Door Manfred Gerstenfeld, 3 oktober 2011.
Vertaald door Brabosh.
De staat Israel wordt geconfronteerd met talloze dubbele standaarden, maar we kunnen en zouden moeten terugvechten.”
Klik hier voor het Engelstalige origineel.
Het gebruik van dubbele standaarden als het over Israel gaat, is gemeengoed geworden binnen de overheersende instellingen van de wereld. Men vindt dit fenomeen terug bij de Verenigde Naties en bij vele van haar filialen, onder regeringen met inbegrip van westerse en in belangrijke media, academische instellingen, Ngo’s, liberale kerken en zo verder.
De definitie van een dubbele standaard is eerder eenvoudig. Het Cambridge woordenboek online formuleert het beknopt als volgt: “Een regel of standaard van goed gedrag die oneerlijk wordt toegepast waaraan sommigen worden verondersteld te volgen of aan te voldoen, maar anderen moeten dat dan weer niet.” Dat het gebruik van dubbele normen jegens Joden vaak centraal stond in het antisemitisme door de eeuwen heen, werd vaak erkend.
Natan Sharansky heeft, om te bepalen hoe het antisemitisme onderzoeken als het om Israel gaat, de zogeheten “3 D test” ontworpen: Demonizering, Dubbele standaarden, Delegitimering. De definitie van de FRA, een filiaal van de Europese Unie, vermeldt dat antisemitische manifestaties die Israel als doelwit hebben, dubbele standaarden toepassen door het opleggen van een bepaald gedrag dat niet van een ander democratisch land wordt verwacht.
De dubbele standaarden kunnen worden opgedeeld in zeven verschillende categorieën waarvan sommigen elkaar overlappen. Een hoogst belangrijke eerste categorie is door het afleggen van eenzijdige verklaringen of bevooroordeelde verslaggeving. De recente derde Conferentie van Durban in New York was een zoveelste voorbeeld van het frequente gebruik van dubbele standaarden jegens Israel in de omgeving van de Verenigde Naties.
Een extra voorbeeld: De doelbewuste moord op Osama bin Laden door de Verenigde Staten in 2011 werd geprezen door secretaris-generaal van de VN Ban Ki Moon. De moord van Hamas leider Sjeik Yassin in 2004 door Israel werd veroordeeld door de toenmalige secretaris-generaal Kofi Annan. De Europese Commissie, met op kop de Britse en Franse regeringen gevolgd door zovele anderen, reageerden met een gelijkaardige dubbelzinnigheid.
Een tweede categorie is bewuste zelfcensuur of het weglaten van essentiële informatie die een meer evenwichtige mening zou weergeven. Na het lynchen van twee Israëlische reservemilitairen in Ramallah in 2000, schreef Ricardo Christiano van de Italiaanse nationale omroep de RAI een brief aan de Palestijnen waarin hij verklaarde dat het een ander Italiaans TV station was die beelden van de massacre had uitgezonden. Hij beklemtoonde dat hij de beelden nooit openbaar zou hebben gemaakt.
Niettemin wilden sommige media de Palestijnse wandaad te verzwijgen uit zelfcensuur.
Een derde categorie is disproportionaliteit. De media en mensenrechten Ngo’s bekijken Israel door een vergrootglas en negeren systematisch belangrijke criminele feiten die in moslimstaten worden gepleegd.
Nog een andere en vierde categorie is inmenging in binnenlandse Israëlische zaken. De leider van de liberale partij Nick Clegg, vicepremier van G-B, heeft gezegd dat de belangen van het Israëlische volk niet overeenstemmen met die van zijn regering.
Men zou hem moeten vragen om te bewijzen wanneer hij ooit iets gelijkaardigs heeft verklaard over bijvoorbeeld de Tunesische overheid van Zine Al Abidine Bak Ali, of over de Egyptische overheid onder Hosni Mubarak en een paar andere gelijkaardige.
Een vijfde categorie zijn discriminerende handelingen. Dore Gold verwijst in dat verband naar 1997 toen hij voor Israel afgevaardigde was bij de Verenigde Naties, de Arabische staten voor spoedoverleg een speciale zitting van de Algemene Vergadering hadden samengeroepen om de bouw door Israel van flats op de heuvel van Har Homa te veroordelen.
Dore Gold kwam erachter dat er nooit geen dergelijke spoedzittingen plaatsvonden toen de Sovjets Afghanistan of Tsjecho-Slowakije binnenvielen, toen Vietnam Cambodja binnenviel of toen Turkije Cyprus was binnen gevallen.
Een zesde categorie is de toepassing van dubbele standaarden in de uitvoering van internationale wetten.
Een zevende type van dubbele standaarden is de minst bekende. Men zou het humanitair racisme kunnen noemen. Het schrijft intrinsiek verminderde verantwoordelijkheid toe aan zwakke en niet-blanke mensen. Dit is racisme omdat hoe minder bepaalde mensen verantwoordelijk worden gesteld voor hun daden, hoe meer zij tezelfdertijd worden beschouwd als achterlijke mensen of zelfs als dieren.
De schrijfster Ayaan Hirsi Ali vertelde me toen zij maatschappelijk werk studeerde in Nederland, zij werd onderwezen dat het racisme enkel onder blanken manifest aanwezig is. Zij sprak dat tegen met “Mijn familie in Somalië echter, voedde me racistisch op en leerde mij dat wij moslims zeer superieur waren vergeleken met christen Kenianen. Mijn moeder denkt zelfs dat zij halve apen zijn.”
Typisch voor humanitaire racisten is dat Israel verantwoordelijk wordt gehouden voor om het even wat de staat doet om zich tegen het terrorisme te verdedigen. De Palestijnse verantwoordelijkheid voor zelfmoordbomaanslagen, raketaanvallen en de verheerlijking van moordenaars van burgers, wordt zoveel mogelijk geminimaliseerd.
Vele individuen en organisaties die dubbele standaarden jegens Israel toepassen doen dit vaak. Hun verklaringen en handelingen kunnen regelmatig op het Internet worden gevolgd. Men moet hen niet allemaal tegelijk ontmaskeren, maar zorgvuldig een paar notoire antisemieten uitkiezen die kunnen worden opgevolgd.
De meeste mensen zijn lafaards. Velen genieten zichtbaar van een gratis potje antisemitisme – maar zodra het duidelijk wordt dat sommigen een prijs voor dat potje moeten betalen, begint het aantal antisemitische festijnen snel af te nemen.
