Door Timon Dias. HuisvanAfgevaardigden, 4 april 2012.
Israel heeft de banden met de VN mensenrechtenraad verbroken en aangegeven dat de geplande VN ‘fact finding mission’ geen toegang zal krijgen tot de gewenste gebieden. Dit heeft- met name onder progressieve politici- tot veel beroering geleid en leidde tot veel gepassioneerde Kamervragen. Het is dus waardevol te achterhalen waarom Israel dit gedaan heeft. Voor een antwoord op deze vraag moeten twee zaken beantwoord worden: uit wie bestaat deze raad en wat doen zij voornamelijk?
Uit wie bestaat de raad?
De VN telt 193 leden. Van het totaal aantal leden behoren er 117 tot een blok dat zich vrij consistent tegen West Europa en V.S. keert en dat beschikt over een wanstaltelijk trackrecord waar het draait om mensenrechten. Denk hierbij aan Cuba, Rusland, Saudi Arabie, China en Iran. Binnen deze groep van 117 behoort het grootste blok tot de Organisatie van de Islamitische Conferentie (OIC). Zij zijn het internationale orgaan waarbij alle 56 islamitische landen zijn aangesloten. OIC lidstaten zijn de grootste en daarom machtigste eenheid binnen de VN Mensenrechtenraad en hebben de raad succesvol gereduceerd tot een bijkantoor van hun islamitische zaak.
De mensenrechtenraad heeft het als taak de implementatie van de universele mensenrechten te bevorderen, zoals deze in 1948 zijn vast gelegd in het meest verlichte document ooit: de Universele Verklaring van de Mensenrechten. Hier stuit men op een probleem. De islamitische wereld heeft in 1990 te kennen gegeven geen boodschap te hebben aan de Universele Verklaring, en kwamen via de OIC met een eigen versie: de Cairo verklaring van de mensenrechten in de Islam. Deze verklaring wijkt op essentiële punten af van de Universele verklaring. Zo beperkt artikel 22 de vrijheid van meningsuiting tot meningsuitingen die in overeenstemming zijn met de sharia. Artikel 10 sluit de vrijheid van godsdienst uit, het is als moslim verboden uit de islam te treden of zich te bekeren. Ook regelt artikel 6 een fundamentele rechtsongelijkheid van mannen en vrouwen, en artikel 24 en 25 stellen en passant dat alle rechten en vrijheden onderschikt zijn aan de sharia en dat de sharia als enige referentiebron ter uitleg en verduidelijking van de Verklaring mag gelden.
Wat doet de raad?
Onder leiding van de OIC is de raad tot nu toe goed voor twee dingen: het bestrijden van vermeende islamofobie en het delegitimeren en verzwakken van de staat Israel. Hun strijd tegen islamofobie manifesteerde zich het duidelijkst tijdens de cartoonrellen van 2005, die veroorzaakt werden door Deense blasfemische tekeningen van profeet Mohammed. Terwijl delen van de islamitische wereld de rest van de wereld blijk gaven van hun hysterische kleinzerigheid, kwam de VN mensenrechtenraad met een resolutie tegen de ‘defemation of religion’. Hoewel de resolutie bij naam alle religies betrof, was het natuurlijk duidelijk dat het een resolutie ter bescherming van de islam was.
Als een raad die als moreel ijkpunt moet dienen, geleid wordt door geperverteerde geesten, kan dit bizarre taferelen als gevolg hebben. In 1989 werd er een internationale mensenrechtenprijs in het leven geroepen door Muammar Khadaffi – u weet wel, die woestijnrat die het Westen onlangs nog uitschakelde omdat hij zijn eigen bevolking dreigde uit te roeien. Deze eerbare prijs is o.a. uitgereikt aan zachtaardige types als Fidel Castro, Hugo Chavez en Recep Tayyip Erdogan. Overigens zat Libië zelfs nog als bestuurslid in de mensenrechtenraad toen Khadaffi zijn laatste serie wreedheden begon.
De mensenrechtenraad blijft stil rondom de standrechtelijke executies in Saoedi Arabie, stil rondom de wandaden in Soedan en stil rondom de vele opgesloten journalisten in Turkije. De wereld moet een pijnlijk gegeven inzien: de VN Mensenrechtenraad, is dat niet. De islamisten van de OIC hebben de mensenrechtenraad gekaapt en om die reden zijn al hun resoluties ten zeerste gepolitiseerd en wordt het concept van mensenrechten slechts gebruikt ter legitimering van hun agenda.
Het vernietigen van Israel
Het vernietigen van Israel, middels geweld of demografie, is een universeel islamistisch streven. Het is dan ook geen toeval dat Israel tijdens bijeenkomsten onder een apart en permanent agenda punt wordt besproken, terwijl alle andere landen gezamenlijk onder een ander agenda punt worden besproken. Zij worden buiten elke proportie belicht en dit terwijl het regionaal de enige staat is waar de rule of law prevaleert. In een wereld die brandt, zijn 40% (!) van de resoluties gericht tegen Israel. Twee weken geleden nog tijdens een bijeenkomst in Geneve diende Syrië (!) een verzoek in voor onderzoek naar mensenrechtenschendingen op de Golan hoogte en was Hamas leider Ismail al-Ashqar te gast als spreker. Wie krijgt het verzonnen?
Valt het Israel kwalijk te nemen dat zij een dergelijk orgaan weren? Een orgaan dat lijkt te zijn toegewijd aan hun vernietiging en dat wordt geleid door de meest moreel failliete en verdorven geesten die er zijn, verdient het niet behandeld te worden als een internationaal orgaan met corresponderende rechten. Het verdient niet het recht te opereren onder de nobele vlag van mensenrechten en nee: het verdient geen toegang tot Israel om hun perverse agenda te vorderen.
Ongemakkelijke waarheid
Helaas zijn er in een wereld waar een ongemakkelijke waarheid zich voor onze ogen ontvouwt altijd nog politici als Frans Timmermans en Alexander Pechtold die zich boos maken om het feit dat Israel breekt met de VN mensenrechten raad. Mijn vraag aan hen is wat hun drijft in hun woede en verontwaardiging waar het draait om Israel en de mensenrechtenraad. Zijn zij werkelijk bereid om inzake de mensenrechtenraad als spreekbuis te dienen voor de OIC, communistische regimes en hun pionnen? Of zijn zij na kennis te hebben genomen van de dynamiek binnen de mensenrechtenraad, bereid te erkennen dat het orgaan geen enkele morele legitimiteit heeft en onze dierbare mensenrechten misbruikt en corrumpeert.
