Artikel van Likoed Nederland in het Katholiek Nieuwsblad, 19 augustus 2011.
De langgerekte schitterende Middellandse Zeekust van Libanon kent vele mooie stranden. Veel van deze stranden zijn volgens de linkse Engelse krant The Guardian echter alleen toegankelijk voor blanken. Zwarten worden meestentijds geweerd, simpelweg omdat ze zwart zijn. Deze ronduit racistische maatregel is bij 60 procent van de private stranden in Libanon zelfs officieel beleid, zo meldt Human Rights Watch, en niemand in Libanon die er iets aan doet. Libanon is wat dat betreft een kopie van het Zuid-Afrika van voor 1990, toen dit land een apartheidsregime kende en er ook aparte stranden waren voor blanken en zwarten.
Hoe anders is de situatie in Israel, het buurland van Libanon. In Israel liggen de blanke en zwarte meisjes gebroederlijk naast elkaar in bikini op het strand, en is er – gelukkig – net als in Nederland allesbehalve sprake van beleid dat zwarte mensen weert van stranden.
Desondanks insinueert oud-premier Dries van Agt (CDA) in KN 31 dat ook Israel een apartheidsstaat is. Hij zegt immers: “Het kairosdocument doet een beroep op alle christenen in de wereld om door een economische boycot de Israelische regering te noodzaken aan de bezetting een eind te maken. Net zoals het eerder in Zuid-Afrika is gegaan”.
Anders dan Libanon lijkt Israel echter in niets op het Zuid-Afrika van voor 1990, en dus op een apartheidsstaat. In Israel kan in tegenstelling tot het Zuid-Afrika ten tijde van de apartheid een ieder die de capaciteiten heeft naar de universiteit, ongeacht huidskleur, geloof of afkomst. En iedereen kan in Israel alles worden: arts, ingenieur, militair of diplomaat.
De prestigieuze opleiding tot diplomaat in Israel bestaat op dit moment zelfs voor 30% uit niet-Joden waardoor vele Arabieren Israel thans in het buitenland officieel vertegenwoordigen. Zo werkte de islamitische Israelier Ismail Khaldi jarenlang als zeer hoge diplomaat voor Israel in de Verenigde Staten, en werd de Israelische moslim Hassan Ka’bia in 2008 tot hoogste diplomaat van het Israelische consulaat in het Egyptische Alexandrie verkozen.
Anders dan in het Europese Zwitserland kent Israel geen minarettenverbod. Anders dan Frankrijk en Belgie kent Israel ook geen boerkaverbod. En katholieken komen in Israel in aanmerking voor hoge posities. Zo trad in 2003 de Israelische maronitische rooms-katholiek Salim Joubran toe tot het hoogste rechtscollege van Israel. Een jaar later, in 2004, lukte het de strikte rooms-katholieke Italiaan Rocco Buttiglione daarentegen niet om lid te worden van de Europese Commissie.
In Israel zitten moslims en christenen al sinds de oprichting van de staat Israel in 1948 continue in het Israelische parlement, de Knesset. Momenteel zijn bijvoorbeeld 14 van de 120 parlementsleden in Israel van Arabische, niet-joodse komaf.
Zo zit de moslim Majalli Wahabi thans voor de rechts-liberale partij Kadima in het Israelische parlement, en de christen Hana Sweid voor de links-progressieve partij Hadash. Samen met hun joodse collega’s, waaronder de openlijk homoseksuele Israelische parlementarier Nitzan Horowitz, stemmen zij over de wetten van staat Israel. Ook vrouwen zitten – uiteraard – in het Israelische parlement. Dit in tegenstelling tot het door een dictatoriale koning benoemde parlement van Saoedi-Arabie, waar vrouwen zelfs niet eens auto mogen rijden.
In maar heel weinig landen op aarde zitten zoveel mensen met zo’n verschillende achtergrond bij elkaar in een parlement: het democratische Israel is dan ook letterlijk het tegenovergestelde van wat apartheidsstaat Zuid-Afrika ooit was.
Laurens-Jan Brinkhorst (D66), die in de Raad van Advies zit van de door Van Agt opgerichte anti-Israelische stichting ‘The Rights Forum’ en net als Antoine Bodar van harte de onzinnige en volkomen mislukte Gazavloot vanuit Nederland ondersteunde, heeft in het verleden in het NOS Journaal gesteld dat er volgens hem “geen millimeter verschil zit tussen het apartheidsregime van Zuid-Afrika, en het beleid van de huidige Israelische overheid”.
Terwijl zij zwijgen over de daadwerkelijke apartheid in de regio, zoals bovengenoemde in Libanon tegen kleurlingen, of die van Saoedi-Arabie, Jordanie en de Palestijnse gebieden. In deze drie laatste landen is het – bij wet – voor Joden absoluut verboden om er te wonen. Deze echte apartheid ontgaat Brinkhorst en anderen echter blijkbaar door hun obsessieve negatieve fixatie op Israel.
Israel lijkt – in tegenstelling tot haar buurlanden – kortom in niets op het Zuid-Afrika van voor 1990. Het zou de pro-Palestina activisten in Nederland daarom sieren eens op te houden continue te insinueren dat dit wel zo is. Dries van Agt, Gretta Duisenberg en anderen, hou hier dan ook eens mee op!
