Westbank en Oost-Jeruzalem

Israël veroverde de Westbank en Oost-Jeruzalem op Jordanië in de Zesdaagse oorlog in 1967. Jordanië viel toen Israël aan, ondanks een smeekbede van Israël aan Jordanië om buiten de door Egypte en Syrië geïnitieerde oorlog te blijven.

Daarvoor – van 1948 tot 1967 – was de Westbank bezet en geannexeerd door Jordanië, nadat het dit tijdens de onafhankelijkheidsoorlog met Israël veroverd had.
De VN had voorgesteld om er een nieuw op te richten Palestijns-Arabische staat te vestigen, maar daar trokken de Arabische landen Jordanië en Egypte (dat de Gazastrook bezette) zich niets van aan.
(Overigens was het gebied daarvoor in beheer van Groot Brittannië en daarvoor 400 jaar deel van het Turks-Ottomaanse Rijk, er was dus geen Arabisch bestuur geweest.)

Israël wou in 1967 direct onderhandelen over teruggave in ruil voor eindelijk een vredesverdrag, omdat er al 19 jaar een staat van oorlog heerste tussen de Arabische landen en Israël. Ook de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties drong daar op aan in de beroemde resolutie 242 (land voor vrede).

De Arabisch/islamitische landen – verenigd in de Arabische Liga – wilden daar echter niets van weten. Tijdens hun top in Khartoem in 1967 werden gezamenlijk de beruchte drie nee’s vastgelegd:

nee tegen erkenning van Israël,
nee tegen onderhandelingen met Israël,
nee tegen vrede met Israël.

Het maakte decennia lang een vredesproces onmogelijk.

Grenzen

Er bestaat geen internationaal geaccepteerde grens inzake de Westbank en Oost-Jeruzalem, hoewel dat vaak wordt gesuggereerd. Wat meestal wordt aangeduid als ‘de grenzen van 1967’ of ‘de groene lijn’ is feitelijk de wapenstilstandslijn van 1949. Een wapenstilstandslijn is nog geen grens. Zowel de Arabische landen als Israël hebben in 1949 de wapenstilstandslijn als definitieve grens afgewezen.

De befaamde resolutie 242 van de Veiligheidsraad uit 1967 stelt uitdrukkelijk dat Israël recht heeft op erkende en veilige grenzen, in ruil voor een gedeeltelijke terugtrekking uit veroverd gebied.

De wapenstilstandslijn van 1949 geeft Israël duidelijk geen veilige grenzen. Daarmee is Israël in het midden slechts 15 kilometer breed.

Die resolutie 242 is het uitgangspunt geweest van de tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit gesloten verdragen, zoals de Oslo-akkoorden. Daarin is dan ook uitdrukkelijk vastgelegd dat de definitieve grenzen in onderlinge onderhandelingen zullen worden bepaald.

Alle Israëlische voorstellen daartoe om te komen tot een Palestijnse staat met definitieve grenzen zijn echter door de Palestijnen afgewezen. Dit geld zelfs voor het 100% grond teruggave voorstel van de regering Barak in 2001 (waarin wel grenscorrecties via uitruil van grond voorzien waren).

Nederzettingen

De nederzettingen en de uitbreidingen zijn niet illegaal volgens de Oslo-akkoorden (zie de originele teksten op deze site), hoewel dat vaak in de Arabische propaganda beweerd wordt.

(Wij vinden het trouwens een afschuwelijk racisme, dat Joden niet in land zouden mogen wonen dat Arabieren van hun vinden. Het omgekeerde – ruim een miljoen Arabieren in Israël – vindt iedereen ook normaal.)

Daarnaast haalt men de vierde Geneefse conventie aan, die het deporteren van eigen bevolking naar gebied van een ander land verbiedt.

Ten eerste is er geen sprake van deporteren, de bewoners zijn daar vrijwillig naartoe gegaan.

Ten tweede is het geen gebied van een ander land. De status van het gebied is onbepaald gebleven omdat de Arabieren het verdelingsvoorstel van de Verenigde Naties uit 1947 met geweld hebben afgewezen. Het moet dus nog altijd verdeeld worden, volgens de Oslo-akkoorden in onderling overleg tussen Israël en de Palestijnen.

De basis vormt de beroemde resolutie 242 van de Verenigde Naties uit 1967, die stelt dat Israël zich terug moet trekken uit “bezette gebieden” (nadrukkelijk niet: “al het bezette gebied”) en in ruil daarvoor recht heeft op vrede binnen veilige en door alle oorlogvoerende landen erkende grenzen.

Gretta Duisenberg wil dat Israël zich houdt aan VN-resoluties en zich onvoorwaardelijk terugtrekt uit betwist gebied. Dat is dus tegenstrijdig aan elkaar! Zie verder Nonsens van mevrouw Duisenberg.

Ook de Verenigde Staten hebben erkend dat terugkeer naar de bestandslijnen van 1949 niet realistisch is, zie: de reactie van president Bush op de terugtrekking van Israël uit Gaza.

Overigens blijkt uit luchtfoto’s dat de nederzettingen slechts 1,1% van de Westbank beslaan. Wie het wil checken, kan dit bijvoorbeeld zien op het standaard kaartje van de NOS – die moeilijk van pro-Israël sentimenten beschuldigd kan worden. (Klik hier bijvoorbeeld.) De rode stipjes waarmee de ‘nederzettingen’ worden weergegeven, zijn slechts met moeite zichtbaar.

Oost-Jeruzalem

Het waren de Joden die in de achttiende eeuw begonnen om het ingeslapen provinciestadje Jeruzalem weer tot bloei te brengen. Zij maken sinds 1850 de meerderheid van de bevolking uit en bouwden ook als eersten wijken buiten de muren van de oude stad (1860). Ook in het Oostelijk gedeelte vormden zij de meerderheid.

In 1948 werden de Joden door de Islamitische Jordaniërs uit Oost-Jeruzalem verdreven, werden de daar aanwezige 56 (!) synagogen vernield en werden de Joodse begraafplaatsen geschonden. Ook de eeuwenoude ‘Joodse wijk’ naast de Klaagmuur werd etnisch gezuiverd. Tevens werd Joden daarmee de toegang ontzegd tot hun heiligste plek, de Klaagmuur. Deze internationaal niet-erkende Jordaanse overheersing van 1948-1967 is trouwens de enige periode van de afgelopen vijf eeuwen dat (een gedeelte van) Jeruzalem in Arabische handen was.

Na de aanval van Jordanië op Israël in 1967 werd Oost-Jeruzalem door Israël ingenomen en konden de Joodse inwoners van Oost-Jeruzalem terugkeren naar hun wijken.

Door te spreken over ‘bezet’ Oost-Jeruzalem lijkt men alsnog de etnische en culturele zuiveringen van 1948 goed te keuren.

Sloop van illegale bebouwing

Illegaal gebouwde huizen worden gesloopt, zoals overal ter wereld. Israël is niet zo racistisch dat illegale huizen van moslims mogen blijven staan en die van Joden gesloopt moeten worden.

Wat betreft die geclaimde ‘judaisering’ van Jeruzalem, kan iedereen kan op Wikipedia zien dat dit onzin is: het aantal niet-Joodse inwoners van Jeruzalem is sinds 1967 zelfs meer gestegen dan het aantal Joodse inwoners: namelijk met 168% tegen 140%.

Jerusalem 1818 — In 1818 vormden Joden als de grootste bevolkingsgroep in Jeruzalem.
(Uit: Travels Along the Mediterranean, 1822)

Enige feiten over Jeruzalem

Is gesticht rond het jaar 1000 voor de gewone jaartelling door Koning David
Heeft een Joodse meerderheid, al sinds dat geregistreerd wordt (vanaf 1838)
Bevolking 2009 bestaat uit: Joden 476.000, 247.000 moslims, Arabische christenen 12.600, niet-Arabische christenen 2600
Is voor joden de heiligste plaats ter wereld. Joden over de hele wereld bidden richting Jeruzalem, vragen dagelijks om terug te keren naar Jeruzalem.
Is voor moslims, vanaf het jaar 638, de derde heiligste plaats in de wereld (na Mekka en Medina).
Wordt 657 keer genoemd in het Oude Testament, 154 keer in het Nieuwe Testament, 0 keer in de Koran.
De Moslim Hoge Raad verklaarde in 1925: “Het staat onomstotelijk vast dat de Tempel van Salomon op de Tempelberg in Jeruzalem stond.”
Alle religies hebben nu het recht om in Jeruzalem aanwezig te zijn en te bidden op hun heilige plaatsen (voor de eerste en enige keer in de geschiedenis)

Joodse claim

Eerder (in het geval van de Westerse Sahara) heeft het Internationaal Gerechtshof de historische banden van een volk doorslaggevend verklaard om grondgebied toe te wijzen. Uiteraard claimen zowel Arabieren als Joden die historische banden op de Westbank.

De Joodse claim is sterk:

Onafgebroken Joodse aanwezigheid van 3.200 jaar (Arabieren 1.300 jaar).
De Joden zijn het oorspronkelijke, het inheemse volk. De Arabieren komen uit het Arabisch schiereiland (Saoedi-Arabië).
Meer dan 800 jaar Joodse soevereiniteit (Arabieren recent enkele tientallen jaren autonomie, eerder 400 jaar als een onderdeel van het Arabische rijk, 1000 jaar geleden).
De Joden die er oorspronkelijk woonden zijn verdreven met de etnische zuiveringen van 1948-1949.
De toewijzing mandaatgebied van het Palestina aan het Joodse volk in 1922 (Israël beslaat slechts 18% daarvan, Jordanië is eerder afgesplitst als ‘Arabisch deel’). Zie uitgebreider: Mandaat voor Palestina: 90 jaar geldig.
Verkregen in een verdedigingsoorlog, veroverd op een staat die het onrechtmatig in bezit had. Daarom schreef Stephen M. Schwebel, de voorzitter van het Internationaal Gerechtshof tussen 1997 en 2000:”…. omdat de voorgaande bezitter van het gebied (Jordanië) onwettig in het bezit daarvan gekomen was (door agressie), heeft de staat die het vervolgens bezit – door het uitoefenen van het wettelijke recht op zelfverdediging – daar betere rechten op.
Het door de Verenigde Naties uitgesproken recht op veilige grenzen voor Israël (VN resolutie 242).
De juiste geografische naam is Judea, waar de Joden hun naam aan ontlenen (om politieke redenen wordt die naam tegenwoordig niet meer gebruikt).
Twee andere wereldgodsdiensten (christendom en islam) erkennen in hun heilige boeken de Joodse Bijbelse claim op het land.

Het is merkwaardig dat er mensen zijn die het recht op zelfbeschikking en een eigen staat voor Joden afwijzen. Dit terwijl de Joden het oudste nog bestaande volk ter wereld vormen, met een geheel eigen taal, cultuur, godsdienst en geschiedenis. Dat kan niemand na zeggen.

Arabische claim

De historische claim van de Arabieren is trouwens om nog meer redenen niet zo sterk. Er woonden eerst nauwelijks mensen in het gebied dat na 1917 Palestina zou gaan heten. Mark Twain schreef over zijn bezoek in 1867: “Er is hier een desolaatheid dat door geen voorstellingsvermogen leven of actie in geblazen kan worden. We bereikten Tabor veilig, we zagen geen mens tijdens de hele reis.” En de Britse consul schreef in 1857: “Het land heeft vrijwel geen inwoners, de grootste behoefte is aan bevolking.” Volgens de Turkse volkstelling van 1882 woonden er toen 141.000 moslims. De Joodse immigratie heeft – door de daardoor ontstane opbloei van het land – een hele grote Arabische immigratie uitgelokt.

Lees uitgebreider hierover in: Geschiedenis van Israël.

Het past in de hele mythe van een Palestijns volk (dat pas is bedacht en dus voor het eerst genoemd werd in de jaren zestig). Er is slechts één Arabisch volk, met één taal, met één cultuur en in overgrote mate één godsdienst. De verschillende Arabische landen zoals Libanon, Syrië, Jordanië, Irak enz. zijn scheppingen van de koloniale machten. De bewoners vormen geen verschillende volkeren.

Overigens is de verhouding Arabisch land versus Joods land in de wereld 640 : 1.

Soms wordt er gesteld ‘bezetting rechtvaardigt terreur’.

Dat is nonsens:

Geweld tegen burgers is altijd een oorlogsmisdaad.
In het grootste deel van de Westbank hebben de Palestijnen autonomie.
Er is geen Israëlische soldaat meer in Gaza. Alleen een toegestane blokkade van militaire middelen. Toch bedrijft Hamas nog terreur.
Idem Libanon en Hezbollah.
Er is een vredesovereenkomst gesloten (‘Oslo’) waarin de Palestijnen het geweld hebben afgezworen, in ruil voor autonomie. Elk daad van geweld is dus een schending daarvan. De EU en VN praten daarom niet met Hamas, eerst moet Hamas ook geweld afzweren.

Er is dus geen bezetting. Tenminste, niet door Israël. Er zijn wel de bezettingen van Koerdistan, van Noord-Cyprus, van de Westelijke Sahara, van Zuid-Soedan (2 miljoen doden!).
Maar ja, die zijn het gevolg van Arabische agressie, dus die zijn niet interessant.

Veiligheidshek

Het veiligheidshek is helaas noodzakelijk, aangezien het Palestijnse regime – ondanks de verplichtingen daartoe uit de gesloten akkoorden – niet wil optreden tegen terreur en deze zelfs aanwakkert.

Een veiligheidshek is dan het enige wat veiligheid kan bieden. Sinds de Gazastrook en Libanon zo een hek hebben is de terreur van daaruit vrijwel gestopt (nog nooit is van daaruit een zelfmoordterrorist Israël binnen gedrongen). Het is logisch dat de Westbank dan ook zo een hek krijgt.

Er wordt nu gedaan of Israël de enige is dat dit soort hekken heeft. Marokko heeft er al twintig jaar een, van 2.500 kilometer, tegen strijders van de Westelijke Sahara. India bouwt er een tegen terroristen uit Pakistan. Cyprus wordt in tweeën gedeeld door een hek. De Verenigde Staten en Spanje hebben hekken tegen illegale immigranten. Zo zijn er tientallen hekken in de wereld, over die andere hoor je echter niemand. Wel zijn de vele ‘deskundigen’ die destijds riepen dat het hek toch niet zou werken erg stil geworden.

Wat wij triest vinden is dat de Europese media het alleen maar over de negatieve effecten voor de Palestijnen hebben. Die moeten inderdaad nu soms een omweg nemen voor hun reis, via een toegangspoort. De veel grotere positieve effecten voor Israëli’s worden genegeerd.

Het aantal doden door aanslagen is sterk afgenomen. In Israël komt weer een normaal maatschappelijk leven op gang. Mensen durven weer de straat op te gaan, naar cafés, restaurants en supermarkten te gaan, met de bus te reizen. Ze staan geen doodsangsten meer uit als geliefden de bus nemen. De Amerikaanse pers meldt het wel, zie bijvoorbeeld: Controversial fence proves its worth.

Dit heeft ook positieve effecten voor de Palestijnen. Er vallen minder doden door Israëlische tegenacties. En bijvoorbeeld het toerisme en de economie komen weer op gang.
Door de nauwe verwevenheid profiteren de Palestijnen daar ook van.

Lees meer over ons standpunt in onze opinieartikelen:

Uitspraak Hof brengt vrede niet dichterbij,

In De Telegraaf: Veiligheidshek is humanitaire noodzaak,

In de Haagsche Courant: Veiligheidshek is logisch gevolg van terreur

Water

Er worden nogal wat onzinnige verhalen verteld over het watergebruik op de Westbank. Enkele feiten:

Israël gebruikt geen ‘Westbank water’. Al het Israëlische water komt uit dezelfde bronnen als voor 1967.
Tijdens het bestuur van Israël van de Westbank (1967-1995) zijn de waterleidingen daar enorm verbeterd en uitgebreid: het waterverbruik verdrievoudigde, het aantal aangesloten steden en dorpen steeg van 4 naar 309.
In de Oslo-akkoorden is afgesproken hoe veel water Israël moet leveren. In de praktijk levert het 40% meer dan afgesproken.
De plaatselijke watertekorten op de Westbank zijn het gevolg van Palestijns mismanagement: achterstallig onderhoud (ondanks internationale hulpgelden), ontbreken van recycling en verspilling.

Zie uitgebreider: De feiten over het Palestijnse water.

Ontruimen voor vrede?

Ondanks het bovenstaande is Israël bereid om de Westbank praktisch geheel te ontruimen voor vrede.
Dat heeft Israël al voorgesteld in 2000, 2001 en 2008. Steeds door de Palestijnen verworpen.

Israël heeft eerder al grote gebieden verlaten dat het in defensieve oorlogen veroverde. Denk aan de Sinaï woestijn, Zuid-Libanon en Gaza. Ook op de Westbank leeft 98% in gebied met zelfbestuur.

Helaas kwam het Arabische geweld – behalve met Egypte – toch terug.

De relevantere vraag is dus of de Palestijnen bereid zijn tot echte vrede. Denk aan hun belangrijkste verplichtingen in de Oslo-akkoorden in 1993: