Een Joodse staat, mag dat?

Door Elliott Abrams, Council on Foreign Relations, 14 juli 2011.

Onderhandelingen tussen Israël en de PLO zijn vastgelopen om vele redenen, maar een centraal thema is de Palestijnse weigering om Israël te erkennen als een ‘joodse staat’.

Het hele idee achter de splitsing van het Palestijnse Mandaat in 1947 was – in de woorden van de VN Algemene Vergadering resolutie 181 – de creatie van een “Arabische staat” en “een Joodse staat”. De Arabische afwijzing van Israël als een Joodse staat is in feite het hart van het Midden-Oosten conflict. Het is gebaseerd op de wijdverbreide weigering om Israël te aanvaarden als een permanente aanwezigheid in de regio, maar is meestal geformuleerd in meer aanvaardbare terminologie – inderdaad, de taal van “rechten”.

Zoals een nieuwsbericht het verwoordde:

“Palestijnse onderhandelaars hebben Israëls bestaansrecht erkend, maar niet als een Joodse staat, want dat zou het recht op terugkeer van de vluchtelingen belemmeren en de rechten van Israëls niet-joodse inwoners schenden.”

Met andere woorden, het argument wordt gebruikt dat Israël als een “joodse staat” het zeker, onvermijdelijk, noodzakelijk niet-joden zou discrimineren. Het probleem met deze stelling is dat degenen die hem gebruiken dat alleen doen bij Israël, niemand maakt zich ooit zorgen maakt over staten op basis van de islam en discriminatie ten gunste van moslims.

Er zijn momenteel vier staten die zelfs in hun naam een religieuze verwijzing hebben: de Islamitische Republiek Afghanistan, de Islamitische Republiek van Iran, de Islamitische Republiek Pakistan en de Islamitische Republiek Mauritanië. Maar afgezien van deze vier, geeft elk land met een moslim-meerderheid in de Grondwet een bijzondere status aan de islam.

De Jordaanse grondwet zegt: “Islam is de staatsgodsdienst” en uiteraard “Niemand mag de troon bestijgen, tenzij hij een moslim is … van islamitische ouders.” Geen bekeerlingen! Terwijl Jordanië een christelijke minderheid heeft die vijf tot acht procent van de bevolking omvat (Oost-Orthodoxe, Circassische, Melkitische en andere sekten).

Egypte is zelfs voor ongeveer tien tot wel vijftien procent christelijk (Koptisch), maar de huidige voorlopige grondwet stelt “de islam is de staatsgodsdienst …. de beginselen van het islamitische recht (sharia) zijn de belangrijkste bron van wetgeving.” Bovendien is het onwaarschijnlijk dat dit wijzigt: ook presidentskandidaat Mohammad El Baradei, gezien als een verwesterde gematigde, gaf onlangs zijn versie op een nieuwe Egyptische grondwet, die er ook net zo van uit ging dat “Islam de staatsgodsdienst zal zijn … met de sharia als de belangrijkste bron van wetgeving.”

Ook de grondwet van Maleisië stelt “de islam is de religie van de Federatie,” terwijl maar ongeveer zestig procent van de bevolking moslim is. Verder zijn het onder andere ongeveer twintig procent boeddhisten, tien procent christenen en zes procent hindoe.

De Islamitische halve maan in de vlag van Maleisië een land met maar 60% moslims

Er zijn veel van dergelijk voorbeelden. Islam is de staatsgodsdienst in Oman, Qatar en Koeweit (waar naar schatting vijftien procent van de bevolking niet-moslim is) en de lijst kan nog veel langer worden gemaakt. In Afghanistan staat in de grondwet “de heilige religie van de islam is de religie van de Islamitische Republiek Afghanistan” en “Wetten in Afghanistan mogen niet strijdig zijn met de beginselen en de bepalingen van de heilige religie van de islam”. De president moet een moslim zijn.

De Saoedi’s gaan nog een stap verder, ze weigeren zelfs om een grondwet te hebben:

“Het Koninkrijk van Saoedi-Arabië is een soevereine Arabische islamitische staat met de islam als religie. De grondwet bestaat uit God’s Boek en de Soennah van Zijn Profeet, God’s gebeden en vrede zij met hem.”

Het is de moeite waard toe te voegen dat de islamitische landen niet alleen staan met hun religieuze grondslag. De grondwet van Denemarken bijvoorbeeld, stelt “De Evangelisch-Lutherse Kerk is de staatskerk van Denemarken, deze wordt als zodanig gesteund door de staat”, en niet verbazingwekkend “De Koning moet lid zijn van de Evangelisch Lutherse kerk”.

Hetzelfde geldt voor Noorwegen: “De Evangelisch-Lutherse religie moet de officiële godsdienst van de staat blijven” en “De Koning is te allen tijde belijder van de Evangelisch-Lutherse religie.” En natuurlijk is de koningin van Engeland “Verdediger van het geloof” en dat geloof is het Anglicaanse christendom.

Wat zegt dit? Dat de gebruikelijke argumenten tegen de erkenning van Israël als een Joodse staat hypocriet en misleidend zijn. Elke Arabische staat is veel meer islamitisch dan de “Joodse staat” Israël joods is. Om een voorbeeld te noemen, Israël vraagt niet om een religieus examen om president of premier te kunnen worden. Bovendien is de behandeling van religieuze minderheden veel beter dan in de islamitische staten, zoals blijkt uit het volledige verbod op het bouwen van zelfs maar een enkele kerk in Saoedi-Arabië of het aanhoudende geweld tegen christenen in Egypte en Pakistan.

Als sommige seculiere hoogleraren stellen dat alle lidstaten moeten worden ontdaan van hun religieuze identiteit, dan is dat een begrijpelijk principieel argument.

Maar als Arabische politieke leiders zeggen dat ze Israël nooit zullen erkennen als een Joodse staat, dan is dat een onzinnig argument. Dan is het alleen maar een teken van hun voortdurende weigering om vrede te sluiten met de joodse staat, en met het idee dat joden een staat kunnen hebben in wat zij beschouwen als de Dar al-Islam (het huis van de islam).