Opinie artikel van Likoed Nederland op De Dagelijkse Standaard, 21 november 2012.
Zelfmoordaanslag in Netanja
Op 22 januari 1995 liep de Palestijnse twintiger Anwar Soukar in de Israëlische stad Netanja naar een winkel met mobiele telefoontjes. Daar zakte hij op zijn knieën, terwijl hij naar zijn buik greep. Het leek alsof Anwar een maagbloeding kreeg, of ernstige darmkrampen.
Israëliërs snelden toe om Anwar te helpen en om hem gerust te stellen. Maar de Palestijn Anwar – die kort daarvoor was gerekruteerd door de terreurorganisatie Islamitische Jihad – had helemaal geen darmproblemen. Anwar had niets, hij was een gezonde Palestijnse jongeman die nog een heel leven voor zich zou hebben, als hij dat had gewild.
Maar Anwar wachtte tot genoeg Israëliërs die hem wilden helpen om hem heen stonden en greep toen snel naar zijn tas, waar twee bommen in zaten. Anwar bad nog snel tot Allah – dat die hem tot een martelaar zou maken – en drukte toen op een knop. Er volgde een enorme explosie waarbij naast Anwar 22 onschuldige Israëliërs om het leven kwamen, meest tieners.
Militair hoofdkantoor
Wij schrijven bovenstaande omdat soms wordt gezegd dat ook Joden aanslagen pleegden. Dan komen ze altijd als voorbeeld met de Joodse aanslag op het King David hotel in 1946. Deze maakt echter juist goed het verschil duidelijk tussen legitiem verzet en de ‘verzetsactiviteiten’ van islamitische terroristen zoals hierboven.
In het King David Hotel was destijds het Britse militaire hoofdkantoor gevestigd. Het was dus bij uitstek een militair doelwit en geen burgerdoel, zoals bovengenoemde telefoonwinkel. Bovendien was het niet de bedoeling van de Joodse activisten om slachtoffers te maken, het ging hen erom de dossiers van de Britse militaire inlichtingendienst te vernietigen. Helaas negeerden de Britten tot drie maal toe de telefonische bommelding, waardoor er toch slachtoffers vielen.
De aanval op het King David Hotel was dus gericht op een militair doelwit, zonder slachtoffers te willen maken. Palestijnse terroristen vallen daarentegen bijna altijd onschuldig burgers aan, het liefst kinderen.
De burgerslachtoffers
En er zijn nog veel meer verschillen tussen de Israëliërs en islamitische terreurorganisaties zoals Hamas:
- Israëls soldaten vechten altijd herkenbaar. De Palestijnen daarentegen verschuilen zich in burgerkleding tussen hun eigen Palestijnse landgenoten, in de wetenschap dat ze daarmee het leven van diezelfde landgenoten in de waagschaal stellen. Dat is verboden in het oorlogsrecht. Dit gebruik van ‘menselijke schilden’ is een oorlogsmisdaad. De doden die daardoor vallen zijn de verantwoordelijkheid van de terroristen. Palestijnse leiders nemen dat echter graag voor lief, het worden ‘martelaren’ voor de islamitische zaak.
- De Israëlische regering voedt haar burgers niet op met haat, bijvoorbeeld in schoolboeken en in de media. De Palestijnse Autoriteit en Hamas doen dit wel. Zie de vele voorbeelden op deze site, afkomstig van de Palestijnse televisie.
- Israel heeft niet de intentie om opzettelijk burgers te doden, zoals de EU en Obama ook nu weer duidelijk stellen. De Palestijnen daarentegen hebben vrijwel altijd de bedoeling om burgers te doden. Denk aan de 12.000 raketten die Hamas al op Israëlische dorpen en steden afvuurde.
- Israel is er niet trots op als er toch burgerslachtoffers vallen bij contraterreur-operaties, doordat Palestijnse terroristen zich tussen hun eigen burgers verschuilen. De Palestijnen zijn daarentegen wel trots op ‘geslaagde’ acties waarbij zoveel mogelijk Joodse vrouwen en kinderen omkomen. Zo verklaarde de leider van de Islamitische Jihad, Fathi Shkaki, 4 dagen na bovengenoemde zelfmoordaanslag in Netanja in Time Magazine hoe trots hij was op de vele onschuldige doden die waren gevallen bij de bomaanslag daar.
- Israel viert geen feest als er doden aan de andere kant vallen. De Palestijnen wel.
- Israel vereert geen mensen die doelbewust kinderen vermoorden. De Palestijnen wel, zij vernoemen pleinen en sporttoernooien naar kindermoordenaars zoals de Palestijnse vrouw Dalal Mughrabi, die in 1978 eigenhandig 13 Joodse kinderen in een bus vermoordde. Vrouwen als Mughrabi zijn de rolmodellen en helden van de Palestijnse maatschappij, vele straten en sporttoernooien op de Westbank zijn naar haar vernoemd.
Waarom?
Toch menen sommigen nog dat aanvallen op kinderen begrijpelijk, want de Israëli’s zouden de Palestijnen onrecht hebben aangedaan. Dat ‘onrecht’ hebben de Palestijnen echter zichzelf aangedaan, door keer op keer de internationaal voorgestelde vredescompromissen af te wijzen, zoals gebeurde in 1937, 1947, 2000 en 2001.
Wat er dus echt aan de hand is, is dat de Arabieren moeite hebben met het feit dat er een succesvolle Joodse staat in het Midden-Oosten bestaat. Het stoort hen dat de Joden – die in de Arabische landen eeuwenlang tweederangs burgers waren vanwege hun andere geloof – nu veel meer succes hebben dan zij op economisch, cultureel, militair, wetenschappelijk en technologisch gebied.
Daarom kiezen de Arabieren telkens weer voor geweld. Denk bijvoorbeeld aan de radicaal-islamitische terreurorganisatie Hamas, die in 2005, toen ze macht greep in Gaza, direct bewust koos voor geweld – en daardoor voor isolatie. Het was getrouw aan hun handvest, dat zegt dat “zogenaamde vreedzame oplossingen tijdverspilling zijn, Jihad is de enige oplossing” en “de dag des Oordeels komt niet totdat moslims alle Joden ter dood hebben gebracht.”
Maar stel dat Hamas zich in plaats van op geweld had gericht op het welzijn en de ontwikkeling van de Palestijnse bevolking en de opbouw van Gaza? Zodat Gaza net als Hong Kong, Liechtenstein en Singapore – dat qua oppervlak ongeveer net zo groot is als de Gazastrook – een ‘economic powerhouse’ was geworden. Waar niet alleen de Palestijnen van hadden geprofiteerd, maar ook de andere Arabische landen en Israel. Iedereen dus!
Volkomen misplaatst
Helemaal afschuwelijk is het dat soms Palestijnse terroristen op één lijn worden gezet met Nederlandse verzetstrijders.
- Want Nederlandse verzetsstrijders vochten voor vrijheid en democratie en niet voor een islamitische dictatuur, zoals Hamas.
- Nederlandse verzetstrijders streden tegen soldaten, en niet tegen burgers.
- Nederlandse verzetstrijders bliezen zich niet op tussen burgers om zo martelaar te worden.
- Nederlandse verzetstrijders hadden juist respect voor elk mensenleven, daarom waren zij zelfs bereid hun eigen leven op het spel te zetten om zo Joodse mannen, vrouwen en kinderen te redden.
Een groter contrast met Palestijnse ‘verzetstrijders’ is bijna niet mogelijk.
