Door Sarah Honig. Vertaling: Brabosh. 27 november 2012.
Slechts weinigen zijn zich ervan bewust, dat er ondanks de intense beschieting van grootstedelijke gebieden in Israël, de Kerem Shalom grenspost naar de Gazastrook heropend werd begin vorige week. Vrachtwagens beladen met levensmiddelen en andere verbruiksartikelen werden doorgelaten ten bate van diegenen die raketten op de Israëlische burger bevolking afvuurden.
Ongetwijfeld dienden deze zendingen niet alleen de bevolking van Gaza, Maar zij werden in beslag genomen door de strijders van Hamas en toegewezen aan degenen die zij verkozen. Nu er weer eens een staakt het vuren is uitgeroepen, zou deze travestie zeker een uitgebreide collectieve heroverweging onder de Israëli’s moeten losmaken.
Nergens anders in de geschiedenis kwam er ooit een situatie voor tijdens een gewapend conflict, waarbij het belegerde kamp zich bezorgd maakte over het welzijn van haar dodelijke vijand en het vijandelijke kamp voedde, het essentiële goederen leverde en het voorzag van elektriciteit. Steevast word het tegenovergestelde gedaan.
Over de kip Europa (en/of Israël) die tegen beter weten in de krokodillen in Gaza blijft voederen declameerde wijlen Winston Churchill lang geleden het volgende doordenkertje: “Een verzoener is iemand die een krokodil voedert en hoopt dat die hem pas als laatste zal opeten.”
Strijders belegeren hun vijanden, trachten hen uit te hongeren om ze zo tot overgave te dwingen en hun vermogen om te vechten uit te schakelen. Dat is de vaste norm van oorlogvoering. In het bijzonder ten opzichte van agressieve antagonisten, die voortdurend de ovens van vijandigheid meedogenloos opstoken,en die de burgerbevolking tot hun primaire doelwit maken.
Maar ondanks tientallen jaren van constante beschietingen vanuit Gaza,af en toe onderbroken door bijzonder ernstige episodes,zoals waarvan we enige dagen geleden weer eens getuigen waren, zorgt Israël ervoor dat de inwoners van Gaza goed gevoed worden en het ze aan niets ontbreekt wat van vitaal belang is. Het bizarre gevolg hiervan is dat we de Palestijnen ondersteunen en versterken op kosten van de Israëlische belastingbetaler. Terwijl diezelfde terroristen als doel hebben deze Israëlische belastingbetalers weg te vagen. Dit is onlogisch en tegenovergesteld aan intuitieve verwachtingen tot in het extreme.
Bovendien wil de rest van de wereld onze bijzondere vrijgevigheid niet erkennen. Een daad die krachtig tegen onze fundamentele belangen indraait. Ondanks het vervoeren van deze basisproducten naar Gaza, worden wij aan de schandpaal genageld als imposers van blokkades, en de veroorzakers van niet bestaande humanitaire crisissen in Gaza. Terwijl de vrachtwagens beladen met goederen vanuit Israël naar Gaza werden overgebracht, worden de verhalen van de Hamas alleen maar onderstreept.
Alhoewel onze energiecentrale in Ashkelon de verdere fabricage en import en aanleg van raketten alleen maar vergemakkelijkt en in stand houdt, vuurden de inwoners van Gaza raketten af op deze zelfde elektriciteitscentrale. Er is iets mis met dit plaatje. Het is al jaren een acute abnormaliteit maar het werd des te meer onuitstaanbaar toen het hele land vanaf Tel Aviv zuidwaarts venijnig werd gebombardeerd, met als onverholen doel en met voorbedachte rade massamoord te plegen op de Israëlische burger bevolking!
Waarom moeten deze Israëli’s onder vuur hun onverzoenlijke vijanden blijven helpen? Onze leveringen aan Gaza ondersteunen hun oorlog tegen ons alleen maar. Waarom wordt van de Israëli’s verwacht en geëist om hun vijanden te onderhouden? Zou deze eis ook gesteld worden aan enig andere natie die onder dodelijk vuur ligt?
Dit alles wordt nog versterkt door de bij de Palestijnen consistente onderliggende ideologie,dat deze aanvallen op Israëlische burgers gezien word als een door God gegeven recht, maar die het Israëlische recht op zelfverdediging constant aan de kaak stelt. Het maakt niet uit hoe steriel en gelokaliseerd Israels verdediging ook word uitgevoerd, Chamas bestempelt Israels zelf verdediging constand als onwettig en een oorlogsmisdaad. Dat is de overtuiging van de totale Gaza menigte.
En deze elementaire rechtvaardiging van het terrorisme kan niet worden uitgeroeid via chirurgisch geplande luchtaanvallen. De bevolking in Gaza moet gaan begrijpen dat er een prijs moet worden betaald voor haar medeplichtigheid aan de aanslagen op de Israëlische tegenpartij. Op zijn minst zou dit moet inhouden, ook na het uitroepen van een staakt het vuren, dat wij niet kunnen blijven zorgen voor de dagelijkse behoeften van onze vijanden!
Aan de ene kant zijn onze luchtaanvallen gericht op het afsluiten van de terroristische infrastructuur. Maar aan de andere kant ondersteunen we die zelfde terroristische infrastructuur. Officiëel zag Israël duidelijk op tegen de terugklap van de wereldopinie. Deze angst ondermijnt ons vermogen om te overwinnen, of om zelfs maar op langer termijn een aanzienlijk deuk toe te brengen aan deze terroristische infrastructuur van Gaza.
Zonder een grondige opknapbeurt van deze gedachten gangen hier in Israel, kan de werking van operatie Pijler van Defensie wel een tactisch voordeel op korte termijn opleveren. Maar het zal niet voor een strategisch verschil zorgen voor de komende tijd. Een veelheid van overtuigende rationalisaties bestond tegen een grondoffensief in Gaza.
Maar er is niets net zo dwingend tegen het begin van een echte en definitieve terugtrekking uit de Gazastrook. In plaats van het versterken van mensen die hun uiterste best doen om ons te vernietigen, word het hoog tijd dat we stoppen met voor sukkel te spelen. Het word ook tijd om de inwoners van Gaza los te koppelen van ons elektriciteitsnet, en van onze telefoon en communicatiediensten (waarvoor ze onder meer, nooit betalen). De handhaving van deze absurde status quo stapelt alleen maar dwaasheid boven op dwaasheid.
Israël: Het eerste land ooit dat zijn vijand financiert
Door Ryan Jones, Israel Today.
Israël bleef tijdens de recente oorlog water en elektrische energie leveren aan Gaza, en wisselde dollars voor shekels voor de Hamas-regering om salarissen te betalen. Dit laatste kan een overtreding zijn van wetten tegen terreur.
Een aantal Israëlische commentatoren hebben zich heel gefrusteerd getoond, omdat Israël in het conflict met Gaza lang niet al zijn mogelijkheden heeft gebruikt om Hamas te verslaan en een eind te maken aan de dreiging van raketten.
Iedereen weet, dat Gaza niet zelfvoorzienend is, en bijna al zijn drinkwater en een groot deel van zijn elektriciteit uit Israël ontvangt. Maar terwijl de inwoners van Gaza raketten lieten regenen op Israëlische steden, werd de toevoer nog geen minuut onderbroken.
Misschien is dit feit nog schokkender: de Bank van Israël bleef ook in de oorlog vrachtwagens van Brinks met miljoenen shekels sturen.
Zoals de nieuwswebsite van Ynet het uitlegt: ‘Hamas heeft geen eigen banksysteem. De organisatie werft fondsen in Arabische landen in dollars, maar de munt in Gaza is de shekel. Dus elke maand vervoert Israël miljoenen shekels naar Gaza om deze te wisselen voor de dollars.’
De populaire Israëlische commentator dr. Guy Bechor van het Interdisciplinair Centrum in Herzliya zei over deze belachelijke situatie: ‘Wij zijn de eerste instelling in de geschiedenis die eenzijdig zijn vijand voedt en financiert, zelfs in een tijd dat zij oorlog voeren’.
Maar het eindigt niet met Israëls overdadige vervulling van het gebod ‘heb je vijand lief’. In feite kan de Bank van Israël hiermee Israëlische en andere westerse wetten overtreden.
In Israël en de meeste westerse landen is het illegaal voor overheden en financiële instituten om organisaties, die als ’terroristisch’ zijn geclassificeert, financieel te steunen. Hoewel Hamas zeer zeker een terroristische organisatie is, rechtvaardigt Israël zijn hulp bij het beheren van zijn financiën door dit ‘humanitaire hulp’ te noemen. Zonder die miljoenen shekels kan Hamas geen overheidssalarissen betalen en zouden de meeste inwoners van Gaza werkloos worden. (Maar sommige van die banen houden ook het afschieten van raketten op Israël in!).
Maar de situatie kan in de toekomst nog was lastiger worden. Deze maand heeft een rechtbank in New York geoordeeld, dat Israëlische slachtoffers van Hezbollah-terreur een Libanese bank met een filiaal in New York kunnen aanklagen. De bank heeft financiële transfers afgehandeld voor een goed doel dat verbonden is met Hezbollah.
Deze uitspraak heeft de deur geopend voor Israëlische en andere slachtoffers van Hamas-terreur om de Bank van Israël aan te klagen via zijn filialen en dochterondernemingen, als deze doorgaat Hamas te helpen.
