Achtergronden

De Verenigde Naties

Woensdag, Oktober 19, 2011 / Last Modified: Zondag, Januari 7, 2018

Categorieën: Achtergronden
Tags: 1948 1967 Duisenberg mensenrechtenraad tweestatenoplossing UNRWA Verenigde Naties vluchtelingen

Israel negeert soms resoluties van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Dat is niet ongebruikelijk want die zijn niet bindend. Bedacht moet worden dat de leden van de Verenigde Naties in meerderheid dictaturen zijn, waarin het Arabische / islamitische machtsblok een zware stem heeft (56 landen, 1,7 miljard inwoners), zie: Moslim machtsblok domineert VN.

Het oordeel van de Verenigde Naties is dan ook niet objectief. Een aantal voorbeelden daarvan:

Alleen bij Palestijnen worden nakomelingen ook als vluchtelingen aangemerkt.
Israel is het enige lid dat in geen enkele commissie zitting mag hebben.
De Palestijnen zijn de enigen met een ‘solidariteitsdag’ van de Verenigde Naties.
De Palestijnen zijn de enigen die een eigen afdeling ter beschikking hebben, de UNRWA.
Deze organisatie zorgt ervoor dat de Palestijnse vluchtelingen – ook als enigen –
in kampen blijven wonen, al vanaf 1949. Inmiddels leeft al de derde generatie ‘ vluchtelingen’ van bijstandsuitkeringen van de Verenigde Naties. De Palestijnen zijn daarmee de enige groepering ter wereld waarvan het vluchtelingenprobleem – om politieke redenen – kunstmatig in stand wordt gehouden. Dit gebeurde onder Arabische druk en de Arabische landen houden dat vol tot de huidige dag, zie: The Gaza prison camp. Daarom wordt altijd gesproken over miljoenen Palestijnse ‘vluchtelingen’. Volgens de internationale definitie die voor alle andere vluchtelingen gebruikt wordt – mensen die zelf gevlucht zijn – zijn het er echter hoogstens nog 50.000, de rest zijn hun nakomelingen.
Het aantal resoluties over Israel is veel groter dan over welk ander land, van de Veiligheidsraad zelfs een op de drie. De Mensenrechtenraad is dankzij het grote aantal Arabische/Islamitische landen vooral een veroordelingsmachine van Israel. Zo veroordeelde de Mensenrechtenraad Israel vaker dan alle andere 191 lidstaten samen!
Sterker nog, er waren slechts 9 andere staten veroordeeld. Iran bijvoorbeeld uiteraard niet, hoe zou de bevolking onderdrukken, homo’s ophangen en holocaust propageren van een islamitisch land tot een veroordeling moeten leiden? Minister Verhagen bevestigde de grote onevenwichtigheid: Verhagen neemt het op voor Israel.

Het is een totale farce. Secretaris-generaal Kofi Annon vind dat zelf ook:

“Sommigen tonen zich bijzonder tevreden door herhaaldelijk resoluties in te dienen en conferenties te houden voor de Algemene Vergadering van de VN die het gedrag van Israel veroordelen. Maar men moet zich ook de vraag durven stellen of dergelijke stappen ooit enige tastbare verlichting of voordeel voor de Palestijnen hebben opgeleverd.

Er zijn tientallen jaren van resoluties voorbij gegaan. Er is een wildgroei van speciale commissies, sessies en toegevoegde secretariaten aan divisies en eenheden [die allen Israel in het vizier houden].

Heeft een van deze ooit het geringste effect gehad op het beleid van Israel of bij de meeste van haar aanhangers, bij wie het integendeel het geloof in Israel nog heeft versterkt, dat deze grote organisatie een veel te eenzijdige positie inneemt en daardoor nooit een belangrijke rol in het vredesproces voor het Midden-Oosten zal mogen spelen?

Bindende resoluties

Resoluties van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties zijn vaak wel bindend. Die zijn meestal evenwichtig; ze stellen eisen aan beide partijen in het conflict. Israel mag dus verwachten dat de Arabieren gelijktijdig aan hun verplichtingen voldoen. Zie als voorbeeld een toelichting op resolutie 242, over de terugtrekking van Israel uit betwist gebied: Nonsens van mevrouw Duisenberg.

Het waren juist de Arabische landen die deze resolutie, de op een na belangrijkste in dit conflict (introduceren van het uitgangspunt ‘land voor vrede’), direct van tafel schoven.
Dit gebeurde met de roemruchte drie nee’s van Khartoum, waardoor vredesgesprekken decennia lang onmogelijk werden gemaakt.

En de allerbelangrijkste resolutie in dit conflict, resolutie 181 van 1947, het plan waarbij het mandaatgebied Palestina werd verdeeld in een Arabisch en een Joods deel, is met een maximum aan geweld op gereageerd, namelijk met de aanval van de legers van vijf Arabische landen op Israel. De Joden moesten afgeslacht worden, in de woorden van de voorzitter van de Arabische Liga:

“Het zal een oorlog zijn van uitroeiing en van reusachtige slachting, waarover gesproken zal worden zoals over de Mongoolse bloedbaden en de kruistochten.”

Beide resoluties werden door Israel wel aanvaard ….