Door Clemens Wergin. Vertaling uit het Duits door E.J. Bron, 18 november 2012.
Het is een ziek, zelfvernietigend verhaal dat de Palestijnen en de Arabieren elkaar over de overwinning op Israël vertellen. Ook Hamas kan een militair conflict alleen maar verliezen.
In het Midden-Oostenconflict spreken opnieuw de wapens. En zoals altijd zet men in europa onmiddellijk vraagtekens bij de Israëlische reactie. Is het verstandig om de aanslag op een legerpatrouille en meer dan 100 raketten vanuit Gaza te beantwoorden met een tegenaanval? Was het legitiem om de militaire leider van Hamas te liquideren?
Terwijl de logische vraag eigenlijk eentje is, die we allang afgewend zijn om te stellen: Waarom voeren de Palestijnen al 64 jaar lang dezelfde, inmiddels uitzichtloze, oorlog tegen Israël?
Waarom verkondigen steeds nieuwe fanatieke leiders dezelfde boodschap van de een of andere op handen zijnde eindoverwinning? En waarom veroordelen ze de derde generatie Palestijnen er nu al toe om hun levenskansen op het altaar van de ideologie te offeren?
12.000 raketten en granaten op het zuiden van Israël
Deze oorlogen hebben steeds nieuwe vormen aangenomen. In 1948, 1967 en 1973 vielen de omringende Arabische landen Israël aan. Sinds de jaren-60 begon de Palestijnse nationale beweging die ontstond zich te concentreren op terrorisme, dat in 1982 tot het Israëlische offensief tegen Libanon leidde, dat door de PLO als uitvalsbasis werd gebruikt. Tussendoor probeerde Yasser Arafat het met onderhandelingen, om daarna in het jaar 2000 de terreur-intifada tegen Israël te ontketenen.
Nadat Fatah en veel Palestijnse burgers een beetje verstandiger zijn geworden, staan in Gaza de volgende extremisten van Hamas klaar, die hun samenleving in gijzeling nemen en de eeuwige oorlog tegen Israël en de Joden voortzetten.
Daarbij heeft Israël zich zeven jaar geleden uit Gaza teruggetrokken en daarmee de Palestijnen de kans gegeven om te bewijzen dat ze ook een eigen staat op de “Westbank” verdienen. In plaats van echter een functionerende gemeenschap op te bouwen, hebben de Palestijnen sindsdien liever 12.000 rakettenen mortiergranaten op Israël afgevuurd.
Ook de Israëli´s maakten fouten
Zonder twijfel, ook de Israëli´s maakten fouten. Ze hebben in de afgelopen twaalf jaar echter toch twee vredesvoorstellen voorgelegd, die afgewezen werden. In Camp David in het jaar 2000 was Yasser Arafat te laf om akkoord te gaan met een politieke oplossing. In 2009 sloeg de huidige president van de Palestijnen Mahmoud Abbas het aanbod af van de Israëlische minister-president Ehud Olmert.
Het is een ziek, zelfvernietigend verhaal dat de Palestijnen en Arabieren elkaar al meer dan 60 jaar lang vertellen. Het is het verhaal van een overwinning, die ooit behaald gaat worden als men trouw blijft aan de zuivere leer.
Dan zal men de Joden de zee indrijven. Dan zal de Arabische zaak zegevieren. Dronken van de eigen propaganda hebben de Arabieren nederlaag op nederlaag geleden. En zijn hier toch niet verstandiger door geworden.
Het eigenlijke drama van het Midden-Oosten
Dat is het eigenlijke drama van het Midden-Oosten: de weigering van steeds nieuwe generaties Palestijnse en Arabische leiders om zich neer te leggen bij de realiteiten. Om gebruik te maken van de mogelijkheden op vrede als deze zich aandienen.
En Israël eindelijk te accepteren, waarvan ze zoveel zouden kunnen leren. Vooral hoe men iets met succes opbouwt in plaats van steeds opnieuw de nederlagen dwangmatig te ensceneren.
Slechts vier jaar na de laatste Gaza-oorlog zoekt Hamas nu opnieuw een militair conflict, dat zij alleen maar kan verliezen. Ze roept opnieuw het gevaar op dat Israël een grondoffensief begint om een einde te maken aan de rakettenhagel. En zoals gebruikelijk krijgt Hamas daarvoor het applaus van Arabische media en solidariteitsverklaringen van Arabische leiders in de regio, bijvoorbeeld uit Egypte.
Een groot deel van Gaza leeft van VN-hulp
Het is echter verbazingwekkend hoe ook de Europese verslaggeving de blindheid van de extremisten quasi als normale toestand accepteert. En alleen maar vraagt of de Israëli´s verstandig of minder verstandig met deze Palestijnse gekte omgaan.
In werkelijkheid heeft de internationale gemeenschap de onverantwoordelijkheid van Palestijnse leiders tientallen jaren lang gestimuleerd. Geen enkel volk in de geschiedenis heeft per hoofd meer geld van de internationale gemeenschap gekregen.
Een groot deel van Gaza leeft van VN-hulp, terwijl de Hamas-regering haar geld uitgeeft aan raketten om voor nieuw ongemak bij de eigen bevolking te zorgen. Het is een pervers systeem, dat als vanzelfsprekend wordt geaccepteerd.
Brutale interne Palestijnse machtsstrijd
Natuurlijk zijn er ook veel Palestijnen die gematigd zijn en graag vrede zouden willen sluiten met Israël.
Maar hoe Hamas met mensen omgaat die een andere mening hebben, kon men in 2007 meemaken, toen mensen van Hamas tijdens de interne Palestijnse machtsstrijd zelfs ziekenhuizen in Gaza binnenvielen om gewonde, weerloze leden van Fatah of te liquideren of voor altijd kreupel te maken.
Het is de hoogste tijd om de Palestijnse samenleving te helpen zich te bevrijden van deze extremisten en hun doodscultus.
