Artikel van Likoed Nederland in het Katholiek Nieuwsblad (digitale en papieren editie), 25 juni 2011.
Antoine Bodar zei in Knevel en Van den Brink over de omgang van Israëlische militairen met Palestijnen: “Het deed me denken aan het Derde Rijk.” Hoe is het mogelijk dat katholieken Israël niet juist voluit steunen?
Trots pronken de namen van Antoine Bodar, Laurens-Jan Brinkhorst en Jan Pronk op de site van de stichting Nederland-Gaza, de organisatie die het Gaza-flottielje vanuit Nederland organiseert. Zij laten zich op deze wijze in met personen met een zeer dubieuze reputatie.
Zo heeft Rob Groenhuijzen, de voorzitter van de stichting Nederland-Gaza, in het verleden een terreuropleiding genoten in Jemen bij het extreem-linkse Volksfront voor de Bevrijding van Palestina. En is de islamitische Nederlander Amin Abou Rashed, een ander bestuurslid van bovengenoemde stichting, volgens westerse inlichtingendiensten een van de belangrijkste Europese fondsenwervers van de radicaal-islamitische terreurorganisatie Hamas.
Het is vreemd dat prominente rooms-katholieken als Bodar zich zonder schaamte aansluiten bij organisaties als de stichting Nederland-Gaza. Schijnbaar is hem en ook katholieken als oud-minister-president Dries van Agt (CDA) en katholieke hulporganisaties als Cordaid en Pax Christi niets te dol als het om de bestrijding van de democratische staat Israel gaat. Zo ondersteunt Pax Christi – waar de Rotterdamse bisschop Van Luyn president van is – samen met Cordaid en andere organisaties de oproep tot een economische boycot van Israel.
Aversie
Wat is toch de aversie van al deze rooms-katholieke personen en organisaties tegen Israel? Want in Israel kunnen christenen gewoon kerken bouwen, iets wat in islamitisch Saoedi-Arabië onmogelijk is.
In Israel worden kerken niet in brand gestoken of door woedende menigtes belegerd, iets wat anno 2011 in Egypte heel normaal aan het worden is.
En in tegenstelling tot Irak waar sinds het jaar 2000 meer dan 400.000 christenen op de vlucht zijn geslagen als gevolg van tientallen op christenen gerichte zelfmoordaanslagen, neemt het aantal christenen in Israel sinds 1948 alleen maar toe. Israel is zelfs het enige land in het Midden-Oosten waar het aantal christenen groeit in plaats van afneemt.
Pastoor Harm Schilder schreef onlangs in zijn column in KN dat hij tijdens een bezoek aan Jeruzalem zelf had gezien dat je als christen van de moslims niet op de islamitische Tempelberg mag komen, maar wel rustig en zonder vrees tussen de biddende orthodoxe Joden bij de Joodse Klaagmuur kunt rondlopen. Hij stelde zelfs dat de voor christenen heilige plaatsen in Israel door de Joden beter worden beschermd dan door de christenen zelf!
Christenen in Israel
In Israel hebben christenen dezelfde rechten als Joden. Zij kunnen stemmen, in het Israëlische parlement zitten, en burgemeester worden. De Noord-Israëlische stad Nazareth, de geboorteplaats van Jezus, heeft al jaren een Arabisch-christelijke burgemeester: Ramiz Jaraisy.
Christenen in Israel kunnen hun kinderen naar een christelijke school sturen, vertegenwoordigen Israel bij het Eurovisie Songfestival, en zijn rechter bij de hoogste rechtbank van Israel. Zo werd de rooms-katholieke Israëliër Salim Joubran in 2003 als rechter in het hoogste rechtscollege van Israel geïnstalleerd.
En elke zondag kunnen christenen in Israel vanzelfsprekend zonder angst voor terreuraanslagen hun kerk bezoeken, al meer dan 60 jaar lang.
Dit alles is voor christenen nergens anders in het Midden-Oosten mogelijk.
Treffend voorbeeld
In 1940 woonden er nog 1 miljoen Joden in de Arabische wereld, anno 2011 is daar nog maar een fractie van over. Zo leven in Marokko tegenwoordig nog slechts 9.000 Joden, terwijl dit er in 1940 nog 300.000 waren.
Waarschijnlijk wacht de christenen in de Arabische landen hetzelfde lot, en wonen er over slechts enkele decennia alleen nog christenen in het Joodse Israel, en verder nergens anders in het Midden-Oosten. Islamitisch Turkije is wat dat betreft een treffend voorbeeld: in 1915 was nog 20% van de Turkse bevolking christelijk, in 2011 is dit nog slechts 0.2%.
Israel is geen perfect land, maar wel een lichtend voorbeeld in de Arabische wereld, zeker ook wat de behandeling van christenen betreft. Het zou Antoine Bodar daarom sieren als hij zijn steun voor de komende Gaza-flottielje zou intrekken.
Niet alleen omdat deze flottielje de vrede tussen de Israëliërs en Palestijnen geen millimeter dichterbij brengt, maar met name omdat Israel het enige land in het Midden-Oosten is waar de rooms-katholieke geloofsgenoten van Bodar vrij en zonder angst voor geweld en vervolging hun geloof kunnen belijden.