Door Richard Herzinger. Vertaling uit het Duits door E.J. Bron, 17 november 2012.
De aanvallen van Israël op de militaire structuur van Hamas zijn terecht en verdienen de volledige ondersteuning van de hele democratische wereld. Met de Hamas-“generaal” Achmed al-Jabari heeft het Israëlische leger niet alleen de verantwoordelijke voor de voortdurende raketaanvallen op Israëlisch territorium, maar ook voor de ontvoering van de een jaar geleden uit Hamas-gevangenschap vrijgelaten Israëlische soldaat Gilad Shalit gedood. Bij deze overdracht voor draaiende camera´s van de internationale mediawereld trad Al-Jabari zegevierend op als een heersersnatuur, die de door een jarenlange gevangenschap zwaar getekende Shalit als een trofee liet zien.
De liquidatie van Al-Jabari is daarom niet alleen moreel, maar ook volkenrechtelijk legitiem, want bij hem gaat het om de commandant van een organisatie, die openlijk en bewust oorlog tegen Israël en zijn burgerbevolking voert. Als hiervoor nog een bewijs geleverd zou hebben moeten worden, dan zou dit de moord op een Joodse familie door een raketaanval uit Gaza zijn. Waar de Hamas naartoe schiet, zijn in geen velden of wegen militaire installaties te bekennen, alleen maar burgers, die daarmee angst moet worden aangejaagd.
Israëls tegenaanvallen richten zich echter doelgericht tegen militaire stellingen van Hamas, met de richtlijn om zoveel mogelijk burgerslachtoffers te vermijden. Voor deze daad van zelfverdediging heeft de Israëlische regering de uitdrukkelijke rugdekking van de Amerikaanse president Barack Obama. Het is zeker geen toeval dat het nu gestarte Israëlische offensief tegen de militaire terreurstructuur van de radicale islamieten onmiddellijk volgt op de tot nu toe grootste gemeenschappelijke Israëlisch-Amerikaanse militaire manoeuvres.
De Duitse Minister van Buitenlandse Zaken Guido Westerwelle echter heeft geen woord van ondersteuning over voor de Israëlische beschieting om zich tegen de voortdurende agressie uit Gaza nu eens heftig te verdedigen. In plaats daarvan haastte hij zich om de Israëlische regering aan te manen tot “terughoudendheid” en met vage algemeenheden te waarschuwen voor een “spiraal van geweld”. Alsof Israël deze “terughoudendheid” met het oog op een constante raketregen op zijn burgers niet jarenlang zou hennen geoefend! Je vraagt je af wat Westerwelle zou zeggen wanneer, laten we zeggen, de RAF Luxemburg zou bezetten en van daaruit constant kruisraketten op de grensregio van de deelstaat Rheinland-Pfalz zou afvuren.
Maar ondanks de militaire bevrijdingsklap zit Israël m.b.t. Gaza nog steeds in een dilemma. Een duurzame herbezetting van Gaza komt niet ter sprake, dat zou teveel vragen van de joodse staat. De nu veroorzaakte militaire operatie moet Hamas daarom een echte beslissende militaire nederlaag toedienen, want als ze hierna nog steeds in staat zou zijn om Israël te beschieten, zou dit gezien worden als een enorme overwinning van de radicale islamieten. Hoever kan Israël echter gaan, zonder op andere fronten confrontaties te riskeren? Vooral in Egypte zal de actuele operatie zorgen voor een nieuwe, door Moslimbroeders en Salafisten aangewakkerde golf van haat tegen Israël, die zou kunnen leiden tot de opzegging van het Egyptisch-Israëlische vredesverdrag door de nieuwe radicaalislamitische president Morsi. Israël staat daarmee onder druk om de operatie tegen Hamas zo snel en effectief moegelijk uit te voeren. En daarbij zo weinig mogelijk burgerslachtoffers te maken – en niet alleen uit humanitaire redenen, maar ook om geen voeding te geven aan de Palestijnse propaganda. Wat gezien de praktijk van Hamas om haar raketinstallaties in civiele woonwijken te plaatsen een nauwelijks volledig uit te voeren taak is (en de Palestijnse propaganda zal zich de kans sowieso niet laten ontnemen om binnenkort met geënsceneerde beelden en zogenaamde verschrikkelijke aantallen slachtoffers, bij voorkeur onder kinderen, de publiciteit op te zoeken).
Voor zijn doel om Hamas beslissend te verzwakken heeft Israël vast en zeker de stiekeme steun van de geruïneerde Fatah-leiding en de door haar geleide Palestijnse Autoriteit op de “Westelijke Jordaanoever”, die zichzelf in het politieke niemandsland heeft gemanoeuvreerd en waarvan de autoriteit verder dramatisch afbrokkelt. Haar strategie, de weigerende houding wat betreft onderhandelingen met Israël en het eenzijdig uitroepen van een Palestijnse staat in de VN, om tegenover haar rivaal Hamas politiek terrein terug te winnen, is net zo volledig mislukt als de poging om samen met de radicale islamieten een eenheidsregering te vormen. Wanneer Hamas door de militaire actie van Israël daadwerkelijk beslissend verzwakt zou worden, dan zou de politiek radeloze en door verval bedreigde leiding in Ramallah als enige overgebleven representatie van de Palestijnen opnieuw ten tonele verschijnen.
En met een echte duurzame nederlaag van Hamas zou de belangrijkste hindernis voor de heropening van de Israëlisch-Palestijnse vredesgesprekken uit de weg geruimd zijn. Dat op zijn beurt zou Israël kunnen helpen om de rug vrij te houden voor nieuwe uitdagingen, die bijvoorbeeld met de chaotische en steeds dreigender situatie in Syrië op de joodse staat afkomen.
Er bestaan dus, van Washington tot Ramallah, genoeg redenen om Israël succes te wensen met zijn offensief. De Duitse regering zou er goed aan doen om dit ook daadwerkelijk te doen, en gerust een keertje openlijk. Misschien neemt wat dit betreft de bondskanselier persoonlijk het woord om haar loze woorden gebruikende en nutteloze Minister van Buitenlandse Zaken te overstemmen.
