Opinie artikel van Likoed Nederland in het Katholiek Nieuwsblad, 28 september 2012.
Leo X, paus van 1513 tot 1521, noemde de Libanese katholieke maronitische kerk ooit “een roos te midden van doornen, een onneembare, onbewogen rots in de zee”. Onbewogen en onverschrokken waren de katholieken van Libanon in die tijd zeker. Sinds het jaar 636, toen Libanon door de Arabieren werd veroverd en bezet, leefden zij net als de Joden vaak als tweederangs burgers tussen de moslims, maar zij lieten zich niet wegjagen!
En zij hebben zich ook na het pontificaat van Leo X niet laten wegjagen: anno 2012 wonen er nog zo’n 950.000 maronitische katholieken in Libanon. Echter hoe lang nog? Want net als in de rest van het Midden-Oosten neemt het aantal christenen in Libanon in een alarmerend tempo af. Sinds 1975, het jaar dat de Libanese burgeroorlog begon, heeft een derde van alle christenen Libanon verlaten, zo stelt priester Samil Khalil van de Sint Joseph Universiteit in Beiroet. Was rond 1930 nog 50 procent van de Libanezen christelijk, nu nog maar zo’n 32 procent. Tegenwoordig wonen er zelfs meer Libanese christenen in Brazilië dan in Libanon zelf.
Paus Benedictus bezocht Libanon van 14 tot 16 september 2012. Tijdens een openluchtmis in Beiroet, die door meer dan 350.000 mensen werd bezocht, riep hij de katholieken en andere christenen op het Midden-Oosten niet te verlaten. Een begrijpelijke uitspraak gezien het feit dat het christendom juist in dit deel van de wereld is ontstaan.
Echter, de opkomst van de radicale islam in bijna de gehele Arabische wereld maakt het voor christenen in het Midden-Oosten bijna onmogelijk om nog een normaal (geloofs)leven te leiden. Bijna dagelijks hebben zij te maken met door de islam geïnspireerde gewelddadigheden en discriminerende maatregelen. Anderhalve week terug nog werd bijvoorbeeld een koptisch-Egyptische christen tot 6 jaar cel veroordeeld, enkel omdat hij een tekening van Mohammed op zijn Facebook-pagina had geplaatst.
Zelfs in het democratische Israël, het enige land in het Midden-Oosten waar het aantal christenen de afgelopen decennia is toegenomen, zijn christenen soms niet meer veilig. Zo wilde een groep Israëlische moslims uit Nazareth in 2009 een Israëlische christen onthoofden. Dit omdat deze christen volgens hen de profeet Mohammed had beledigd.
De Israëlische politie was er gelukkig op tijd bij om deze moord te voorkomen: alle leden van deze ‘Nazareth-terreurgroep’ werden gearresteerd. Ali Ahmed, de 21-jarige leider van de groep, ging uiteindelijk voor jaren de Israëlische gevangenis in. Niet alleen voor de poging tot moord op bovengenoemde christen, maar ook voor het in brand steken van talloze bussen van christelijke pelgrims die Nazareth bezochten. De boodschap van de vrouwelijke Joodse rechter Lili Jung van het Israëlische gerechtshof van Nazareth was in ieder geval duidelijk: blijf met je handen van onze Israëlische christenen af!
Anders dan in Libanon worden de christenen in Israël dus wel door de staat beschermd tegen radicale moslims, en vindt er geen massale emigratie plaats. Juist daarom is het vreemd dat Jos Strengholt in KN37 stelt dat christenen meer afstand moeten nemen van het seculiere Israel. Want als je als westers christen niet achter Israel wilt staan, een land waar net als in bijvoorbeeld Australië christenen in volledige vrijheid hun christelijke godsdienst kunnen belijden, dan ben je waarschijnlijk ook niet bereid op te komen voor christenen in landen waar zij niet in vrijheid hun godsdienst kunnen belijden.
Waardoor je de radicale moslims in het Midden-Oosten een heel slecht voorbeeld geeft. Want in dat geval zeg je feitelijk als westers christen tegen deze radicalen: het vrije democratische Israel, waar vele christelijke- en islamitische Arabieren samen met Joden in het parlement zitten, is geen goed voorbeeld voor jullie. En daarmee zeg je als westers christen ook tegen deze radicale moslims: je mag er van uit gaan dat wij ook niets zullen doen voor de vrijheid van onze eigen oosterse geloofsgenoten. Wij westerse christenen laten hun lot dus volledig aan de radicale moslims over.
Kritiek op Israel is prima, echter de negatieve fascinatie die christenen als Jos Strengholt, Dries van Agt en Anja Meulenbelt voor Israel hebben geeft alleen maar de radicale moslims meer speelruimte. Het leidt de aandacht af van de echt grote bedreigingen van christenen, in Egypte, de Palestijnse gebieden, Nigeria, Soedan Irak, Syrië, Libanon en elders. Wat er uiteindelijk voor zou kunnen zorgen dat Libanon over 25 jaar niet meer de katholieke roos is waar paus Leo het 500 jaar geleden over had, maar is verworden tot een radicaal-islamitisch doornveld.
