Passages uit een artikel van Arsen Ostrovsky, een internationaal mensenrechtenadvocaat en freelance journalist. Vertaling: E.J. Bron. 1 november 2012.
Ik ben kwaad.
Ik ben boos dat er in 2012 al meer dan 600 raketten vanuit Gaza zijn afgevuurd met geen einde in zicht.
Ik ben kwaad dat de wereld slechts opmerkt dat Israël zijn meest elementaire soevereine recht om haar burgers te verdedigen waarneemt. Kun u zich voorstellen als er zelfs één raket op Washington, Parijs, Moskou of Londen zou worden afgevuurd?
Ik ben kwaad dat, terwijl de Verenigde Naties nooit aarzelen om een ‘special spoeddebat’ over de ‘Kwestie Palestina’ aan te vragen of de zoveelste resolutie van veroordeling van Israël blindelings aanneemt, ik nog steeds zit te wachten op een sessie over de ‘Vraag van Israël’ en de Palestijnse terreur. In feite, 72 uur na de start van de raketaanvallen wacht ik nog steeds op ook maar een lettergreep van veroordeling van de Verenigde Naties.
Ik ben kwaad dat Ban Ki-Moon, de secretaris-generaal, niet even de tijd kon vinden om de Palestijnse raketten te veroordelen, maar tijd heeft om te lachen en te dansen met ‘Psy’, de Zuid-Koreaanse rapper die de populaire dansrage ‘Gangnam Style’ uitvond, op dezelfde dag dat alle burgers in het zuiden van Israël werden geïnstrueerd om hun kinderen niet naar school te sturen en in de schuilkelders te blijven.
Ik ben kwaad dat, terwijl de EU-buitenlands beleidschef Catherine Ashton Israël vorige week bekritiseerde over de bouw van enkele honderden appartementen (in een gebied dat aantoonbaar hoe dan ook deel zal blijven uitmaken van Israël), dat ik nog steeds zit te wachten op haar kritiek op de Palestijnen voor het afvuren van 80 raketten in één dag.
Ik ben kwaad dat mainstream nieuwsorganisaties als de BBC wachten tot 50 raketten Israël hebben getroffen alvorens te beslissen om het verhaal te brengen, en alleen dan met een krantenkop als “Militanten gedood in aanvallen Gaza”. Hoe zit het met een krantenkop als “Palestijnse terroristen laten meer dan 80 raketten neerdalen op 1 miljoen onschuldige Israëli’s.”?
Ik ben kwaad dat er mensen zijn die blijven aandringen op Boycot, Desinvesteringen en Sancties (BDS) tegen de joodse staat, maar zwijgen in het aangezicht van Palestijnse terreur.
Ik ben kwaad dat schepen en flottieljes koers blijven zetten naar Gaza om ‘solidariteit’ met de Palestijnen te tonen, maar waar is hun solidariteit met het volk van Zuid-Israël?
Ik ben kwaad dat, terwijl mensenrechtenorganisaties zoals Amnesty, Human Rights Watch, Oxfam en anderen geen enkele kans verspillen om Israël te veroordelen voor mensenrechten-schendingen tegen de Palestijnen, de mensenrechten van Israëli’s schijnbaar niet belangrijk genoeg voor hen zijn. Is Joods bloed echt zo goedkoop?
Ik ben kwaad dat er zoveel mensen blind zijn voor het feit dat Iran, dat heeft opgeroepen tot het van de kaart vegen van Israël en nu probeert nucleaire wapens te verkrijgen, de primaire financier en leverancier van wapens is aan Hamas.
Ik ben kwaad als mensen blijven zeggen dat ‘nederzettingen’ de belangrijkste belemmeringen zijn voor de vrede en niet Hamas – een terroristische groep die niet het bestaansrecht van Israël erkenten zoekt naar zijn vernietiging.
Ik ben kwaad als ik foto’s als deze zie, van een huis in het zuiden van Israël getroffen door een raket uit Gaza, en toch mensen het lef hebben om te zeggen: “Ach, maar het is net speelgoed; welke schade kunnen ze doen?”
Ik ben kwaad als ik inwoners in het zuiden van Israël hoor zeggen: “We liggen boven op onze kinderen en proberen hen te beschermen met onze lichamen” … maar de wereld lijkt zich niet bewust van hun wanhopige kreten om hulp.
Ik ben kwaad dat er iemand is die mij niet kent en mij nooit heeft ontmoet, maar me toch wil vermoorden – om geen andere reden dan door een Jood te zijn.
