Opinie artikel van Likoed Nederland op HuisvanAfgevaardigden.nl, 4 februari 2012.

Op 18 november 2011 loopt het dertienjarige Joodse meisje Océane Sluijzer uit Brussel naar huis na de sportles van school. Ze wordt op straat zonder enige aanleiding door vijf meisjes van Marokkaanse afkomst, die een klas hoger bij haar op school zitten, aangevallen. Terwijl deze nieuwe Belgen teksten als “vuile jodin, keer terug naar je land” roepen, wordt Océane compleet in elkaar gemept. Overal op haar lichaam en vooral op haar hoofd wordt ze geslagen en geschopt. Uiteindelijk houdt Océane aan deze brute aanval een hersenschudding, een ontsteking aan de halswervels en diverse gezichtsbeschadigingen aan over. Océane durft niet meer naar school te gaan, het volkomen onschuldige meisje is voor haar leven getekend.

De Belgische kranten berichten over het incident, maar geen enkele Nederlands medium besteedt aandacht aan de zaak.

Een maand later wordt een meisje in Israël door één ultra-orthodoxe Jood op straat bespuugd. De Nederlandse kranten staan er dagenlang bol van.

Dat is vreemd. Bovenstaand voorval in Brussel gebeurde dichterbij Nederland, en was bovendien veel ernstiger, toch?.

Geestelijken

Op 9 januari 2012 spreekt de hoogste Palestijnse Islamitische geestelijke, Moefti Muhammad Hussein, op de Palestijnse staatstelevisie over de islamitische plicht om alle Joden te doden. Hij doet dat ter gelegenheid van de officiële viering van het 47-jarig bestaan van Fatah (PLO). Dat is de partij van de Palestijnse president Abbas, die regeert op de Westbank

In eerste instantie werd dit volstrekt genegeerd door de Nederlandse media. Pas nadat er in Nederland Kamervragen over worden gesteld komen er een paar artikelen over, echter nog slechts in maar enkele kranten.

Ook in januari 2012 tekende een rabbijn een verklaring dat mensen die worstelen met hun homoseksuele gevoelens vanwege hun Joods zijn, daar hulp voor zouden moeten zoeken.

Daar staan de Nederlandse kranten dagenlang vol van.

Terwijl een uitspraak over homoseksualiteit toch niet meer nieuwswaarde heeft dan een oproep tot volkerenmoord, zou je zeggen. Hoe is dit verschil in media-aandacht dan toch te verklaren?

De drie regels

Dat wordt zonneklaar als we de – ongeschreven – huisregels van de linkse politiek-correcte media bestuderen:

1. Vermeld nooit iets negatiefs over moslims. Want daarmee speel je Geert Wilders in de kaart en die is rechts.
2. Houd regel 1 vol tot het echt niet anders kan, zoals bij 200 doden door moslimgeweld in Nigeria. Probeer dan toch als het enigszins mogelijk is wel de aanduiding moslim te vermijden, gebruik bijvoorbeeld de zinsnede “etnisch geïnspireerd geweld”.
3. Neutraliseer negatief nieuws over moslims door ook – zo veel mogelijk en zo maximaal mogelijk uitvergroot – negatief nieuws over Joden of Israël te brengen. Het bijkomend voordeel is dat Wilders in zijn hemd wordt gezet, want hij is pro-Israël.

21e eeuw

De afgelopen tien jaar is er enorm veel gebeurd in Nederland: Pim Fortuyn is vermoord door een links-radicaal, Theo van Gogh is met een mes afgeslacht door een radicale moslim, en Geert Wilders kan niet zonder beveiligers de deur uit.

Desondanks denken veel media nog steeds dat we in de vorige eeuw leven, dat je bepaalde zaken niet mag zeggen omdat dat ‘politiek ongewenst’ is. Het maakt een farce van het beroep van journalist.

Het wordt tijd dat de (linkse) media in Nederland gaan inzien dat we in de 21e eeuw leven. En dat de media moeten gaan doen wat hun taak is: feiten brengen en die feiten duiden. En niet: feiten verdoezelen of manipuleren.