Kritiek op Israël

Israël trekt zich niet zo veel van Europa aan en daar heeft het goede redenen voor:

Europa heeft de Palestijnse schoolboekjes gefinancierd, die de kinderen bepaald niet opvoeden tot vrede.
Europa heeft nooit geprotesteerd tegen de haatcampagne in de Palestijnse media.
Europa heeft Arafat en Abbas er nooit op aangesproken dat de meeste aanslagen door hun eigen organisaties werden gepleegd (Fatah, Tanzim, Al Aksa brigades).
Europa is nooit goed nagegaan waar met haar omvangrijke financiële steun gebeurde, terwijl nu gebleken is dat daarmee terroristen en wapenaankopen zijn gefinancierd (desondanks gaat Europa door
met die steun).

Europa heeft dus zelf heel veel boter op haar hoofd. Het is dan vreemd om als Israël genoodzaakt wordt te reageren om dan met het beschuldigende vingertje richting Israël te komen.

Zie voor meer hierover in ons artikel Europa bedankt.

De socioloog professor Zijderveld verklaart de overdreven Europese pro-Israël stemming van vroeger uit een schuldgevoel over de holocaust. Toen Israël bleek zichzelf te kunnen verdedigen sloeg deze “emotionele warboel” om in haar tegendeel; pro-Palestinisme. Dit gaat zelfs zover dat “men niet schroomt een historisch obscene vergelijking te trekken: de Israëli’s zouden met de nazi’s te vergelijken zijn.” (NIW, 12 april 2002).

Zie voor meer hierover ook een rede van Leon de Winter: Waarom zijn de Joden toch schuldig?

Voor ons is het onbegrijpelijk dat Europa niet walgt van het Palestijnse klimaat van agressie en totaal nihilisme (het enige doel is moorden en vernietigen).
Zie verder: Europa en Israël.

De invloed van de Joodse lobby in de VS

Dat de Verenigde Staten niet van kritiek op Israël willen weten door een ‘machtige Joodse lobby’ is fantasie.
Er is namelijk net zo goed een zeer actieve en machtige Arabische lobby zoals er wel duizend lobbygroepen zijn in Amerika.

Daarbij dient bedacht te worden dat het aantal Joden en Arabieren in Amerika ongeveer gelijk is. Maar de Arabische lobby heeft veel meer geld tot haar beschikking, dankzij de oliedollars.
En het aantal ambassades van Arabische/Islamitische landen is circa 60, tegen 1 Joodse.
Dus de Arabische lobby heeft zelfs een krachtiger stemgeluid dan de Joodse, maar daarover hoor je nooit iemand.

De macht van de Arabisch-Palestijnse lobby blijkt onder meer uit het feit dat ze bij de Verenigde Naties allerlei speciale regelingen hebben: een eigen solidariteitsdag, een eigen hulpdepartement, twee eigen voorlichtingsdepartementen enz. enz. Geen enkele andere groep heeft dat.

Als klap op de vuurpijl zijn Palestijnen de enigen waarvan nakomelingen ook automatisch als vluchtelingen geteld worden. Waar elk ander vluchtelingenprobleem dus in de loop van de tijd kleiner wordt, wordt alleen het Palestijnse elk jaar opzettelijk groter….

De mythe van de macht van de Joodse lobby is daarmee de moderne verpakking van de nazi-mythe van ‘de Joden zijn uit op de wereldheerschappij’. Dus onvervalst antisemitisme, zie bijvoorbeeld ook de definitie van antisemitisme van de Europese Unie. Geen wonder dat Gretta Duisenberg het er graag over heeft.

Zie uitgebreider: De verzwegen Arabische lobby in de VS.

Kritiek op Israël hoeft toch geen antisemitisme te zijn?

In principe natuurlijk niet. Wij vragen ons echter wel altijd af of de criticasters van Israël zich ook zo druk maken over:

de oorlog in Congo: 45.000 doden per maand, in totaal de afgelopen tien jaar 5,4 miljoen doden,
het 2.500 kilometer lange veiligheidshek van Marokko,
de onderdrukking van Tibet door China (1,2 miljoen doden),
de slachting onder christenen in Soedan (1 a 2 miljoen doden, niemand die zich er wat van aan trekt),
en ga zo maar door.

Bij sommigen speelt antisemitisme een rol, zie bijvoorbeeld Een op de vijf Nederlanders: Joden hebben te grote invloed over de omvang van het hedendaags antisemitisme in Nederland.

Zoals het Instituut voor interdisciplinair onderzoek naar conflicten en geweld van de Universiteit van Bielefeld het verwoord: “Omdat er een taboe op antisemitisme rust, is kritiek op Israël een uitstekende manier om je antisemitisme op een indirecte manier te uiten.”

Echter, in het artikel De Nederlandse media en Israël zien wij ook vele andere redenen waarom de Nederlandse pers (en daarmee veel Nederlanders) zo kritisch ten opzichte van Israël staan.

Over het verschil tussen de aandacht voor Palestijnen en bijvoorbeeld Tibetanen zie:
A tale of two peoples; Palestinian and Tibetan.

Hoe is het verschil te onderscheiden tussen antisemitisme en kritiek op Israël? Zie:

Israëlisch optreden en de Holocaust

Dat daar soms een overeenkomst wordt gesuggereerd, is walgelijk en volkomen misplaatst:

Bij de Holocaust zijn zes miljoen Joden omgebracht, een derde van het volk.
Bij de Palestijnen zijn in twee jaar enkele honderden burgers omgekomen.
Bij de Holocaust ging het om de geplande, industrieel uitgevoerde uitroeiing.
Bij de Palestijnen gaat het om onbedoelde slachtoffers, omdat Palestijnse terroristen zich tussen hun eigen burgers verschuilen.
Bij de Holocaust was uitroeiing het doel.
Bij de strijd tegen de Palestijnen gaat het de Joden om zelfverdediging. Israël wil Arabische burgers niet opzettelijk doden. Het omgekeerde is trouwens wel het geval, zie bijvoorbeeld: If only you had done it, brother Hitler

Naast deze misplaatstheid is de vergelijking ook walgelijk omdat daarmee het enorme lijden van de Joden in de Tweede Wereldoorlog en het leed van hun nabestaanden wordt gebagatelliseerd.

Mensen die dergelijke uitspraken doen begrijpen niet waar ze het over hebben of zijn antisemitisch bezig.

Met twee maten meten

Wat vindt u van deze schandalige behandeling van Palestijnen?