Professor Hans Jansen, referaat tijdens congres over oplaaiend antisemitisme, gepubliceerd 15 augustus 2011.
Op 4 april 2009, aan de vooravond van Pesach, deden Prof. Elihu Richter en prof. Israel Charney van de Hebreeuwse universiteit te Jeruzalem, in een brief aan de Israelische regering een indringende oproep om de zogenaamde Declaration of Principles van de Oslo-akkoorden, die in 1993 tussen de PLO en de Israelische regering waren gesloten, eindelijk eens serieus te nemen. In deze verklaring had de PLO ermee ingestemd dat het beeindigen van de haatcampagne tegen Israel een eerste vereiste, een conditio sine qua non is, om het vredesproces te doen slagen.
Volgens genoemde hoogleraren hadden achtereenvolgende regeringen in Israel veel te weinig haar protest laten horen tegen het onmiskenbare feit dat de Palestijnse Autoriteit nauwelijks iets ondernam om in de media de stem van haat tegen Israel tot zwijgen te brengen. Richter en Charney laten sindsdien onophoudelijk horen dat dit protest eindelijk eens een integraal aspect dient te worden van de politiek van de Israelische regering.
Israel wordt niet alleen bedreigd door de Palestijnse Autoriteit (PA), maar door de hele islamitische wereld, die dagelijks wordt overspoeld door een endemische, giftige haat. Omdat in veel moslimlanden aanhangers van Mohammed in de media worden opgehitst Joden vijandig gezind te zijn, zal de giftige uitwerking hiervan van de ene op de andere generatie worden overgedragen.
De gevaren die een dergelijke campagne van vijandschap en haat oproepen, scheppen een cultuur van de dood, waarvan vooral Arabische jongeren het slachtoffer zijn geworden. De tol die betaald moest worden, is schrikbarend hoog: sinds het einde van de 2de Wereldoorlog zijn twaalf miljoen moslims het slachtoffer geworden van oorlogen en andere vormen van geweld.
Het Iraanse regime is het epicentrum van een internationale as van genocidale terreur. Iran en zijn bondgenoten (Hezbollah, Hamas, Syrie) bezigen in de media genocidale haat-taal om de Twee-Staten Oplossing te veranderen in de Twee-Fasen Oplossing, dat wil zeggen dat het uiteindelijk gaat om de vernietiging van Israel.
Behalve Hezbollah, Hamas, en Syrie, werken ook Noord-Korea, Venezuela en Noord-Soedan samen met Iran. En de Palestijnse Bevrijdingsbeweging (PLO), die Khomeini in Iran aan de macht hielp, voelt zich gesteund door de internationale as van genocidale terreur.
In de afgelopen jaren hebben Israelische regeringen telkens weer opnieuw territoriale concessies gedaan (Land for Peace), maar ze hebben niet tot minder maar wel tot meer terreur en dood geleid (Territory for Terror).
We weten wat de dramatische gevolgen zijn geweest van de terugtrekking van het Israelische leger uit Libanon en Gaza. Het is aan geen twijfel onderhevig dat de escalatie van Palestijns geweld mede wordt veroorzaakt door de virulente campagne van haat tegen Israel, die door de Palestijnse Autoriteit wordt gesanctioneerd!
We kunnen volgens de beide Israelische wetenschappers geen enkele duurzame politieke overeenkomst tussen Israel en de Palestijnse Autoriteit verwachten, als zij wordt ondermijnd door een wijdverspreide haat-campagne in onderwijs, in lesprogramma’s op school, in preken van imans in moskeeen, in toespraken van politici, in televisie- en radioprogramma’s, in trainingen op zomerkampen, en last but not least in de elektronische media.
Om de verhouding tussen de prediking van de catechese van haat door de Palestijnen en de gevolgen hiervan in hedendaagse taal te formuleren, schreven beide wetenschappers: “Als verrijkt uranium en raketten de hardware zijn, dan is opruiende taal en aansporing tot vijandschap en haat tegen Israel de software. Je hebt de software nodig om de hardware aan te sturen”.
De zelfmoordkommando’s van de Palestijnen zijn onverbrekelijk verbonden met wat zij elke dag in alle vormen van het lager en hoger onderwijs over de Joden te horen krijgen. Sinds de Oslo-akkoorden in 1993 zijn gesloten, hebben noch Israel noch onderhandelaars van buiten geeist, dat er een einde moest worden gemaakt aan de wijdverspreide haatcampagne van de PA en de PLO, die het grote struikelblok vormt voor verzoening en wederzijds respekt voor leven, voor leven en laten leven.
Beide, de Palestijnse Autoriteit en de PLO hebben na de Oslo-akkoorden al meer dan vijftien jaar elke vorm van terreur tegen het Joodse volk geentameerd en gesanctioneerd.
Daarom, aldus de beide wetenschappers, moeten Israel en al diegenen in de wereld, die betrokken zijn bij de oplossing van het Israelisch-Palestijnse conflict, nu onmiddellijk iets doen, wat zij nooit eerder hebben gedaan en wat zij wel, gezien de Declaration of Principles van de Oslo-akkoorden, hadden moeten doen.
Zij moeten allereerst de wijdverspreide taal van haat en aansporing tot genocide en genocidale terreur definieren, opsporen, controleren en registreren. Zij moeten het materiaal specificeren en van de Palestijnse Autoriteit tastbare resultaten eisen met betrekking tot het beeindigen van de haatcampagne tegen de Joodse staat.
Omdat de PA die campagne blijft sponsoren, hebben we te maken met een zeer ernstige vorm van “staats”-antisemitisme!
Omdat in de politiek van Israel en zijn bondgenoten (de Verenigde Staten en de Europese Unie) het protest tegen dit antisemitisme van de PA niet structureel was opgenomen, liepen alle onderhandelingen in de afgelopen vijftien jaar stuk en was er geen enkel uitzicht op verzoening tussen beide volkeren.
Beide wetenschappers schrijven onomwonden aan de Israelische regering: “Als wij nu en in de komende jaren dezelfde fouten maken, zal de overleving van Israel als Joodse staat in de waagschaal worden geworpen”.
Israel en al diegenen die bezorgd zijn voor zijn toekomst, moeten de geschiedenis van de Joodse staat opnieuw vertellen. Het is noodzakelijk dat de Israelische regering een nieuw standpunt inneemt als het gaat om de oplossing van het Israelisch-Palestijnse conflict. Elihu Richter en Israel Charny denken aan de volgende principes:
Meer dan ooit te voren draagt de wereld nu de verantwoordelijkheid de Joodse staat te verdedigen tegen de wijdverspreide gevaren van genocide en genocidale terreur. Het Joodse volk, dat is teruggekeerd naar zijn voorvaderlijk thuis, heeft altijd de verantwoordelijkheid geaccepteerd om zichzelf te verdedigen. Als gevolg van een resolutie van de Verenigde Naties in 1947 was Israel de eerste natie die kon worden gesticht, maar nu is Israel ook de eerste die wordt bedreigd met nucleaire genocide.
Voor de oplossing van het Israelisch-Palestijnse conflict is het een conditio sine qua non, een eerste vereiste, dat het nucleaire gevaar van Iran wordt afgewend, dat er een einde komt aan de virulente haatcampagne tegen Israel, dat leden van Hamas en Hezbollah niet langer worden getraind door Teheran, en dat terreurgroepen als Hezbollah en Hamas geen wapens meer ontvangen uit het land van Komeini.
In de strategie moet centraal staan, dat Iraans wijdverspreide en door de staat gesanctioneerde taal van haat en aansporing tot het plegen van genocide op Israel, klip en klaar worden verboden. Het gaat erom dat de gevaren van nucleaire genocide en genocidale terreur worden afgewend. Preventie van genocide vereist dat de Verenigde Naties, de Verenigde Staten, de Europese Unie en Rusland (Het Kwartet) onmiddellijk gebruik maken van de bestaande internationale wetgeving om Iraanse leiders en hun bondgenoten voor het gerecht te dagen, die persoonlijk verantwoordelijk zijn voor het voeren van de afschuwelijke haatcampagne tegen Israel (“Israel is een kanker”, “Israel is een microbe”, “Israel is een smerig lijk” enz.enz.).
Bescherming en respekt voor individueel leven en menselijke waardigheid vereisen verder, dat de Palestijnse Autoriteit terreur en het aanzetten tot terreur om Israel te vernietigen, overeenkomstig de Oslo-akkoorden radicaal afzweert, Zolang de brandende lucifer van vijandschap en haat niet wordt gedoofd, kan Israel het slachtoffer worden van een nucleaire brand!
Het staken van de incitement to genocide is een eerste vereiste om de vredesbesprekingen tussen de Israelische regering en de Palestijnse Autoriteit weer vlot te trekken .
Omdat genoemde wetenschappers niet alleen op de Israelische, maar niet minder op de Amerikaanse regering een indringend appel wilden doen om de Palestijnse Autoriteit te dwingen een halt toe te roepen aan de haatcampagne tegen Israel, benaderde professor Elihu Richter senator George Mitchell, de speciale afgezant van de Amerikaanse president voor het Midden-Oosten. Hij schreef hem op 16 april 2009 een klein essay, getiteld ‘Want Peace? Stop the endemic hate language and incitement against Israel’, waaraan ik het volgende ontleen:
“Zoals veel Israeliers die instemden met de Oslo-akkoorden van 1993, werd ik in de afgelopen jaren bijna gewurgd door wanhoop: wij hebben namelijk ontdekt dat het adagium Land voor Vrede is veranderd in Territorium voor Terreur!
Zoals velen die lang en intensief hebben nagedacht over de problemen in ons land, ben ik serieus tot de conclusie gekomen, dat wij niet meer moeten spreken over het vredesproces tussen Israel en de Palestijnen. “Het vredesproces”, dat is trouwens een heel vage uitdrukking, in feite gaat het natuurlijk om: respekt voor het leven, leven en laten leven en vooral waardigheid voor allen! Het is tragisch dat het vredesproces heeft geresulteerd in duizenden Israelische en Palestijnse doden!”
“Ik heb groot respekt voor de wijze waarop u bemiddelt in het conflict tussen Israel en de Palestijnen, waarbij u uitgaat van de filosofie van het conflict-model. Ik heb de indruk gekregen dat u van oordeel bent dat alle meningsverschillen tussen beide volkeren op deze wijze kunnen worden opgelost.
Toch durf ik u eerlijk te zeggen, dat deze aanpak van het probleem niet relevant is voor dit land in het midden-Oosten. Het Israelisch-Palestijnse conflict wordt nu overschaduwd door asymetrische existentiele gevaren, omdat Israel dodelijk wordt bedreigd door kernwapens die Iran wil fabriceren, door een ongehoord felle haatcampagne die Iraanse politieke en geestelijke leiders tegen Israel voeren en door de financiele steun die de Iraanse regering verleent aan de genocidale terreur van Hamas en Hezbollah. De Iraanse regering roept terreurgroepen onophoudelijk op Israel van de kaart te vegen.
Zoals wij weten van de genocide op zes miljoen Joden in Europa en niet minder van de genocide in Rwanda in Afrika, is de taal van de haat en de oproep om de vijand te vernietigen, de voorspeller, de initiator, de katalysator en de promotor van de uiteindelijke genocide zelf. Als raketten en bommen de hardware van de genocide zijn, dan zijn de woorden (de haatcampagne tegen Israel) de software, die nodig is om de hardware aan te sturen! Woorden doden! Arthur Koestler zei in 1978: ‘Oorlogen breken niet uit voor territorium, maar voor woorden! Het dodelijkst wapen van de mens is de taal. Zoals de mens vatbaar is voor infectieziekten, is hij gevoelig om door slagers te worden gehypnotiseerd! En waar een epidemie heerst, wordt de groep het slachtoffer'”
“Welke krachtige en stoutmoedige stappen zal de regering in Israel zetten om politieke en juridische acties te ondernemen tegen de door de ‘staat’ gesanctioneerde taal van haat en vijandschap tegen Israel, die onophoudelijk wordt gehoord in moskeeen, in het lager en hoger onderwijs, in de massa-media, aan universiteiten en in het Parlement.
De wijd verspreide ophitsing om Israel te haten en te vernietigen is het grote struikelblok voor vrede en verzoening in het Midden-Oosten. De waarden van leven en laten leven moeten in de plaats komen van de cultuur van de dood, de demonisering en ontmenselijking van Israel, die nu in het hele Midden-Oosten het dagelijks leven van de moslim-wereld bepalen. Deze cultuur van de dood heeft sinds het einde van de 2de Wereldoorlog al het leven gekost aan twaalf miljoen moslims”.
Deze indringende oproep op 4 en 16 april 2009 van twee professoren van de Hebreeuwse universiteit aan de Israelische en Amerikaanse regering, heeft verstrekkende gevolgen gehad. George Mitchell, die het hartgrondig eens was met de analyse van de beide hoogleraren, herinnerde zich dat Dennis Ross, een van zijn eminente voorgangers in het Midden-Oosten, in zijn boek The Missing Peace (1998) tot dezelfde conclusie was gekomen als Elihu Richter en Israel Charny: Ross probeert in het 800 pagina’s tellende boek te analyseren waarom de Oslo-akkoorden waren mislukt.
Hij levert felle kritiek op de Amerikaanse regeringen, die het thema van de Palestijnse haatcampagne voortdurend verontachtzaamden en negeerden: “The Palestinians’ systematic incitement in their media, a educational system that bred hatred, and the glorification of violence made Israelis feel that their real purpose was not peace”.
Ook Richard Holbrooke was in zijn boek To End a War (1998) tot de conclusie gekomen dat de haatcampagne van de Servische leiders op de televisie a root cause was van de genocide op 8500 moslims. En hadden volgens historici de genocide op zes miljoen Joden in Europa en de genocide in Ruwanda niet eenzelfde stramien laten zien?
Ook de virulente haatcampagne van de Palestijnen tegen Israel is niet een begeleidend verschijnsel maar a root cause van het Israelisch-Palestijnse conflict, die niet nog langer mag worden genegeerd door politieke en geestelijke leiders in de wereld.
Een karikatuur in de Palestijnse krant Al-Ittihad waarin Israel wordt afgeschilderd als de Doodsengel met een olijftak in zijn mond. Ook opgenomen in programma van televisie-uitzending van Palestijnse Autoriteit.
Daarom nam Mitchell onmiddellijk contact op met Hilary Clinton, de minister van Buitenlandse Zaken van de Amerikaanse regering van Obama.Toen Hilary Clinton nog Senator was, had zij er verscheidene keren op gewezen, dat er geen duurzame vrede in het Midden-Oosten mogelijk is, zonder dat de Palestijnse catechese van de verguizing van Isral verdwijnt. Hillary Clinton zei op 8 Februari 2007 over de nieuwste Palestijnse schoolboeken:
“Vandaag herhaal ik nog eens, dat wij een onverbiddelijk halt moeten toeroepen aan de haatcampagne, waaraan Palestijnse kinderen worden blootgesteld. Voor alle mensen die zorg dragen voor de toekomst van hun kinderen en die werken aan de vrede, de stabiliteit en de veiligheid van de staat Israel moet dit de hoogste prioriteit hebben. Hetzelfde geldt voor allen die zich inzetten voor de toekomst van het Palestijnse volk.
Ik heb in 2001, toen de eerste schoolboeken door de Palestijnse Autoriteit werden gepubliceerd, al geprotesteerd tegen het aanzetten tot haat en geweld in de schoolboeken. Ik heb me toen in New York aangesloten bij Nobelprijswinnaar Elie Wiesel, overlevende van Auschwitz, om de lessen van haat en geweld die in de Palestijnse scholen worden gegeven, krachtig te veroordelen. Het is voor mij zeer schokkend dat in de nieuwste Palestijnse schoolboeken, die onder verantwoordelijkheid van Mammoud Abbas werden samengesteld, het bestaan van de staat Israel klip en klaar wordt ontkend en zelfs wordt beweerd, dat er in de Tweede Wereldoorlog geen Holocaust heeft plaatsgevonden”.
Toen George Mitchell Hilary Clinton uitvoerig had geinformeerd over het essay dat Elihu Richter hem had gestuurd, zag zij kans om van de catechese van de verguizing van Israel, die de PA bleef verkondigen, de speerpunt te maken van het nieuwe Midden-Oosten beleid van de VS. Ook Obama was bereid de virulente haatcampagne tegen Israel niet langer te negeren.
Een week nadat Elihu Richter zijn essy aan George Mitchell had gestuurd, zei Hilary Clinton op 23 april 2009 tot leden van het Amerikaanse congres het volgende: “Wij willen alleen samenwerken met de regering van de Palestijnse Autoriteit in Ramallah, als zij ondubbelzinnig en met even zoveel woorden de principes van het Kwartet (De verenigde Naties, de Verenigde Staten, de Europese Unie en Rusland) accepteert: het afzweren van het geweld, de erkenning van Israel, en de acceptatie van vroegere overeenkomsten en verplichtingen (inclusief die van de Road Map), waarin ondubbelzinnig staat, dat in faze 1 van het proces ‘alle officiele Palestijnse instellingen (organen) een einde moeten maken aan de haatcampagne tegen Israel'”.
In de zomer en herfst van 2009 kwam de brief van Elihu Richter en Israel Charny en het antwoord hierop van Hilary Clinton (23 april 2009) in talrijke kabinetsvergaderingen in Jeruzalem uitvoerig aan de orde. Op 19 januari 2010 zei Netanyahu tijdens de vergadering: “Het zijn niet alleen raketten die de veiligheid van Israel in gevaar brengen. Ook woorden kunnen levensgevaarlijk zijn”.
Een van de aanwezige ministers in het kabinet merkte toen op dat Sharon 18 november 2004 (hij had het aangetekend in zijn boekje!) had gewaarschuwd: “De Palestijnse opvoeding en propaganda vormen een grotere bedreiging voor Israel dan Palestijnse wapens!”
Het is duidelijk dat de Israelische regering voor de volle honderd procent instemde met de houding van de Amerikaanse regering en die van het Kwartet: vredesbesprekingen kunnen nu nog niet vlot worden getrokken.
Daarom besloot de Israelische regering in het voorjaar van 2010 om in mei te starten met voorbereidende besprekingen tussen Israel en de Palestijnse Autoriteit. George Mitchell, de speciale afgezant van Obama in het Midden-Oosten, had 9 mei 2010 aan Netanyahu laten weten, dat Mahmoud Abbas bereid was om tijdens de voorbereidende besprekingen alles in het werk te stellen om een einde te maken aan de haatcampagne tegen Israel, en dat hij ook akkoord ging met de afspraak om telkens na twee maanden de balans op te maken.
Op 21 juli 2010 bracht de Palestinian Media Watch een rapport uit, getiteld ‘PA still inciting Hatred’ (in eerste instantie bestemd voor de Israelische regering), waaruit blijkt dat van alle mooie beloften die Mahmoud Abbas op 9 mei 2009 had gemaakt tegenover George Mitchell om een eind te maken aan de haatcampagne tegen Israel, helemaal niets terecht was gekomen.
Volgens Itamar Marcus en Barbara Crook, de samenstellers van het rapport, blijft de PA maar zeggen en schrijven dat het bestaan van Israel niet wettig is, dat Israel helemaal geen recht heeft om te bestaan, dat er geen sprake is van een territoriaal conflict, maar dat de Palestijnen een religieuze oorlog voeren voor Allah om Israel te vernietigen, dat de PA op alle mogelijke manieren haat promoot door demonisering, laster en smadelijke aantijgingen, en dat zij terreur en geweld verheerlijkt.
Het rapport, dat ook aan de Amerikaanse regering en het Congres werd aangeboden, bewijst ook, dat Palestijnse televisie-programma’s blijven zeggen, dat Israelische steden zoals Jaffa en Haifa, Palestijnse steden zijn en dat het territorium waarop de staat Israel is gesticht, het thuisland van de Palestijnen is, dat in 1948 werd bezet. Politieke en geestelijke leiders interpreteren het conflict tussen beide volkeren als een ribat, dat wil zeggen als een godsdienstoorlog.
Daarom heeft de Palestijnse president Mahmoud Abbas in de afgelopen maanden het recht van de Palestijnen verdedigt “om naar de gewapende strijd terug te keren” en beschrijft hij de voorbereidende besprekingen als een “tactische manoevre (…..) als een voorlopige maar niet als een definitieve beslissing!”
Het rapport gaat vergezeld van een video-opname, die duidelijk laat zien dat de PA blijft onderwijzen dat we leven in een wereld, waarin Israel gewoon niet bestaat. In het hele onderwijsmateriaal van de PA is nog altijd geen kaart te vinden, waarop Israel als natie is aangegeven.
De auteurs van het rapport citeren in dit verband een uitspraak van de Amerikaanse president Obama: “Het gebruikmaken van kaarten in het Palestijns onderwijs zonder dat Israel erop voorkomt is een ernstige bedreiging voor de veiligheid van Israel”. Miljoenen Palestijnse kinderen en jongeren leren op school dat zij leven in een wereld zonder Israel. Alle kaarten die hangen aan de muur van Palestijnse kantoren en bureau’s, alle officiele websites van de PA, alle schoolboeken en alle televisie-programma’s laten ook na 9 mei 2010 Palestina zien zonder Israel.
In het genoemde rapport ‘PA still inciting Hatred’ bewijzen de auteurs bovendien, dat de PA Israel blijft beschuldigen van het verspreiden van drugs en aids onder de Palestijnen. “De ergste aantijging waarvan Israel wordt beschuldigd, is, dat het moorden en het aanrichten van massaslachtingen het gedrag van Israeliers kenmerken, ja dat het hun is aangeboren om zo te handelen. De ware natuur van Israel is verschrikkelijk onmenselijk, lelijk en wreed”.
In juni 2010 liet de Palestijnse televisie voor de zoveelste keer (van oktober 2007 tot december 2009 elke dag!) een muziek-video zien, waarin een gigantische slang het hele land Palestina in zijn wurggreep heeft om alle inwoners te vergiftigen.
Op het 3de Palestijnse Festival voor Cultuur en Educatie, dat in juni 2010 te Ramallah werd gehouden, waren actrices te zien, die gewapend wilde dansen uitvoerden en een lied zongen, waarin geweld tegen Israel werd verheerlijkt en de martelaren-dood als een verheven ideaal werd geprezen. De dansen werden uitgevoerd in aanwezigheid van de ministers voor Cultuur en Vrouwen-emancipatie. Het jaarlijks terugkerende Festival wordt gesponsord door de Nationale Commissie voor opvoeding, wetenschap en cultuur van de PLO.
De auteurs van het rapport ‘PA is still inciting Hatred’ van 21 juli 2010 concluderen: “Als wij uitspraken van politieke en geestelijke leiders van de Palestijnse Autoriteit analyseren, als wij nagaan hoe de Palestijnse jeugd wordt onderwezen, als wij in kaart brengen hoe sinds het begin van de voorbereidende besprekingen in mei 2010, in de media de haat en vijandschap tegen Israel wordt gevoed, dan is heel evident, dat de Palestijnse Autoriteit niet de voorwaarden heeft vervuld, die de Amerikaanse minister Clinton van Buitenlandse Zaken op 23 april 2009 heeft gesteld om het vredesproces weer vlot te trekken, integendeel, de PA heeft niets ondernomen om de virulente vijandschap en haat tegen Israel uit te bannen. In de eerste twee maanden sinds het begin van de voorbereidende besprekingen heeft de PA gefaald om deze voorwaarden ondubbelzinnig te vervullen.
De Palestijnse Autoriteit heeft het tegenovergestelde gedaan! De PA gaat maar door met het ondubbelzinnig en expliciet ontkennen van het bestaan van Israel, het promoten van vijandschap en haat tegen Israel en het verheerlijken van terreur en geweld”
Wat was het antwoord van president Mahmoud Abbas op het rapport ‘PA still inciting Hatred against Israel’ van 21 juli 2010? Itamar Marcus (auteur) had het rapport ook gestuurd naar Hilary Clinton, de minister van Buitenlandse Zaken van de Amerikaanse regering, die het uitvoerig besprak met Obama.
Toen Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit eind juli 2010 in het Witte Huis door de Amerikaanse president werd ontvangen, kwam het zojuist genoemde rapport natuurlijk uitvoerig ter sprake. Obama sprak zijn diepe teleurstelling uit en herhaalde wat zijn minister van Buitenlandse Zaken al op 23 april 2009 had gezegd: “Alle officiele organen moeten een einde maken aan de haatcampagne tegen Israel, voordat de vredesbesprekingen tussen beide volkeren weer kunnen worden hervat!”.
Wat was hierop het antwoord van de Palestijnse president? Hij zei: “I say in front of you, Mr.President, that we have nothing to do with incitement against Israel, and we are not doing that” (“Ik zeg, nu ik tegenover u zit, meneer de president, dat wij niets te maken hebben met een haatcampagne tegen Israel, wij doen dat helemaal niet”). De Amerikaanse president was sprakeloos en kon niet geloven wat Abbas hem antwoordde.
In het najaar van 2010 heeft de Palestijnse president telkens opnieuw ontkend, dat de PA een virulente haatcampagne tegen Israel voert. In september 2010 bracht de Palestinian Media Watch een tweede rapport uit, getiteld ‘PA Incitement against Israel on the Rise’, waarin de ontwikkelingen over de maanden juli en augustus 2010 werden geanalyseerd. Dit rapport werd op 4 november 2010 uitvoerig besproken op het ministerie van Buitenlandse zaken en Defensie te Jeruzalem.
Opnieuw was duidelijk geworden dat de Palestijnse president zich niet aan de belofte had gehouden, die hij op 9 mei 2010 tegenover George Mitchell, de speciale afgezant van de Amerikaanse president in het Midden-Oosten, had gedaan. Integendeel, de haatcampagne tegen Israel nam steeds ernstiger vormen aan.
Naar aanleiding van de afschuwelijke moord op het gezin Fogel in Itamar, waarbij op 11 maart 2011 Rabbi Udi Fogel (36), diens vrouw Ruth (35), en de kinderen Yoav (11), Elad (4) en Hadas (3 maanden) op een gruwelijke wijze om het leven kwamen, werden in heel Israel in de media maanden lang een verband gelegd tussen de virulente haatcampagne van de PA tegen Israel en deze ten hemel schreiende moorden in Itamar.
Dit gebeurde ook tijdens de bijzondere kabinetsvergadering op 13 maart 2011. Tijdens deze zitting van het kabinet hield brigadier generaal Yossi Kuperwasser van het ministry of Strategic Affairs een presentatie van de Palestijnse haat campagne tegen Israel, waaraan ik het volgende ontleen:
“Nu heel Israel vandaag treurt om de afschuwelijke moord op de familie Fogel in Itamar, zijn leden van de Fatah-partij van Mahmoud Abbas in Ramallah bijeen, omdat een belangrijk plein van de stad de naam krijgt van Dalal al-Mughrabi, de terrorist die in 1978 een bus opblies, waarbij zevenendertig Israeliers werden gedood en eenenzeventig gewond. Dat dit vandaag gebeurt is een teken aan de wand! Sinds het voorjaar van 2010 heb ik, mede naar aanleiding van de oproep van twee hoogleraren van de Hebreeuwse universiteit, bijna een jaar lang met leden van het Kabinet en de Knesset, en met geestelijke en politieke leiders in binnen- en buitenland gesprekken gevoerd over de Palestijnse haatcampagne tegen Israel.
Er is werkelijk niemand te vinden die niet van oordeel is dat aan deze campagne een onverbiddellijk halt moet worden toegeroepen. In de media van de PA kunnen we dagelijks lezen en horen, dat de Joden geen recht hebben om hier in het Midden-Oosten te zijn, ja dat ze geen recht hebben om überhaupt ergens in de wereld te zijn. Dat geldt heel bijzonder voor de schoolboeken, waarin Israels bestaan niet wordt vermeld. Er zijn geen kaarten waarop Israel is getekend. In cartoons die dagelijks in Arabische en Palestijnse kranten verschijnen, worden Joden getypeerd als figuren, die geen mensen zijn. In de officiele krant van de PA, de al-Hayat al-Jadida, werd onlangs een cartoon gepubliceerd van Muhammad Saba’ana: je ziet een hoog zwangere Palestijnse vrouw die zegt: ‘Ik ben in mijn achtste maand met een shahid (een martelaar) in mijn buik!”.
En op de Palestijnse TV spelen kinderen een “Suicide Bomber Game’: het gaat er om wie in staat is om als eerste als martelaar voor de bevrijding van Palestina te sterven! En als Mahmoud Abbas de band ‘Alashekeen’, die zingt over de heilige oorlog en de aanstaande vernietiging van Israel, via een presiden-tieel decreet promoot tot de nationale band van de PA, wie gelooft dan nog dat de Palestijnse Autoriteit serieus verlangt naar vrede met Israel?”
Toen een minister van het kabinet tijdens de Powerpoint-presentatie Kuperwasser vroeg, of de PA verantwoordelijk is voor de afschuwelijke moord op de familie Fogel in Itamar, antwoordde hij: “Ik geloof niet dat de PA de terroristen stuurt, maar zij creeert door de haatcampagne zo’n klimaat in het land, dat de Palestijnen gaan geloven dat Joden helemaal geen recht hebben om hier te zijn en dat zij wrede schepselen zijn, die allesbehalve menselijk zijn. En dan is het niet vreemd, dat elke vorm van terreur wordt gerechtvaardigd. Daarom moet deze brainwashing van het Palestijnse publiek zo spoedig mogelijk worden gestopt”.
Op 14 maart 2011 werd op de Israelische Radio Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit, geinterviewd. Toen de interviewer de president had verteld dat het hele kabinet er diep van overtuigd is, dat de alarmerende haatcampagne van de PA de grond had voorbereid voor de ten hemel schreiende terreur in Itamar, die leidde tot het vermoorden en verminken van de ouders en drie kinderen van de familie Fogel, antwoordde Mahmoud Ab-bas zonder blikken of blozen:”There is no Palestinian Incitement against Israel in schools and Mosques” (“Er is helemaal geen sprake van een aansporing tot haat tegen Israel in scholen en moskeeen”).
Hij voegde er aan toe, dat het ministerie voor godsdienstige zaken enige tijd geleden had besloten, dat de imams van alle Palestijnse moskeeen elke week dezelfde preek zouden ontvangen van het ministerie. In een telefoongesprek tussen Netanyahu en Abbas (zaterdag 12 maart 2011) had Abbas gezegd, dat de Palestijnse veiligheidsdienst zelfs vuurwerk had verboden, waarop Netanyahu had geantwoord: “Wij zijn helemaal niet geinteresseerd in jullie fireworks, maar wel in jullie firewords, die elke dag ons land in brand steken!”
Op 18 maart 2011 maakte Netanyahu in de Knesset bekend dat het kabinet op 13 maart 20011 een opmerkelijk besluit had genomen, namelijk het publiceren van een Palestinian Incitement Index. De Index zal vier keer per jaar verschijnen en alle uitingen van vijandschap en haat tegen Israel registreren en analyseren.
De Index zal worden samengesteld door de volgende instanties: Military Intelligence, The Israel Defense Forces Spokesmans Office, de Foreign Ministry, The Shin Bet Security Services, en The Coordinator of Government Activities in the Territories. Brigadier generaal Yossi Kuperwasser zal het werk coordineren! De Index zal via de ambassades over de hele wereld worden verspreid om een internationale campagne te voeren: de PA onder leiding van Mahmoud Abbas zal worden gedwongen eindelijk de haatcampagne tegen Israel te staken.
De onophoudelijke haatcampagne van de PA tegen Israel mag ook niet nog langer worden genegeerd door: Het Vaticaan, De Wereldraad van kerken, de PKN, de Lutherse Synode, de Nederlandse Bisschoppen-conferentie, de landelijke Raad van Kerken en de Raad van Patriarchen en Bisschoppen in het Midden-Oosten.
Op 29 maart 2011 schreven Mark Kirk en Kirsten Gillibrand, senatoren van de Amerikaanse Senaat, mede namens 25 andere senatoren, de volgende brief aan Hillary Clinton, minister van Buitenlandse Zaken:
“Naar aanleiding van de brute moord op een Joodse familie in Itamar (Israel) en de aanslag van een zelfmoordkommando op een bus met inwoners van de stad Jeruzalem, schrijven wij u over de onophoudelijke ophitsing tot vijandschap en haat te-gen Joden en Israel in de Palestijnse media, moskeeen en scholen en in geschriften die offciele organen van de Palestijnse Autoriteit publiceren.
Wij zouden graag willen weten welke bijzondere stappen u gaat zetten om een eind te maken aan deze gevaarlijke aanzetting tot haat, die ook de verheerlijking van terroristen en de jihad impliceert en antisemitische stereotypen in de Palestijnse media. Hiervan zijn talrijke voorbeelden te geven, die ook het kabinet van de prime-minister heeft gepubliceerd.
Wij beperken ons tot de eerste maanden van dit jaar:
Op 9 maart 2011 hield Sabri Saidam, adviseur van president Mahmoud Abbas, een toespraak, waarin hij onderstreepte dat Palestijnen weer hun wapens op Israel moesten richten. Hij vroeg het Palestijnse volk ook om er goed op te letten hoe de financiele positie van de families van de martelaren is. Sabri Saidam zei tenslotte dat de herdenking van Dalal Mughrabi (die in 1978 bij een zelfmoordaanslag aan de kust een bloedbad had aangericht) dit jaar zou plaatsvinden in de stad El Bireh, waar een plein haar naam zou krijgen.
Op 9 februari 2011 zond de officiele Palestijnse televisie een programma uit, getiteld “Vrouwen als voorbeeld”, waarin onder meer Dalal Mughrabi als martelaar werd verheerlijkt en als voorbeeld gesteld voor Palestijnse vrouwen.
In de zomer van 2010 droegen ook verscheidene zomerkampen voor kinderen de naam Dalal Mughrabi.
Op 24 januari 2011 overhandigde de Gouverneur van Jenin namens president Mahmoud Abbas, aan de familie van de Palestijnse terrorist Khaldoun Samoudi, die bij een zelfmoordaanslag om het leven was gekomen, een cheque van 2000 dollar ter ondersteuning.
Op 2 januari 2011 konden we in de officiele krant van de Palestijnse Autoriteit Al Hayat Al-Jadida lezen, dat Azzam Al-Ahmed, lid van de Fatah Central Committee tijdens het 46ste verjaardag van de oprichting van de politieke partij Fatah had gezegd in zijn toespraak: “De poltieke partij Fatah is een beweging van de massa onder de Palestijnen, die geloven in de revolutie van het volk, dat het recht heeft om alle middelen te gebruiken om weerstand te bieden teneinde het doel te bereiken (de vernietiging van de staat Israel!)”.
De Palestijnse Autoriteit moet aktie ondernemen om een onvoorwaardelijk halt toe te roepen aan de haatcampagne, die leidt tot dergelijke misdaden. Wij vragen u dringend van de Palestijnse Autoriteit opnieuw te eisen dat zij stopt met deze afschuwelijke campagne tegen Israel”.
Ondertekening door 27 leden van de Senaat in Washington.
Jacobus, de broer van Jezus van Nazareth en de eerste bisschop van Jeruzalem, schreef een paar duizend jaar geleden in overeenstemming met de eeuwenoude Joodse wijsheid, dat het dodelijkst wapen van de mens de taal is, die een wereld in brand steekt.
En de eminente Joodse geleerde Abraham Heschel schreef in de 20ste eeuw, dat “het niet gaskamers zijn die in Auschwitz miljoenen Joden hebben vermoord, maar woorden van vijandschap en haat”, die de eeuwen door op hen werden afgevuurd.
