Door Khaled Abu Toameh. Vertaling: Brabosh. 24 oktober 2012.
Een genaturaliseerde Palestijn: “Ik verkies de hel van de Joden boven het paradijs van Hamas of Yasser Arafat.”
De Palestijnse Autoriteit zegt dat ze zich ernstig zorgen maakt omwille van de toename van Palestijnen van Jeruzalem die het Israëlisch burgerschap willen verwerven. Hatem Abdel Kader, die verantwoordelijk is voor de “Portfolio Jeruzalem” in de door Al Fatah bestuurde Westbank, onthulde dat aan meer dan 10.000 Palestijnen van Jeruzalem de Israëlische nationaliteit werd verleend.
Abdel Kader schreef het groeiende fenomeen toe aan de mislukking van de Palestijnse Autoriteit en de Arabische en Islamitische landen om de Palestijnse inwoners van Jeruzalem te helpen. Met andere woorden, geeft hij toe dat Israël voor deze Palestijnen meer doet dan de Palestijnse leiding en alle Arabische en Islamitische landen samen.
Volgens cijfers die door het Israëlische Ministerie van Binnenlandse Zaken werden vrijgegeven, verkregen het afgelopen decennium 3.374 Palestijnen het Israëlisch burgerschap. Volgens ambtenaren van het ministerie, is de afgelopen twee jaren het aantal kandidaten voor Israëlisch burgerschap nog verder geïntensifieerd.
Palestijnen die in Jeruzalem leven genieten van de status van permanente inwoners van Israël. Dit betekent dat zij de Israëlische Identiteitskaart bezitten maar geen Israëlische paspoorten hebben. Als permanente ingezetenen, hebben zij recht op alle rechten van een Israëlische staatsburger, met uitzondering dan van stemrecht in algemene verkiezingen. De Israëlische wet, echter, staat om het even welke inwoner toe om het burgerschap aan te vragen.
Maar toch, in de eerste twee decennia nadat Israël Oost-Jeruzalem na 1967 annexeerde, vroegen relatief weinig Palestijnen het burgerschap aan. Op dat ogenblik werd het als een daad van verraad beschouwd om het Israëlisch burgerschap na te streven. De Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) bedreigde openlijk de Palestijnen die het verkregen.
Maar die tendens veranderde na het ondertekenen van de Oslo Akkoorden in 1993 en, een jaar later, na de oprichting van de Palestijnse Autoriteit op de Westbank en in de Gazastrook. Plotseling steeg het aantal kandidaten dramatisch en de Palestijnen waren niet langer meer bang of beschaamd om buiten aan te schuiven aan de kantoren van het Ministerie van Binnenlandse Zaken om voor Israëlisch burgerschap te gaan.
De belangrijkste reden waarom de Palestijnen zich haasten om het Israëlische burgerschap te verwerven spruit voort uit hun vrees dat Israël ook de controle over Oost-Jeruzalem aan de Palestijnse Autoriteit zou afstaan. Hun grootste vrees is dat zij alle voorrechten zouden verliezen die zij als inwoners genoten hebben onder de Israëlische soevereiniteit, met inbegrip van gratis gezondheidszorg en onderwijs en de vrijheid van verkeer en werk.
Bovendien realiseerden de Palestijnse inwoners van Jeruzalem zich dat, ondanks alle moeilijkheden die zij in Israël ervaren, hun levensomstandigheden nog altijd heel veel beter zijn dan diegenen die leven onder de jurisdictie van de Palestijnse Autoriteit. Het gebrek aan democratie alsmede de massieve financiële corruptie onder de Palestijnse Autoriteit dreven vele Palestijnse Jeruzalemieten ertoe om voor het Israëlisch burgerschap te opteren om ervoor te zorgen dat zij altijd onder Israëlische soevereiniteit zouden blijven.
Of zoals een Palestijn verklaarde, “Ik verkies de hel van de Joden boven het paradijs van Hamas of Yasser Arafat.” Een andere reden waarom Palestijnen zich haasten om het Israëlische burgerschap te verwerven is hun vrees dat de Israëlische overheid hun Israëlische Identiteitskaart zou kunnen herroepen. Volgens de bepalingen van het ministerie verliezen Palestijnen die buiten de stad op het platteland gaan wonen automatisch hun status als permanente ingezetene (van Jeruzalem).
In het afgelopen decennium hebben vele Palestijnse inwoners, die verhuisden naar de Westbank of Israël verlieten, hun Israëlische Identiteitskaart verloren. Velen onder hen die het Israëlisch burgerschap hebben aangevraagd, zijn Christenen van Jeruzalem die eveneens bevreesd zijn om onder de jurisdictie van de Palestijnse Autoriteit of Hamas te eindigen. De ironie wil dat voor de Palestijnen het verkrijgen van Israëlisch burgerschap een manier is geworden om hun sociale, economische, gezondheid- en onderwijsrechten in het land te verzekeren.
Het valt niet te ontkennen dat voor het Israëlisch burgerschap opteren, ondanks de waarschuwingen van de PLO en Hamas, er ook een politieke boodschap uitgaat van deze kandidaten. Zij maken in feite duidelijk dat zij eerder verkiezen om onder Israëlisch bestuur te leven dan onder om het even welk Arabisch regime.
Gerelateerd:
- Arabieren willen liever Israeli zijn dan Palestijn.
- Peiling: meeste Arabieren willen in Israël wonen.
- Meeste Arabieren zijn er trots op om Israëli te zijn.
