaren negentig.
Die opdracht tot terreur – als het middel voor de vernietiging van Israel – ligt tot op de dag van vandaag nog steeds vast in het Handvest van Fatah, de partij van Arafat en de huidige president Abbas.
Israel hield zich wel aan haar verplichtingen, met als belangrijkste het geven van land, conform het principe ‘land voor vrede. De belangrijkste Israëlische verplichtingen waren:
- Het opgeven van land ten gunste van Palestijns zelfbestuur. Inmiddels leeft 100% van de Palestijnen in Gaza en 96% van de Palestijnen op de Westbank onder zelfbestuur. Die hebben hun eigen Palestijnse regering, politie, rechtspraak, gevangenissen, onderwijs, televisie enzovoort.
- De erkenning van het gezag van de Palestijnse Autoriteit.
- Het toestaan van een bewapende Palestijnse politiemacht.
- Het informeren van het Israëlische publiek over de vreedzame oplossing.
- De juridische status van het betwiste gebied niet veranderen (door bijvoorbeeld annexatie).
Deze verplichtingen is Israël allemaal nagekomen.
En Israëlische huizenbouw dan, zult u echter vragen? Die is niet verboden in de Oslo akkoorden. Immers, er geldt een voorlopige verdeling van het gebied, in afwachting op definitieve grenzen, die vastgesteld zouden worden in een definitief vredesverdrag.
Wel heeft Israel de Verenigde Staten toegezegd – als gebaar van goede wil – om geen nieuwe nederzettingen meer te bouwen, maar uitsluitend bij te bouwen in gebieden waar al een Joodse meerderheid is, vanwege de bevolkingsgroei. Ook aan deze toezegging heeft Israel zich gehouden.
In ruil hiervoor beloofde de Palestijnse Autoriteit ‘vrede’. Vastgelegd werd dat dit zou gegeven worden door middel van:
- Het stoppen met terreur en het beëindigen van alle vormen van geweld.
- Het ontmantelen en ontwapenen van alle terreurorganisaties.
- Het erkennen van het bestaansrecht van Israel.
- Het communiceren van de vreedzame oplossing naar de bevolking en het verzorgen van vredeseducatie.
- De juridische status van het betwiste gebied niet veranderen (bijvoorbeeld door internationale erkenning aan te vragen).
Geen van de bovenstaande verplichtingen is Fatah, een socialistisch-nationalistische Palestijnse organisatie die de baas is op de Westbank, en Hamas, een radicaal-islamitische terreurorganisatie die de baas is op in Gaza, nagekomen.
In de eerste plaats weigert de Hamas regering in Gaza – waar ruim de helft van de Palestijnen op stemde – de Oslo akkoorden überhaupt uit te voeren. Maar ook Fatah houdt zich er niet aan:
- Zoals gezegd is Fatah vanaf 1993 betrokken gebleven bij terreur en aanslagen. Een recent voorbeeld is, dat Fatah vorige week trots meldde ook 516 raketten vanuit Gaza te hebben afgevuurd op Israëlische burgers. Fatah is dus trots op haar 516 oorlogsmisdaden.
- De terreurorganisaties zijn niet ontmanteld; Hamas is nog actief op de Westbank, net als bijvoorbeeld de extreem-linkse terreurorganisatie Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP) en de Al Aksa Martelaren brigades van Fatah zelf.
- Het bestaansrecht van Israel wordt nog steeds ontkend, in het Handvest van Fatah, in officiële logo’s, in uitzendingen op de Palestijnse staatstelevisie, in Palestijnse schoolboeken, op landkaarten, enzovoort.
- Er is heel veel officiële ophitsing tegen Israel vanuit de Palestijnse Autoriteit. Aan kinderen wordt op de Palestijnse staatstelevisie geleerd dat Joden de vijand zijn. Geweld tegen Joden en Israel wordt verheerlijkt. Terroristen zijn de rolmodellen van de Palestijnse samenleving. Er worden straten en pleinen naar hen vernoemd. Terroristen krijgen zelfs een staatssalaris uitbetaald; en hoe meer Israëli’s vermoord, hoe hoger het salaris.
En sinds vorige week is dus zelfs de vijfde verplichting van de Palestijnen – om de juridische status van het gebied niet te wijzigen – met voeten getreden. De Palestijnen gingen immers vorige week zonder eerst een definitief vredesverdrag te willen sluiten naar de VN, om een nieuwe status aan te vragen.
Waarom zou Israël zich dan nog wel aan de Oslo akkoorden moeten houden? Of de extra goodwill gebaren in stand houden?
Europa heeft de Oslo akkoorden (mede) gegarandeerd.
Het is daarom nauwelijks te begrijpen dat de Europese verontwaardiging zich nu richt op de Israëlische huizenbouw, en niet op de inmiddels algehele schending van de Palestijnen van de Oslo vredesakkoorden.
