English text below
Dames en heren, Israel heeft haar hand uitgereikt vanaf het moment dat het 63 jaar geleden werd opgericht. Namens Israel en het Joodse volk, reik ik die hand weer uit vandaag.
Ik reik hem toe aan de mensen van Egypte en Jordanie, met hernieuwde vriendschap voor de buren met wie we vrede hadden gesloten.
Ik strek hem uit naar de bevolking van Turkije, met respect en goede wil.
Ik reik mijn hand uit naar de mensen van Libie en Tunesie, met bewondering voor diegenen die proberen om een democratische toekomst op te bouwen.
Ik reik mijn hand uit naar de andere volkeren van Noord-Afrika en het Arabisch schiereiland, met wie we een nieuw begin willen smeden.
Ik reik uit naar de mensen van Syrie, Libanon en Iran, met ontzag voor de moed van die genen die vechten tegen een brutale repressie.
Maar vooral reik ik mijn hand uit naar het Palestijnse volk, met wie we naar een rechtvaardige en duurzame vrede willen zoeken.
Dames en heren, in Israel neemt onze hoop op vrede nooit af.
Onze wetenschappers, artsen en uitvinders gebruiken hun genie om de wereld van morgen te verbeteren.
Onze kunstenaars en schrijvers, verrijken het erfgoed van de mensheid.
Nou weet ik dat dit nou niet precies het beeld is van Israel, die hier vaak wordt afgebeeld in deze zaal.
Het was tenslotte hier in 1975 dat het eeuwen oude verlangen van mijn mensen om ons nationale leven te herstellen in onze oude bijbelse vaderland.
Het was hier toen dit gevlochten werd dat dit op schandalige wijze werd gebrandmerkt als racisme.
En het was hier in 1980, hier op deze plek dat het historische vredesakkoord tussen Israel en Egypte niet werd geprezen maar het werd afgewezen.
En het is hier dat jaar in jaar uit Israel word uitgekozen en ten onrechte wordt veroordeeld.
Het word vaker uitgekozen voor veroordeling dan alle naties van de wereld bij elkaar.
21 van de 27 resoluties van de Algemene Vergadering veroordelen Israel,
de enige echte democratie in het Midden-Oosten.
Nou dit is helaas een akelig onderdeel van deze VN-instelling.
Het is hier het theater van het absurde.
Het beeld van Israel word hier niet alleen voorgeschoteld als zijnde de schurk,
maar ze geven hier vaak aan de echte schurken de hoofdrol.
Khadafi’s Libie was voorzitter van de VN Commissie voor de mensenrechten! Saddams Irak kreeg de leiding van de VN-commissie voor Ontwapening.
Ja je zou kunnen zeggen,dat is in het verleden.
Maar hier is wat er nu vandaag de dag gebeurd.
Op dit moment zit het door de Hezbollah gecontroleerde libanon nu aan het hoofd van de VN-Veiligheidsraad.
Dit betekent in feite dat een terroristische organisatie in controle is over het lichaam dat belast is met het waarborgen van de wereld veiligheid.
Dit is iets wat je niet zelf zou kunnen verzinnen!
Dus hier in de VN, kunnen de automatische meerderheden doen en laten wat ze maar willen.
Zij kunnen besluiten dat de zon in het westen op stijgt of opreist in het westen.
Ik denk dat dat eerste al is voorbeschikt.
Maar ze kunnen ook besluiten vastleggen,
Zij hebben al besloten dat de Westelijke Muur in Jeruzalem, de heiligste plaats voor het jodendom, op bezet Palestijns grondgebied ligt.
En toch zelfs hier in de Algemene Vergadering kan de waarheid af en toe wel eens doorbreken.
In 1984 toen ik tot Israels ambassadeur werd benoemd hier bij de Verenigde Naties, bezocht ik de grote rabbijn van Lubavich.
Hij zei tegen mij, nou dames en heren ik wil niet dat iemand van u zich beledigd gaat voelen, want uit eigen ervaring van het dienst doen hier, weet ik dat er vele eerbare mannen en vrouwen, en veel capabele en fatsoenlijke mensen hun volken hier dienen.
Maar hier is wat de rabbi zei tegen mij. Hij zei tegen me je zult dienst gaan doen in een huis van vele leugens.
En toen zei hij, herinner je dan, dat zelfs in de donkerste plek, het licht van een enkele kaars wijd en zijd gezien kan worden.
Vandaag heb ik de hoop dat het licht van de waarheid zal gaan schijnen, al was het maar voor een paar minuten, in een zaal die al veel te lang een plaats is geweest van duisternis voor mijn land.
Nou als premier van Israel ben ik hier niet gekomen om applaus te winnen.
Maar ik kwam hier om de waarheid te spreken.
En de waarheid is, de waarheid is dat Israel vrede wil.
De waarheid is dat ik vrede wil.
De waarheid is dat in het Midden-Oosten te allen tijde, maar vooral in deze turbulente dagen vrede moet worden verankerd in veiligheid.
De waarheid is dat we geen vrede kunnen bereiken via VN-resoluties,
maar alleen door middel van rechtstreekse onderhandelingen tussen de beide partijen.
De waarheid is dat tot nu toe de Palestijnen hebben geweigerd te onderhandelen.
De waarheid is dat Israel vrede met een Palestijnse staat wil,
maar de Palestijnen willen een staat zonder vrede.
En de waarheid is dat je dat niet mag laten gebeuren.
Dames en heren toen ik hier voor het eerst kwam, 27 jaar geleden was de wereld verdeeld tussen Oost en West.
Sindsdien is de Koude Oorlog geeindigd.
Grote beschavingen zijn wakker geworden uit een eeuwen oude slaap.
Honderden miljoenen zij opgeheven uit armoede.
En talloze meerdere zijn klaar om te volgen.
En het merkwaardige is dat tot nu toe deze monumentale historische verschuiving grotendeels vreedzaam heeft plaats gevonden.
Maar nu is er een kwaad gegroeid tussen Oost en West die de vrede van allen bedreigt.
Het wil niet bevrijden, maar het wil slaven maken.
Het wil niet opbouwen, maar het wil vernietigen.
Dit kwaad is de militante islam.
Het kleed zich in de mantel van een groot geloof.
Maar ondertussen moord het joden, christenen en moslims uit met een meedogenloze onpartijdigheid.
Op 11 september vermoorde het duizenden Amerikanen, en liet de Twin Towers achter als smeulende ruines.
Gisteravond legde ik een krans op het 9 / 11 monument.
Het was diep ontroerend.
Maar toen ik er naartoe ging,weerklonken steeds in mijn hoofd, de schandalige woorden die de president van Iran zei gisteren op dit podium.
Hij impliceerde dat 9 / 11 een Amerikaanse samenzwering was.
Sommigen van jullie verlieten deze zaal.
Maar jullie hadden dit allemaal moeten doen!
Sinds 9 / 11 hebben de militante islamisten talloze andere onschuldigen afgeslacht!
In Londen en Madrid, in Bagdad en Mumbai, in Tel Aviv en Jeruzalem, in elk deel van Israel.
Ik denk dat het grootste gevaar waarmee onze wereld te kampen heeft, is dat dit fanatisme zich zal bewapenen met nucleaire wapens.
En dat is nou precies wat Iran probeert te doen.
Kun je je voorstellen dat die man die hier zo tekeer ging gisteren,kan je je voorstellen dat hij bewapend zal zijn met kernwapens?
De internationale gemeenschap moet Iran stoppen,voor dat het te laat is.
Want als Iran niet gestopt word, dan zullen we allemaal geconfronteerd worden met het spook van nucleair terrorisme.
En de Arabische lente zal al snel een Iraanse winter kunnen worden.
Dat zou een tragedie zijn. Miljoenen Arabieren zijn de straat op gegaan om tirannie te vervangen door vrijheid, en niemand zou daar meer voordeel van hebben dan Israel als zij die ijveren voor vrijheid en vrede zouden overwinnen.
Dit is mijn vurige hoop.
Maar als de minister president van Israel kan ik de toekomst van de Joodse staat niet riskeren voor wens volle gedachten.
Leiders moeten de werkelijkheid zien zoals die is en niet zoals die zou moeten zijn.
We moeten ons best doen om de toekomst vorm te geven,
maar we kunnen de gevaren van het heden niet zomaar weg wensen.
En de wereld rondom Israel word absoluut zeker steeds gevaarlijker.
De militante islam heeft Libanon en Gaza al in beslag genomen.
Het is vastberaden om de vredesverdragen tussen Israel en Egypte en tussen Israel en Jordanie te verscheuren.
Het heeft het verstand van vele Arabieren vergiftigd tegen de Joden en Israel.
En tegen Amerika en het Westen.
Het verzet zich niet tegen het beleid van Israel, maar tegen het bestaan van Israel.
Nu beweren sommige mensen dat de verspreiding van de militante islam zeker in deze turbulente tijden,
Als je die wilt vertragen zo argumenteren ze,
Moet Israel zich haasten om concessies te doen, om territoriale compromissen te sluiten.
En deze theorie klinkt eenvoudig. In principe klinkt het als volgt.
Verlaat het gebied en de vrede zal worden bevorderd. De gematigden zullen worden versterkt en de radicalen zullen op een afstand worden gehouden. En maak je geen zorgen over die vervelende details van hoe of Israel zich daadwerkelijk zal kunnen verdedigen.
Internationale troepen zullen het werk doen.
Deze mensen zeggen constant tegen mij, maak gewoon een ingrijpend offer en alles zal uitwerken.
Weet je, er is maar een probleem met deze theorie. We hebben het geprobeerd en het heeft niet gewerkt.
In 2000 maakte Israel een ingrijpend vredesaanbod, dat nagenoeg voldeed aan alle eisen van de Palestijnen. Arafat verwierp het.
De Palestijnen lanceerden toen een terroristische aanval die duizend Israelische mensenlevens heeft geeist.
Premier Olmert maakte daarna een nog groter offer in 2008.
Maar President Abbas reageerde hier niet eens op.
Maar Israel deed meer dan alleen maar grootse offer aan bieden.
We hebben feitelijk hele gebieden verlaten.
We trokken ons terug uit Libanon in 2000.
En we verlieten elke vierkante centimeter grond van de Gazastrook in 2005.
Dat kalmeerde de Islamitische storm echter niet.
De militante islamitische storm die ons bedreigt, bracht de storm alleen maar dichterbij en versterkte die.
Hezbollah en Hamas vuurden duizenden raketten af op onze steden, vanuit de zelfde gebieden die wij hadden ontruimd.
Zie je toen Israel Libanon en Gaza verliet versloegen de gematigden de radicalen niet,maar de gematigden werden verslonden door de radicalen.
En ik betreur het te moeten zeggen,
dat internationale troepen, zoals UNIFIL in Libanon en UBAM (ph) in Gaza de radicalen niet stopten in hun aanvallen op Israel.
We vertrokken uit Gaza hopende op vrede.
We hebben de nederzettingen in Gaza niet bevroren, maar we hebben ze ontworteld.
We deden precies wat de theorie zegt,
Ga weg, ga terug naar de grenzen van 1967 en ontmantel de nederzettingen.
En ik denk niet dat mensen zich herinneren hoe ver wij zijn gegaan om dit te bereiken.
We hebben duizenden mensen uit hun huizen verdreven.
We trokken kinderen uit hun scholen en hun kleuterscholen.
We hebben synagogen plat gewalst.
We hebben zelfs onze geliefden uit hun graven opgegraven.
En toen! na dat we dit alles gedaan hadden,
Hebben we de sleutels van Gaza aan president Abbas gegeven.
Nu de theorie zegt dat het allemaal zal uitwerken.
En president Abbas en de Palestijnse Autoriteit konden nu beginnen met een vreedzame staat op te bouwen in Gaza.
Je kan je waarschijnlijk nog wel herinneren dat de hele wereld heeft geapplaudiseerd. Zij applaudisseerden voor onze terugtrekking als een daad van groot staatsmanschap.
Het was een gedurfde daad voor de vrede.
Maar dames en heren we kregen geen vrede.
We kregen oorlog.
We kregen Iran, die via zijn proxy Hamas meteen de Palestijnse Autoriteit er uit trapte.
De Palestijnse Autoriteit stortte in een dag in elkaar!
Binnen een dag!
President Abbas zei net op dit podium dat de Palestijnen alleen gewapend zijn met hun hoop en dromen.
JAJA hoop, dromen en 10.000 raketten en Grad raketten geleverd door Iran, Om nog maar niet te spreken over de rivier van dodelijke wapens die nu Gaza binnen stroomt vanuit de Sinai, uit Libie, en overal vandaan.
Duizenden raketten zijn al neer geregend op onze steden.
Dus je zou moeten begrijpen dat gezien dit alles,de Israeli’s terecht vragen,
Wat gaat het voorkomen dat dit weer gaat gebeuren op de Westelijke Jordaanoever? Zie je, de meeste van onze grote steden in het zuiden van het land liggen enkele tientallen kilometers weg van Gaza.
Maar in het centrum van het land, tegenover de Westelijke Jordaanoever, liggen onze steden maar op een paar honderd meter of hoogstens een paar kilometer afstand van de rand van de Westelijke Jordaanoever.
Dus ik wil jullie vragen.
Zou iemand van jullie, zou iemand van jullie het gevaar zo dicht bij jullie steden laten komen, bij jullie gezinnen?
Zouden jullie zo roekeloos handelen met het leven van jullie burgers?
Israel is bereid om een Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever te hebben, maar we zijn niet bereid om daar een ander Gaza toe te laten.
En dat is waarom we echte veiligheid maatregelen moeten treffen!
Maar de Palestijnen weigeren gewoon daarover te onderhandelen met ons.
Israeli’s herinneren zich de bittere lessen van Gaza.
Maar vele van de Israelische critici negeren dit gewoon.
Ze adviseren Israel onverantwoordelijk om weer diezelfde gevaarlijke weg op te gaan.
Je kan lezen wat of die mensen zeggen en het is net alsof er niets gebeurd is.
Ze herhalen gewoon hetzelfde advies,
Steeds weer komen ze met de dezelfde formules alsof niets van dit alles gebeurd is.
En deze critici zetten Israel steeds weer onderdruk om vergaande concessies te doen,
zonder eerst Israel’s veiligheid te verzekeren.
Zij prijzen juist diegenen aan die domweg de onverzadigbare krokodil van de militante islam voeden, als of het grote staatslieden zijn.
Zij verwierpen als vijanden van de vrede diegenen onder ons die zeggen dat we eerst een stevige barriere moeten bouwen om de krokodil bij ons weg te houden.
Of om op zijn minst een ijzeren staaf in de opengesperde muil van de krokodil te rammen.
Dus in het aangezicht van de labels en de laster, moet Israel luisteren naar beter advies.
Beter een slecht pers bericht, dan een goede grafrede.
En nog beter zou een eerlijke media zijn waarvan de kennis van de geschiedenis verder gaat dan het ontbijt. En die de legitieme zorg voor Israels veiligheidsbelangen begrijpt!
Ik geloof dat in serieuze vredesonderhandelingen, deze behoeften en problemen goed kunnen worden aangepakt, maar ze zullen niet worden aangepakt zonder onderhandelingen.
En de behoeften zijn vele, omdat Israel zo’n klein landje is.
Zonder Judea en Samaria de Westelijke Jordaanoever, is Israel maar negen mijl breed.
Ik wil het voor jullie in perspectief brengen,
omdat jullie allemaal in de stad zijn.
Dat is ongeveer twee derde van de lengte van Manhattan.
Het is de afstand tussen de Battery Park en de Columbia University.
En vergeet niet dat de mensen die in Brooklyn en New Jersey wonen beduidend veel aardiger zijn dan sommige van Israels buren.
Dus hoe kan je nou weten hoe je zo een klein landje kan beschermen?
Dat word omringd door mensen die gezworen hebben het te vernietigen en die tot de tanden bewapend zijn door Iran?
Uiteraard kun je het niet alleen verdedigen vanuit die smalle ruimte binnenin.
Israel moet meer strategische dieptegang hebben, en dat is precies waarom de Veiligheidsraad van resolutie 242 het niet nodig vond dat Israel alle gebieden die het veroverde in de Zesdaagse Oorlog zou verlaten.
Het sprak over terugtrekking uit de gebieden, om het op zo een manier te beveiligen en verdedigbare grenzen te krijgen.
En om zichzelf te beschermen, moet Israel dan ook een langdurige Israelische militaire aanwezigheid behouden in cruciale strategische gebieden op de Westelijke Jordaanoever.
Ik legde dit uit aan president Abbas.
Hij antwoordde dat als een Palestijnse staat een soeverein land zou zijn,hij
nooit een dergelijke regeling zou aanvaarden.
Waarom niet?
Amerika heeft troepen in Japan, Duitsland en Zuid-Korea voor meer dan een halve eeuw.
Groot-Brittannie heeft een luchtruim in Cyprus of liever een luchtmachtbasis in Cyprus.
Frankrijk heeft troepen in drie onafhankelijke Afrikaanse naties.
En geen van deze staten beweren dat ze geen soevereine landen zijn.
En er zijn vele andere vitale beveiligingsproblemen die ook moeten worden aangepakt.
Neem de kwestie van het luchtruim.
Nogmaals, de kleine afmetingen van Israel creeeren gigantische veiligheidsproblemen.
Amerika kan worden doorkruist door een jet vliegtuig in zes uur tijd.
Maar vliegen over Israel van het ene eind tot het andere duurt drie minuten.
Dus als het kleine luchtruim van Israel door de helft moet worden gehakt, moet dan die helft worden gegeven aan een Palestijnse staat die niet in vrede met Israel leeft?
Onze belangrijkste internationale luchthaven is op een paar kilometer afstand van de Westelijke Jordaanoever.
Zonder vrede zullen onze vliegtuigen dan doelwitten worden voor luchtafweerraketten die geplaatst staan in de aangrenzende Palestijnse staat?
En hoe kunnen we het smokkelen voorkomen in de Westelijke Jordaanoever?
Het is niet alleen de Westelijke Jordaanoever, het zijn de bergen van de Westelijke Jordaanoever.
Het domineert de gehele kustvlakte waar het grootste deel van de Israelische bevolking woont.
Hoe kunnen we het smokkelen van raketten voorkomen in deze bergen die zouden worden afgevuurd op onze steden?
Ik breng deze problemen naar voren omdat het geen theoretische problemen zijn.
Maar ze zijn zeer reeel.
En voor de Israelis zijn het zaken van leven en dood.
Al deze mogelijke scheuren in de veiligheid van Israel moeten worden verzegeld in een vredesakkoord voor dat een Palestijnse staat wordt verklaard, niet achteraf! Want als je ze tot later uitstelt zullen ze niet worden verzegeld. En deze problemen zullen exploderen in ons gezicht en de vrede exploderen.
De Palestijnen moeten eerst vrede met Israel sluiten en daarna pas hun staat krijgen. Maar ik zal je vertellen,
nadat zo een vredesakkoord is ondertekend, zal Israel niet het laatste land zijn die Palestijnse staat zal verwelkomen als nieuw lid van de Verenigde Naties.
Maar we zullen de eerste zijn omdat te doen!.
En er is nog een ding.
Hamas schend het internationale recht door dat ze onze soldaat Gielad Sjaliet als sinds 5 jaar gevangen houden.
Ze hebben het rode kruis zelfs niet een keer toegestaan hem te bezoeken.
Hij word vast gehouden in een kerker in de duisternis, tegen alle internationale normen in.
Gielad Sjaliet is de zoon van Avieva en Noam Sjaliet.
Hij is de kleinzoon van Zvie Sjaliet,
die aan de Holocaust ontsnapte door in de jaren 1930 als een jongen naar het land van Israel komen.
Gielad Sjaliet is de zoon van iedere Israeelische familie! Elke natie die hier vertegenwoordigd is,moet zijn onmiddellijke vrijlating eisen.
Als je een voor een resolutie wilt stemmen over het Midden-Oosten, dan is dat de resolutie die u zou moeten laten passeren.
Dames en heren, vorig jaar in Israel in de Bar-Ilan Universiteit, dit jaar in de Knesset en in het Amerikaanse Congres legde ik mijn visie uit voor de vrede, waarin een gedemilitariseerde Palestijnse staat de joodse erkent.
Ja! de Joodse staat!
Dit is immers het orgaan dat de joodse staat erkende 64 jaar geleden.
Nou denken jullie niet dat het voor Palestijnen tijd word om het zelfde te doen?
De joodse staat Israel zal altijd de rechten beschermen van al zijn minderheden, waaronder ook de meer dan 1 miljoen Arabische burgers van Israel vallen.
Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen over een toekomstige Palestijnse staat,
Want zoals Palestijnse functionarissen duidelijk maakten een dag geleden .
Feitelijk ik denk dat ze hier zeiden hier in New York.
Ze zeiden dat de Palestijnse staat geen Joden toe zullen laten.
Ze zullen Jood-vrij zijn, judenrein!
Dat is etnische zuivering.
Er zijn wetten vandaag in Ramallah, die zeggen dat de verkoop van grond aan Joden met de doodstraf zal worden gestraft.
Dat is racisme!.
En u weet welke wetten dit oproept.
Israel heeft geenszins de bedoeling om het democratische karakter van onze staat te veranderen. We willen niet dat de Palestijnen proberen om het joodse karakter van onze staat te veranderen. (Applaus)
We willen opgeven we willen dat zij de fantasie opgeven Israel te overstromen met miljoenen Palestijnen.
President Abbas stond hier, terwijl hij zei dat de kern van het Israelisch-Palestijnse conflict de nederzettingen is. Nou, dat is vreemd. Ons conflict woedt voor, woedde voor al bijna een halve eeuw voordat er een Israelische nederzetting op de Westelijke Jordaanoever was.
Dus als wat president Abbas zegt waar zou zijn, dan is het – dan denk ik dat de nederzettingen waar hij het over heeft Tel Aviv, zijn en Haifa, Jaffa, Be’er Sheva. Misschien is dat wat hij bedoelde de vorige dag toen hij zei dat Israel al voor 63 jaar Palestijns land bezet houd.
Hij zei niet vanaf 1967, hij zei vanaf 1948.
Ik hoop dat iemand de moeite zal nemen om hem dit een keer te vragen want het illustreert een eenvoudige waarheid,
De kern van het conflict is niet de nederzettingen.
Maar de nederzettingen zijn een gevolg van het conflict. (Applaus)
De nederzettingen moeten er zijn,het is een probleem dat moet worden aangepakt en opgelost in de loop van de onderhandelingen.
Maar de kern van het conflict is altijd geweest en helaas blijft nog steeds,
de weigering van de Palestijnen om een joodse staat te erkennen binnen wat voor grenzen dan ook.
Ik denk dat het tijd is dat de Palestijnse leiders gaan erkennen,
wat elke serieuze internationale leider heeft erkend.
Van Lord Balfour en Lloyd George in 1917 aan, tot president Truman in 1948, tot president Obama aan toe nog maar die hier heeft gezegd twee dagen geleden.
Israel is de Joodse staat!
President Abbas stop met om de kwesties heen te lopen.
Erken de Joodse staat en sluit vrede met ons.
In een dergelijke echte vrede is Israel bereid om pijnlijke compromissen te sluiten.
Wij zijn van mening dat de Palestijnen geen onderdanen noch burgers van Israel behoren te zijn.
Ze moeten leven in een vrije staat van zich zelf.
Maar ze moeten klaar zijn, net als wij om compromissen te sluiten.
En we zullen weten dat ze klaar zijn voor compromissen en voor de vrede als zij beginnen met de veiligheid eisen van Israel serieus te nemen.
en wanneer ze stoppen met het ontkennen van onze historische verbinding met onze oude vaderland.
Ik hoor vaak dat ze Israel er van beschuldigen Jeruzalem te verjoodsen.
Dat is hetzelfde als de Anerikanen er van te beschuldigen Washington te veramerikaniseren.
Of dat de Britten Londen te Brits maken.
Jullie weten waarom we Joden genoemd worden? Omdat we uit Judea vandaan komen.
In mijn kantoor in Jeruzalem, daar ligt is een oud zegel. Het is een zegelring van een joodse ambtenaar uit de tijd van de Bijbel.
De zegelring is vlak naast de westelijke muur gevonden, en het dateert 2.700 jaar terug, uit de tijd van koning Hizkia.
Nou staat er een naam van de Joodse ambtenaar in de ring ingegraveerd in het Hebreeuws.
Zijn naam was Netanyahu. Dat is mijn achternaam.
Mijn voornaam Benjamin dateert van een duizend jaar eerder naar Benjamin Benjamien, de zoon van Jacob die ook bekend stond als Israel.
Jacob en zijn 12 zonen zwierven door de zelfde heuvels van Judea en Sumerie 4000 jaar geleden, en er is altijd al een ononderbroken Joodse aanwezigheid in het land geweest.
En voor deze Joden die werden verbannen uit ons land die zijn nooit gestopt met te dromen om terug te komen.
Joden in Spanje aan de vooravond van hun uitzetting,
joden in de Oekraine die op de vlucht waren voor de pogroms,
joden die vochten in het getto van Warschau terwijl de nazi’s ze omsingelden.
Die zijn nooit gestopt met bidden, ze zijn nooit gestopt met verlangen.
Ze fluisterden: volgend jaar in Jeruzalem. Volgend jaar in het beloofde land!
Als de minister-president van Israel spreek ik voor honderden generaties van Joden,
die waren verspreid over de landen.
En die hebben geleden onder al het kwaad die onder de zon is,
maar die nooit de hoop opgaven op het herstel van hun nationale leven in die ene en enige Joodse staat.
Dames en heren, ik blijf hopen dat president Abbas mijn partner zal worden voor vrede.
Ik heb hard gewerkt om die vrede te bevorderen.
De dag dat ik aantrad heb ik gepleit voor directe onderhandelingen zonder voorwaarden vooraf. President Abbas reageerde niet.
Ik schetste een visioen van vrede van twee staten voor twee volkeren.
Hij reageerde nog steeds niet.
Ik verwijderde honderden wegversperringen en controleposten om het vrije verkeer in de Palestijnse gebieden te vergemakkelijken,
Dit bracht een fantastische groei in de Palestijnse economie teweeg.
Maar nogmaals, geen reactie.
Ik nam de ongekende stap van het bevriezen van nieuwe gebouwen in de nederzettingen voor 10 maanden.
Geen minister-president deed dat ooit eerder. Nogmaals u applaudiseerde, maar er kwam geen reactie. Geen reactie.
In de afgelopen weken, hebben Amerikaanse functionarissen ideeen aangedragen om nieuwe vredesbesprekingen te starten.
Er waren dingen in die ideeen over grenzen die ik niet leuk vond.
Er waren dingen in over de Joodse staat waarvan ik zeker weet, wat de Palestijnen niet willen.
Maar met al mijn bedenkingen,was ik bereid om verder te gaan met deze Amerikaanse ideeen.
President Abbas, waarom doe je niet mee?
We moeten stoppen met te onderhandelen over de onderhandelingen.
Laten we gewoon aan de slag gaan.
Laten we onderhandelen over vrede.
Ik heb jarenlang Israel verdedigd op het slagveld.
Ik heb Israel tientallen jaren verdedigd aan het hof van de publieke opinie.
President Abbas jij hebt je leven gewijd aan het bevorderen van de Palestijnse zaak.
Moet dit conflict nog generaties lang door gaan? Of zullen we het mogelijk maken dat onze kinderen en onze kleinkinderen zullen kunnen spreken in de komende jaren over het feit hoe of wij het tot een einde hebben gebracht. er een eind aan?
Dat is waar we naar moeten streven en dat is wat ik geloof dat wij kunnen bereiken.
In twee en een half jaar, ontmoetten we elkaar slachts 1 x in Jeruzalem,
Alhoewel mijn deur altijd open is geweest voor jou.
Als je wilt kom ik naar Ramallah.
Eigenlijk heb ik een betere suggestie.
We hebben allebei net duizenden mijlen gevlogen op weg naar New York.
Nu zijn we in dezelfde stad. We zitten in het zelfde gebouw.
Dus laten we elkaar hier vandaag ontmoeten in het gebouw van de Verenigde Naties.
Wat is daar om een ontmoeting tegen te houden? Als we echte vrede willen, wat kan ons stoppen om de vredesonderhandelingen te starten?
En ik stel voor dat we open en eerlijk gaan praten.
Laten we luisteren naar elkaar.
Laten we doen wat we zeggen in het Midden-Oosten: Laten we echt praten. Dat betekent recht doorzee. Ik zal jouw vertellen over mijn noden en zorgen.
En jij kunt de jouwe aan mij vertellen
En met Gods hulp zullen we de overeenkomsten voor de vrede vinden..
Er is een oud Arabisch gezegde dat je niet kunt klappen met een hand. Welnu hetzelfde geldt voor vrede.
Ik kan niet alleen vrede sluiten.
Ik kan geen vrede zonder sluiten zonder jou.
President Abbas ik reik u mijn hand, de hand van Israel in vrede.
Ik hoop dat u die hand zult grijpen.
We zijn allebei de zonen van Abraham.
Mijn volk noemt hem Avram.
Uw mensen noemen hem Lebrahiem.
We delen dezelfde patriarch. We wonen in het zelfde land. Ons lot is met elkaar verwoven.
Laten ons de visie van Jesaja realiseren (Jesaja 09:01 in het Hebreeuws):
De mensen die wandelen in de duisternis zullen een groot licht zien.
Laat dat licht het licht van de vrede zijn.
Speech of PM Netanyahu to the UN General Assembly
September 23, 2011
Ladies and gentlemen, Israel has extended its hand in peace from the moment it was established 63 years ago. On behalf of Israel and the Jewish people, I extend that hand again today. I extend it to the people of Egypt and Jordan, with renewed friendship for neighbors with whom we have made peace.
I extend it to the people of Turkey, with respect and good will. I extend it to the people of Libya and Tunisia, with admiration for those trying to build a democratic future. I extend it to the other peoples of North Africa and the Arabian Peninsula, with whom we want to forge a new beginning. I extend it to the people of Syria, Lebanon and Iran, with awe at the courage of those fighting brutal repression.
But most especially, I extend my hand to the Palestinian people, with whom we seek a just and lasting peace.
Ladies and gentlemen, in Israel our hope for peace never wanes. Our scientists, doctors, and innovators apply their genius to improve the world of tomorrow. Our artists, our writers, enrich the heritage of humanity. Now, I know that this is not exactly the image of Israel that is often portrayed in this hall. After all, it was here in 1975 that the age-old yearning of my people to restore our national life in our ancient biblical homeland – it was then that this was branded shamefully, as racism.
And it was here in 1980, right here, that the historic peace agreement between Israel and Egypt wasn’t praised; it was denounced! And it’s here, year after year that Israel is unjustly singled out for condemnation. It’s singled out for condemnation more often than all the nations of the world combined. Twenty-one out of the 27 General Assembly resolutions condemn Israel – the one true democracy in the Middle East.
Well, this is an unfortunate part of the UN institution. It’s the theater of the absurd. It doesn’t only cast Israel as the villain; it often casts real villains in leading roles: Gadhafi’s Libya chaired the UN Commission on Human Rights; Saddam’s Iraq headed the UN Committee on Disarmament. You might say: That’s the past. Well, here’s what’s happening now – right now, today, Hezbollah-controlled Lebanon now presides over the UN Security Council. This means, in effect, that a terror organization presides over the body entrusted with guaranteeing the world’s security.
You couldn’t make this thing up.
So here in the UN, automatic majorities can decide anything. They can decide that the sun rises in the west. But they can also decide – they have decided – that the Western Wall in Jerusalem, Judaism’s holiest place, is occupied Palestinian territory.
And yet even here in the General Assembly, the truth can sometimes break through. In 1984 when I was appointed Israel’s ambassador to the United Nations, I visited the great rabbi of Lubavich. He said to me – and ladies and gentlemen, I don’t want any of you to be offended because from personal experience of serving here, I know there are many honorable men and women, many capable and decent people, serving their nations here.
But here’s what the rebbe said to me. He said to me, you’ll be serving in a house of many lies. And then he said, remember that even in the darkest place, the light of a single candle can be seen far and wide.
Today I hope that the light of truth will shine, if only for a few minutes, in a hall that for too long has been a place of darkness for my country. So as Israel’s prime minister, I didn’t come here to win applause. I came here to speak the truth. The truth is that Israel wants peace. The truth is that I want peace. The truth is that in the Middle East at all times, but especially during these turbulent days, peace must be anchored in security.
The truth is that we cannot achieve peace through UN resolutions, but only through direct negotiations between the parties. The truth is that so far the Palestinians have refused to negotiate. The truth is that Israel wants peace with a Palestinian state, but the Palestinians want a state without peace. And the truth is you shouldn’t let that happen.
Ladies and gentlemen, when I first came here 27 years ago, the world was divided between East and West. Since then the Cold War ended, great civilizations have risen from centuries of slumber, hundreds of millions have been lifted out of poverty, countless more are poised to follow, and the remarkable thing is that so far this monumental historic shift has largely occurred peacefully. Yet a malignancy is now growing between East and West that threatens the peace of all. It seeks not to liberate, but to enslave, not to build, but to destroy.
That malignancy is militant Islam. It cloaks itself in the mantle of a great faith, yet it murders Jews, Christians and Muslims alike with unforgiving impartiality. On September 11th it killed thousands of Americans, and it left the twin towers in smoldering ruins. Last night I laid a wreath on the 9/11 memorial. It was deeply moving. But as I was going there, one thing echoed in my mind: the outrageous words of the president of Iran on this podium yesterday. He implied that 9/11 was an American conspiracy. Some of you left this hall. All of you should have.
Since 9/11, militant Islamists slaughtered countless other innocents – in London and Madrid, in Baghdad and Mumbai, in Tel Aviv and Jerusalem, in every part of Israel. I believe that the greatest danger facing our world is that this fanaticism will arm itself with nuclear weapons. And this is precisely what Iran is trying to do.
Can you imagine that man who ranted here yesterday – can you imagine him armed with nuclear weapons? The international community must stop Iran before it’s too late. If Iran is not stopped, we will all face the specter of nuclear terrorism, and the Arab Spring could soon become an Iranian winter.
That would be a tragedy. Millions of Arabs have taken to the streets to replace tyranny with liberty, and no one would benefit more than Israel if those committed to freedom and peace would prevail.
This is my fervent hope. But as the prime minister of Israel, I cannot risk the future of the Jewish state on wishful thinking. Leaders must see reality as it is, not as it ought to be. We must do our best to shape the future, but we cannot wish away the dangers of the present.
And the world around Israel is definitely becoming more dangerous. Militant Islam has already taken over Lebanon and Gaza. It’s determined to tear apart the peace treaties between Israel and Egypt and between Israel and Jordan. It’s poisoned many Arab minds against Jews and Israel, against America and the West. It opposes not the policies of Israel but the existence of Israel.
Now, some argue that the spread of militant Islam, especially in these turbulent times – if you want to slow it down, they argue, Israel must hurry to make concessions, to make territorial compromises. And this theory sounds simple. Basically it goes like this: Leave the territory, and peace will be advanced. The moderates will be strengthened, the radicals will be kept at bay. And don’t worry about the pesky details of how Israel will actually defend itself; international troops will do the job.
These people say to me constantly: Just make a sweeping offer, and everything will work out. You know, there’s only one problem with that theory. We’ve tried it and it hasn’t worked. In 2000 Israel made a sweeping peace offer that met virtually all of the Palestinian demands. Arafat rejected it. The Palestinians then launched a terror attack that claimed a thousand Israeli lives.
Prime Minister Olmert afterwards made an even more sweeping offer, in 2008. President Abbas didn’t even respond to it.
But Israel did more than just make sweeping offers. We actually left territory. We withdrew from Lebanon in 2000 and from every square inch of Gaza in 2005. That didn’t calm the Islamic storm, the militant Islamic storm that threatens us. It only brought the storm closer and made it stronger.
Hezbollah and Hamas fired thousands of rockets against our cities from the very territories we vacated. See, when Israel left Lebanon and Gaza, the moderates didn’t defeat the radicals, the moderates were devoured by the radicals. And I regret to say that international troops like UNIFIL in Lebanon and EUBAM in Gaza didn’t stop the radicals from attacking Israel.
We left Gaza hoping for peace.
We didn’t freeze the settlements in Gaza, we uprooted them. We did exactly what the theory says: Get out, go back to the 1967 borders, dismantle the settlements.
And I don’t think people remember how far we went to achieve this. We uprooted thousands of people from their homes. We pulled children out of their schools and their kindergartens. We bulldozed synagogues. We even moved loved ones from their graves. And then, having done all that, we gave the keys of Gaza to President Abbas.
Now the theory says it should all work out, and President Abbas and the Palestinian Authority now could build a peaceful state in Gaza. You can remember that the entire world applauded. They applauded our withdrawal as an act of great statesmanship. It was a bold act of peace.
But ladies and gentlemen, we didn’t get peace. We got war. We got Iran, which through its proxy Hamas promptly kicked out the Palestinian Authority. The Palestinian Authority collapsed in a day – in one day.
President Abbas just said on this podium that the Palestinians are armed only with their hopes and dreams. Yeah, hopes, dreams and 10,000 missiles and Grad rockets supplied by Iran, not to mention the river of lethal weapons now flowing into Gaza from the Sinai, from Libya, and from elsewhere.
Thousands of missiles have already rained down on our cities. So you might understand that, given all this, Israelis rightly ask: What’s to prevent this from happening again in the West Bank? See, most of our major cities in the south of the country are within a few dozen kilometers from Gaza. But in the center of the country, opposite the West Bank, our cities are a few hundred meters or at most a few kilometers away from the edge of the West Bank.
So I want to ask you. Would any of you bring danger so close to your cities, to your families? Would you act so recklessly with the lives of your citizens? Israelis are prepared to have a Palestinian state in the West Bank, but we’re not prepared to have another Gaza there. And that’s why we need to have real security arrangements, which the Palestinians simply refuse to negotiate with us.
Israelis remember the bitter lessons of Gaza. Many of Israel’s critics ignore them. They irresponsibly advise Israel to go down this same perilous path again. You read what these people say and it’s as if nothing happened – just repeating the same advice, the same formulas as though none of this happened.
And these critics continue to press Israel to make far-reaching concessions without first assuring Israel’s security. They praise those who unwittingly feed the insatiable crocodile of militant Islam as bold statesmen. They cast as enemies of peace those of us who insist that we must first erect a sturdy barrier to keep the crocodile out, or at the very least jam an iron bar between its gaping jaws.
So in the face of the labels and the libels, Israel must heed better advice. Better a bad press than a good eulogy, and better still would be a fair press whose sense of history extends beyond breakfast, and which recognizes Israel’s legitimate security concerns.
I believe that in serious peace negotiations, these needs and concerns can be properly addressed, but they will not be addressed without negotiations. And the needs are many, because Israel is such a tiny country. Without Judea and Samaria, the West Bank, Israel is all of 9 miles wide.
I want to put it for you in perspective, because you’re all in the city. That’s about two-thirds the length of Manhattan. It’s the distance between Battery Park and Columbia University. And don’t forget that the people who live in Brooklyn and New Jersey are considerably nicer than some of Israel’s neighbors.
So how do you protect such a tiny country, surrounded by people sworn to its destruction and armed to the teeth by Iran? Obviously you can’t defend it from within that narrow space alone. Israel needs greater strategic depth, and that’s exactly why Security Council Resolution 242 didn’t require Israel to leave all the territories it captured in the Six-Day War. It talked about withdrawal from territories, to secure and defensible boundaries. And to defend itself, Israel must therefore maintain a long-term Israeli military presence in critical strategic areas in the West Bank.
I explained this to President Abbas. He answered that if a Palestinian state was to be a sovereign country, it could never accept such arrangements. Why not? America has had troops in Japan, Germany and South Korea for more than a half a century. Britain has had an air base in Cyprus. France has forces in three independent African nations. None of these states claim that they’re not sovereign countries.
And there are many other vital security issues that also must be addressed. Take the issue of air space. Again, Israel’s small dimensions create huge security problems. America can be crossed by jet airplane in six hours. To fly across Israel, it takes three minutes. So is Israel’s tiny airspace to be chopped in half and given to a Palestinian state not at peace with Israel?
Our major international airport is a few kilometers away from the West Bank. Without peace, will our planes become targets for antiaircraft missiles placed in the adjacent Palestinian state? And how will we stop the smuggling into the West Bank? It’s not merely the West Bank, it’s the West Bank mountains. It just dominates the coastal plain where most of Israel’s population sits below. How could we prevent the smuggling into these mountains of those missiles that could be fired on our cities?
I bring up these problems because they’re not theoretical problems. They’re very real. And for Israelis, they’re life-and-death matters. All these potential cracks in Israel’s security have to be sealed in a peace agreement before a Palestinian state is declared, not afterwards, because if you leave it afterwards, they won’t be sealed. And these problems will explode in our face and explode the peace.
The Palestinians should first make peace with Israel and then get their state. But I also want to tell you this. After such a peace agreement is signed, Israel will not be the last country to welcome a Palestinian state as a new member of the United Nations. We will be the first.
And there’s one more thing. Hamas has been violating international law by holding our soldier Gilad Shalit captive for five years.
They haven’t given even one Red Cross visit. He’s held in a dungeon, in darkness, against all international norms. Gilad Shalit is the son of Aviva and Noam Shalit. He is the grandson of Zvi Shalit, who escaped the Holocaust by coming in the 1930’s as a boy to the land of Israel. Gilad Shalit is the son of every Israeli family. Every nation represented here should demand his immediate release. If you want to pass a resolution about the Middle East today, that’s the resolution you should pass.
Ladies and gentlemen, last year in Israel in Bar-Ilan University, this year in the Knesset and in the U.S. Congress, I laid out my vision for peace in which a demilitarized Palestinian state recognizes the Jewish state. Yes, the Jewish state. After all, this is the body that recognized the Jewish state 64 years ago. Now, don’t you think it’s about time that Palestinians did the same?
The Jewish state of Israel will always protect the rights of all its minorities, including the more than 1million Arab citizens of Israel. I wish I could say the same thing about a future Palestinian state, for as Palestinian officials made clear the other day – in fact, I think they made it right here in New York – they said the Palestinian state won’t allow any Jews in it. They’ll be Jew-free – Judenrein. That’s ethnic cleansing. There are laws today in Ramallah that make the selling of land to Jews punishable by death. That’s racism. And you know which laws this evokes.
Israel has no intention whatsoever to change the democratic character of our state. We just don’t want the Palestinians to try to change the Jewish character of our state. We want to give up the fantasy of flooding Israel with millions of Palestinians.
President Abbas just stood here, and he said that the core of the Israeli-Palestinian conflict is the settlements. Well, that’s odd. Our conflict was raging for nearly half a century before there was a single Israeli settlement in the West Bank. So if what President Abbas is saying was true, then the – I guess that the settlements he’s talking about are Tel Aviv, Haifa, Jaffa, Be’er Sheva. Maybe that’s what he meant the other day when he said that Israel has been occupying Palestinian land for 63 years. He didn’t say from 1967; he said from1948. I hope somebody will bother to ask him this question because it illustrates a simple truth: The core of the conflict is not the settlements. The settlements are a result of the conflict.
The settlements have to be – it’s an issue that has to be addressed and resolved in the course of negotiations. But the core of the conflict has always been and unfortunately remains the refusal of the Palestinians to recognize a Jewish state in any border.
I think it’s time that the Palestinian leadership recognizes what every serious international leader has recognized, from Lord Balfour and Lloyd George in 1917, to President Truman in1948, to President Obama just two days ago right here: Israel is the Jewish state.
President Abbas, stop walking around this issue. Recognize the Jewish state, and make peace with us. In such a genuine peace, Israel is prepared to make painful compromises. We believe that the Palestinians should be neither the citizens of Israel nor its subjects. They should live in a free state of their own. But they should be ready, like us, for compromise. And we will know that they’re ready for compromise and for peace when they start taking Israel’s security requirements seriously and when they stop denying our historical connection to our ancient homeland.
I often hear them accuse Israel of Judaizing Jerusalem. That’s like accusing America of Americanizing Washington, or the British of Anglicizing London. You know why we’re called “Jews”? Because we come from Judea.
In my office in Jerusalem, there’s an ancient seal. It’s a signet ring of a Jewish official from the time of the Bible. The seal was found right next to the Western Wall, and it dates back 2,700 years, to the time of King Hezekiah. Now, there’s a name of the Jewish official inscribed on the ring in Hebrew. His name was Netanyahu. That’s my last name. My first name, Benjamin, dates back a thousand years earlier to Benjamin – Binyamin – the son of Jacob, who was also known as Israel. Jacob and his 12 sons roamed these same hills of Judea and Samaria 4,000 years ago, and there’s been a continuous Jewish presence in the land ever since.
And for those Jews who were exiled from our land, they never stopped dreaming of coming back: Jews in Spain, on the eve of their expulsion; Jews in the Ukraine, fleeing the pogroms; Jews fighting the Warsaw Ghetto, as the Nazis were circling around it. They never stopped praying, they never stopped yearning. They whispered: Next year in Jerusalem. Next year in the promised land.
As the prime minister of Israel, I speak for a hundred generations of Jews who were dispersed throughout the lands, who suffered every evil under the sun, but who never gave up hope of restoring their national life in the one and only Jewish state.
Ladies and gentlemen, I continue to hope that President Abbas will be my partner in peace. I’ve worked hard to advance that peace. The day I came into office, I called for direct negotiations without preconditions. President Abbas didn’t respond. I outlined a vision of peace of two states for two peoples. He still didn’t respond. I removed hundreds of roadblocks and checkpoints, to ease freedom of movement in the Palestinian areas; this facilitated a fantastic growth in the Palestinian economy. But again – no response. I took the unprecedented step of freezing new buildings in the settlements for 10 months. No prime minister did that before, ever. Once again – you applaud, but there was no response. No response.
In the last few weeks, American officials have put forward ideas to restart peace talks. There were things in those ideas about borders that I didn’t like. There were things thereabout the Jewish state that I’m sure the Palestinians didn’t like.
But with all my reservations, I was willing to move forward on these American ideas.
President Abbas, why don’t you join me? We have to stop negotiating about the negotiations. Let’s just get on with it. Let’s negotiate peace.
I spent years defending Israel on the battlefield. I spent decades defending Israel in the court of public opinion. President Abbas, you’ve dedicated your life to advancing the Palestinian cause. Must this conflict continue for generations, or will we be able our children and our grandchildren to speak in years ahead of how we found a way to end it? That’s what we should aim for, and that’s what I believe we can achieve.
In two and a half years, we met in Jerusalem only once, even though my door has always been open to you. If you wish, I’ll come to Ramallah. Actually, I have a better suggestion. We’ve both just flown thousands of miles to New York. Now we’re in the same city. We’re in the same building. So let’s meet here today in the United Nations. Who’s there to stop us? What is there to stop us? If we genuinely want peace, what is there to stop us from meeting today and beginning peace negotiations?
And I suggest we talk openly and honestly. Let’s listen to one another. Let’s do as we say in the Middle East: Let’s talk “doogri”. That means straightforward. I’ll tell you my needs and concerns. You’ll tell me yours. And with God’s help, we’ll find the common ground of peace.
There’s an old Arab saying that you cannot applaud with one hand. Well, the same is true of peace. I can not make peace alone. I cannot make peace without you. President Abbas, I extend my hand – the hand of Israel – in peace. I hope that you will grasp that hand. We are both the sons of Abraham. My people call him Avraham. Your people call him Ibrahim. We share the same patriarch. We dwell in the same land. Our destinies are intertwined. Let us realize the vision of Isaiah – – “The people who walk in darkness will see a great light.” Let that light be the light of peace.
