Vertaling van het artikel ‘Where is the flotilla for Syria?’.
Door Ron Prosor, 4 sepbember 2012.
Voorwoord en vertaling: Brabosh.
De Scandinavische schoener SV Estelle staat op het punt om uit te varen. Nee, niét naar Syrië, maar naar Gaza. “We brengen potloden en kleurboekjes naar de kinderen van Gaza,” lichtten de Flotillards grijnslachend hun missie toe. Hallo zeg? Kleurpotloden brengen naar Gaza, terwijl verdorie in het buurland de burgers van Syrië in pure angst alle kanten opstuiven en dagelijks bij bosjes worden afgemaakt door regeringssoldaten. Balans tot nu toe: ca. 250.000 vluchtelingen en ca. 25.000 doden. Doet dat hen dan echt helemaal niks? Wat zou er dan toch aan de hand zijn met die ‘vredesactivisten’? Vinden ze plots hun weg niet meer naar èchte humanitaire crisissen? Of houden ze ons gewoon voor de gek en is het niet ‘vrede’ en ‘hulpverlenen’ dat er in hun programma staat maar iets helemaal anders?
Where Is the Flotilla for Syria?
De oorlog van Assad heeft op 20 maanden tijd vier keer meer slachtoffers gemaakt dan er werden gedood in het Israëlisch-Palestijns conflict in de voorbije twintig jaren.
Vorige maand, lichtte een groep Skandinaviërs het anker in een Zweedse haven en zetten koers naar het Midden-Oosten onder het voorwendsel van het leveren van humanitaire hulp. De Noorse mist kan hun keuze van bestemming verduisterd hebben. Het morele kompas van deze zelfverklaarde mensenrechtenactivisten stuurde hen naar de Gazastrook, niet naar Syrië.
De voorbije jaren hebben complete vloten, veerboten, jachten, zeilboten, kano’s en catamarans hun steven gewend naar Gaza die in omvang gerust konden wedijveren met de Spaanse Armada. Maar toch zou men kunnen opwerpen dat humanitaire vloten net ietsjes meer noodzakelijk zouden zijn in Syrië, waar meer burgers door het regime van Assad werden vermoord dan alle burgers samen die werden gedood tijdens de aardbeving en tsunami van 2011 in Japan, Orkaan Katrina en 9/11 (WTC aanslag in New York).
Het conflict in Syrië heeft ook ruwweg geschat vier keer zoveel slachtoffers gemaakt tijdens de voorbije 20 maanden dan dat er slachtoffers vielen in het Israëlisch-Palestijns conflict over de voorbije 20 jaren. De bewoners van Gaza blijven meer internationale hulp genieten dan vrijwel eender welke andere bevolking op onze planeet, maar bijna geen hulp bereikt de twee miljoen mensen, ruwweg 10 procent van de bevolking, die ontworteld werden binnen hun land.
Echter, de Flotilla meute heeft andere prioriteiten. Zij verkiezen om de klok rond te werken om Israël ‘s legitieme recht op zelfverdediging te contesteren tegen de terroristen die burgers viseren en duizenden raketten afvuren op Israël ‘s steden. Misschien zouden wij verrast moeten zijn: Het is zoveel gemakkelijker om nieuwscamera’s in Tel Aviv te trotseren dan kogels in Damascus.
Inderdaad is Israël bij uitstek de luxueuze bestemming van hun keuze voor dit type van “mensenrechtenactivist”. In Israël, zijn deze ‘weekend revolutionairen’ vrij van de gevaren van willekeurige arrestatie, opsluiting en executie die zo kenmerkend zijn voor de totalitaire staten die het gebied rijk is. In plaats van te trachten in de donkere kloof van misbruiken te graven in de naburige staten, verkiezen zij te zetelen in de comfortabele democratische instellingen van Israël, de burgermaatschappij en onafhankelijke media, die hen een rijkdom aan makkelijk toegankelijke informatie aanbieden die zij dan vervolgens misbruiken om Israël aan te vallen.
De last van democratie is altijd loodzwaar en Israël is trots om die te torsen. Met meer verslaggevers en mensenrechtenactivisten per inwoner dan nergens anders op de planeet, begrijpen wij heel goed de onschatbare rol van de burgermaatschappij, alhoewel zijn instellingen soms gebruikt en misbruikt worden door hen met de meest radicale agenda’s.
Vandaag lijkt veel van de internationale arena van mensenrechtenactivisten op een gemaskerd bal, waar de meest extreme opinies gemakkelijk kunnen gemaskeerd worden onder de nietszeggende uiting van woorden zoals “democratie” en “mensenrechten”. De Noorse geleerde Johan Galtung, leider van het Scandinavische schip voor Gaza, werd onlangs geschorst van de Zwitserse Academie voor Wereldvrede wegens zijn antisemitische staat van dienst. Hij gaf aan alle universitaire studenten het advies om de “Protocollen van de Wijzen van Sion” te lezen, het beruchte stuk 19de-eeuwse propaganda die in de klaslokalen van de nazi’s werd gebruikt.
Eerder dan dat zij de tirannen van het Midden-Oosten bekritiseren, sluit de Flotilla meute zich dikwijls aan bij hen. Nog maar onlangs in mei juichte de Britse activistengroep Viva Palestina de gastvrijheid toe van Bashar Al Assad, door een korte tussenstop te maken in Syrië op hun weg om te trachten Gaza binnen te trekken. Rond dezelfde tijd dat de Assad’s misdadige bendes zich klaar hielden om de massacre op kinderen in Houla uit te voeren, tweeterden de leden van Viva Palestina trots hun whereabouts door en plaatsten foto’s op Facebook waar ze poseerden naast de vertegenwoordigers van het regime.
In plaats van de tango te dansen met dictators en tirannnen, zou de Flotilla meute niet beter afzeilen in de richting waar hulp werkelijk wanhopig nodig is?
