De situatie van de Palestijnen

Volgens een studie van het Washington Institute for Near East Policy gaat de Palestijnse samenleving ten onder aan vier Arabische F’en: fawda (chaos), fitna (strijd), falatan (wetteloosheid) en fassad (corruptie).
Dat heeft allemaal weinig met Israël te maken.

Daardoor heeft bijvoorbeeld de eenzijdige terugtrekking van Israël uit Gaza geen verbetering gebracht voor de bevolking daar. De Palestijnse regering richt haar hele beleid en geld op het afschieten van raketten (opzettelijk gericht op Israëlische burgers, elke afgeschoten raket is daarmee een oorlogsmisdaad) het binnensmokkelen van wapens en het aanleggen van bunkers. Vrede wordt niet nagestreefd, integendeel, er is alleen aandacht voor het voorbereiden van de volgende oorlog.

Voorbeeld 1: zelfs humanitaire hulp wordt misbruikt voor het binnensmokkelen van wapens (zie: Woede over misbruik EU-hulp door Palestijnen.)

Voorbeeld 2: zelfs de met internationale hulp verkregen rioolbuizen worden omgebouwd tot Kassam-raketten. Dat de eigen bevolking daardoor verdrinkt in de drek is volstrekt ondergeschikt (riool-overstroming maart 2007: vijf doden, waaronder twee baby’s).

Het is triest dat de eenzijdige terugtrekking van Israël uit Gaza juist tot meer geweld heeft geleid, zowel tegen Israëli’s als tussen Palestijnen onderling.

Economie

Voor de Oslo-akkoorden van 1993 waren de Palestijnse gebieden relatief welvarend, ten opzichte van de Arabische landen in het algemeen. Alleen enkele kleine oliestaatjes waren beter af gerekend per hoofd van de bevolking.

De meeste vooruitgang is juist geboekt in de periode sinds 1967, toen Israël er het bewind had. Bijvoorbeeld zijn er toen zeven universiteiten en hogescholen gesticht, daarvoor was er geen een.
De Palestijnse bevolking kreeg daarmee een relatief hoge opleiding.
Er werd elektriciteit en waterleiding aangelegd en de gezondheidszorg werd beter.
De levensverwachting van de Arabieren werd daardoor hoger (en is dat nog) dan die van de Arabieren in omliggende landen, zelfs hoger dan die van Arabieren in Europa.
Palestijnen konden vrij reizen en in Israël komen werken. Het inkomen per hoofd van de bevolking steeg buitengewoon, ver boven dat van de Arabieren in de omliggende landen: van circa $ 450 in 1967 tot circa $ 2250 in 1993, zelfs gecorrigeerd voor inflatie en ondanks de grote bevolkingsgroei.

Nadat de Palestijnen autonomie kregen waardoor Arafat het bewind kreeg, ging het economisch snel achteruit (meer dan 50%), om drie redenen:

Ten eerste nam de terreur gigantisch toe, met de grote zelfmoordaanslagen op bussen. Israël zag zich genoodzaakt om veiligheidsredenen de toegangsregeling voor Palestijnse gastarbeiders aan te scherpen; alleen nog getrouwde mannen boven een bepaalde leeftijd. Het was geen maatregel die Israël graag nam: ook Israël heeft geen belang bij armoede bij de Palestijnen, en er moesten nu duurdere (Oost-Europese) gastarbeiders gehaald worden. Ook de belangrijke toeristische sector werd door de terreur gedecimeerd.

Ten tweede is er een enorme corruptie gecreëerd in Palestijns autonoom gebied, zo moet elke ondernemer standaard een bedrag van zijn omzet afstaan aan leden van het regime. De vrije sector is daardoor vrijwel de nek omgedraaid.

En ten derde blijkt uit de documenten die in beslag zijn genomen in het hoofdkwartier van Arafat in Ramallah dat veel geld werd – en nog steeds wordt – weggegooid aan wapenaankopen en financiering van terroristen.

De rekening voor dit wanbeleid betaalt vooral de Westerse belastingbetaler, inmiddels is dat 60% van de Palestijnse economie, $ 1.000 per inwoner per jaar.

Overigens is de gezondheidssituatie van de Palestijnen relatief nog steeds zeer goed. Ondanks het geweld is de levensverwachting er hoog voor een derde wereld gebied, bijna 74 jaar. Dat is beter dan in sommige landen van de EU, bijvoorbeeld Bulgarije of Estland.

Niemand zal ontkennen dat de Palestijnen het beter zouden kunnen hebben.

Maar dan moet ook de eigen rol van de Palestijnen daarbij benoemd worden.

Op alle beslissende momenten in hun geschiedenis kozen de Palestijnen voor geweld:

• de pogroms tegen Joden in de jaren twintig,
• het afwijzen van het Britse delingsplan in 1937,
• het geweld daarna tegen Britten en Joden (met behulp van nazi bewapening en financiering),
• het afwijzen van het delingsplan van de VN in 1948, de oorlog daarna die volgens de Palestijnse leiding tot doel had “alle Joden te vermoorden”.
• het oprichten van de PLO terreurorganisatie in 1964 (nog voor de ‘bezetting’),
• de uitspraak ‘nooit erkenning van Israël, nooit onderhandelen met Israël, nooit vrede met Israël in 1967,
• het afwijzen van de Camp David akkoorden in 1978,
• de vaststelling van het Hamas handvest in 1988: “Zogenaamde vreedzame oplossingen zijn tijdverspilling. Jihad is de enige oplossing.” (artikel 13) en “Het loslaten van het conflict met Israël is een daad van zwaar verraad, wie dat doet zij vervloekt.” (artikel 32)
• de vele zelfmoordaanslagen na de Oslo vredesakkoorden in 1993,
• het afwijzen van het aanbod van president Clinton voor een Palestijnse staat in 2000 en 2001, gevolgd door de tweede intifada,
• de raketbeschietingen vanuit Gaza door Hamas, na de Israëlische terugtrekking in 2005, in plaats van een normale samenleving daar op te bouwen.
• het afwijzen van het vredesvoorstel van premier Olmert in 2008.
• de trainering van directe vredesonderhandelingen. Al 80 jaar kiezen de Palestijnen elk decennium altijd consequent voor geweld in plaats van voor vrede.

• Klik om meer artikelen te lezen met de trefwoorden: corruptie en ontwikkelingshulp.

Gerelateerd:

• Schoon drinkwater voor de Palestijnen – wie kan daar nu tegen zijn?
• Duizenden Palestijnen vermoord – in Syrië, dus wie maalt er om?
• Palestijnse zakenmensen worden stelselmatig geïntimideerd.
• Oorzaak Palestijnse crisis: niet Israël maar Hamas dictatuur.
• Het Palestijnse sigaretten monopolie.
• De feiten over het Palestijnse water.
• Peiling: meeste Arabieren willen in Israël wonen.
• De echte Nakba; de Arabische discriminatie van de Palestijnen.