Opinie artikel van Likoed Nederland, GPD bladen, 15 mei 2012.
Naar aanleiding van de recente hongerstaking blijken er nogal wat misverstanden te betaan over Palestijnse gevangenen. Daarom hieronder de feiten.
De gevangenen
In Israël zitten ongeveer 4.400 Palestijnen in de gevangenis. Daarvan zijn er 4.100 veroordeeld na een proces en vastgestelde schuld, de meesten voor moord of zeer zware geweldsmisdrijven. Ruim de helft (2.340) is veroordeeld voor terrorisme, en heeft bloed aan de handen, vaak van kinderen. Er is dus geen sprake van ‘politieke gevangenen’, zoals de Palestijnen beweren. Integendeel zelfs, deze Palestijnse gevangenen hebben zich schuldig gemaakt aan opzettelijk geweld tegen burgers, per definitie een oorlogsmisdaad.
Het zijn allemaal zware gevallen, want 1.000 ‘lichtere gevallen’ werden reeds afgelopen oktober vrij gelaten bij de gevangenenruil voor de Israëli Gilad Shalit. Alhoewel, wat is ‘licht’ in het geval van Palestijnse terroristen? Zo kwam toen Ahlam Tamimi vrij, die de zelfmoordaanslag op een Israëlische pizzeria organiseerde waarbij 16 burgers omkwamen (onder wie 8 kinderen). Een van de leiders van de hongerstaking is Moehanned Sharrim, een Hamas terrorist die vast zit voor zijn aandeel in de moord op 29 Israëli’s bij een aanslag op een hotel in de badplaats Netanja. Van de 1.600 hongerstakers zijn er ongeveer 1.000 lid van de twee belangrijkste Palestijnse terreurorgansaties Hamas en Islamitische Jihad.
De hongerstaking
Ten tijde van de gijzeling van de Israëlische soldaat Gilad Shalit, die van 2006 tot 2011 illegaal gevangen werd gehouden door de radicaalislamitische terreurorganisatie Hamas, zijn een aantal privileges van Palestijnse gevangenen ingetrokken. Dit betrof onder meer het inperken van het aantal te ontvangen Tv-zenders (nu nog 10, waaronder 4 Arabische) en het niet meer toestaan van universitaire studies,.
Deze inperking werd gedaan uit protest tegen de onmenselijke behandeling van de gegijzelde Gilad Shalit, die zelf vijf jaar lang helemaal geen bezoek ontving – zelfs niet van het Rode Kruis. Dat is een flagrante schending van de rechten van gevangenen volgens de Geneefse Conventies. Ondanks bovenstaande inperking van de privileges worden de Palestijnse gevangenen wel beter behandeld dan de minimumeisen uit die Geneefse Conventies.
Na de vrijlating van Gilad Shalit willen de Palestijnse gevangenen hun oude privileges , zoals het dagelijks ontvangen van kranten en het bekijken van BBC2, weer terug. De Israëlische autoriteiten weigeren dit.
Preventieve hechtenis en eenzame opsluiting
Preventieve hechtenis (administratieve detentie) bestaat in veel landen, ook in andere Westerse democratieën zoals Australië, Engeland en de Verenigde Staten Het Israëlische systeem is gebaseerd op een Britse wet van 1945.
Het doel van administratieve detentie is om aanslagen te voorkomen van personen van wie het bekend is dat zij terroristische aanslagen willen plegen. Het is dus een preventieve maatregel, geen strafmaatregel. Dit is toegestaan onder de Vierde Geneefse Conventie, artikel 78. De Nederlandse regering bevestigt dit: “Op basis van het internationaal recht is detentie om dwingende redenen van veiligheid, zonder dat dit samenhangt met een strafrechtelijk proces, geoorloofd als een uitzonderlijke maatregel.”
Het betreft dus personen over wie informatie bestaat die aangeeft dat zij van plan waren terreurdaden te plegen. De informatie wordt beoordeeld door een rechtbank, blijft echter vertrouwelijk vanwege het risico voor informanten. In tegenstelling tot de indruk die wordt gewekt, heeft de administratieve detentie slechts betrekking op een klein deel van de Palestijnse gevangenen (300 personen oftewel slechts 6%).
Daarnaast zijn er enkele gevangenen (19, minder dan een half procent) die eenzame opsluiting hebben. Deze terroristen worden als dermate gevaarlijk beschouwd, dat gevreesd wordt dat zonder eenzame opsluiting zij zich ook vanuit de gevangenis bezig zullen houden met het organiseren van terroristische aanslagen. Zoals bijvoorbeeld Abdullah Barghouti. Dit Hamas kopstuk organiseerde zelfmoordaanslagen. Hierdoor werden 66 Israëlische burgers vermoord. Wat zegt hij daar nu over? “Ik ben verdrietig omdat het er maar 66 zijn.”
Commotie
De indruk wordt soms gewekt dat Israël Palestijnse gevangenen zomaar vastzet, gevangenen die niets op hun geweten zouden hebben. Dit alles is dus volkomen onjuist. Net als in Australië en Engeland word je ook in Israel pas in de gevangenis gezet nadat je misdaden hebt gepleegd, in meerderheid mensen die zware terroristische aanslagen hebben gepleegd of van plan waren dat te doen. En net als in Engeland en Australië worden dit soort terroristen ook in Israël – terecht – niet vrijgelaten. Moehanned Sharrim, die zoals gezegd verantwoordelijk is voor de dood van meer dan 25 onschuldige mannen, vrouwen en kinderen, moet zijn verdiende straf dan ook gewoon uitzitten, hongerstakend of niet.
