Door Yochanan Visser, onderzoeker bij Missing Peace, Israel Aktueel, 27 maart 2011.
De huidige Palestijnse politiek om niet meer met Israel te onderhandelen, en in september a.s. een unilaterale staat uit te roepen, zal vrijwel zeker uitmonden in een gewapend conflict.
De vraag waarom de Palestijnse leiders deze weg zijn ingeslagen, is te beantwoorden door de bestudering van een PLO plan uit 1974 dat voorzag in de destructie van Israel. Dat plan verklaart niet alleen veel over de huidige Palestijnse politiek, maar ook over de gebeurtenissen in Israel de laatste 17 jaar.
Oorsprong nieuwe tactiek
Op 22 juni 2009 verklaarde PA premier Salaam Fayad dat een Palestijnse staat binnen twee jaar zou worden uitgeroepen.
Hij koppelde deze aankondiging aan de Israelische weigering om een bouwstop in te voeren op de West Bank. Met andere woorden het plan voor het uitroepen van een Palestijnse staat zou het gevolg zijn van het ontbreken van onderhandelingen over een vredesakkoord. Maar een aantal maanden later kondigde de Israelische regering een moratorium op de bouw in de West Bank af. De Palestijnse leiders bleven echter weg van de onderhandelingstafel.
Nu bijna twee jaar later, is duidelijk dat de PA een Palestijnse staat wil zonder een vredesakkoord.
Al maanden lobbyen Palestijnse diplomaten voor internationale erkenning van de unilaterale staat.
Bijna alle Zuid Amerikaanse landen hebben gehoor gegeven aan de Palestijnse uitroep en hebben de staat officieel erkend. Tegelijkertijd besloot een aantal andere Europese landen de status van de Palestijnse diplomatieke vertegenwoordiging op te waarderen.
Problemen unilaterale staat
De Palestijnse poging om unilateraal een onafhankelijke staat op te richten betekent in feite een flagrante schending van de Oslo akkoorden. Daarin staat duidelijk dat een allesomvattende regeling van het conflict slechts via een overeengekomen politiek proces bereikt kan worden.
Er zijn tal van andere redenen die aanleiding zouden moeten zijn voor de afwijzing van de unilaterale Palestijnse staat.
Ten eerste zijn de Palestijnen nog altijd niet voorbereid op vreedzame co-existentie met Israel. Dit werd schrijnend duidelijk uit de gruwelijke moorden het gezin Fogel en hun op 11 maart jl.
Een ander probleem is de onderlinge verdeeldheid onder de Palestijnen.
Er is een reeel risico van een herhaling van de gebeurtenissen in Gaza in 2007, toen Hamas op gewelddadige wijze een einde aan het PA regime maakte.
De enige reden dat Hamas de West Bank niet overnam na 2007 was de aanwezigheid van de IDF daar.
Radicaal-islamitische invloed
De drastische veranderingen in het Midden-Oosten en de toenemende invloed van Islamistische krachten, zullen invloed hebben op de relatie van een Palestijnse staat met Israel. In feite is nu al zichtbaar dat het Palestijnse leiderschap is opgeschoven richting het Islamistische kamp.
Dit blijkt uit de harde taal tegen Israel en de VS, maar ook uit de voorstellen om opnieuw een nationale eenheidsregering te vormen met Hamas.
Situatie op de Westoever
Wie de situatie op de grond in de West Bank kent, ziet echter meer problemen met de uitroeping van een unilaterale Palestijnse staat. Het trekken van grenzen zonder een akkoord zal onmiddellijk tot een gewapend conflict leiden. In een groot deel van de West Bank en in Jeruzalem Oost is namelijk sprake van een gemengd Arabisch- Joodse bevolking.
Daarnaast hebben tal van plaatsen op de West Bank grote historische en religieuze waarde voor Israel. De Joden die daar wonen, zullen niet zonder meer hun koffers pakken.
De Jordaan vallei is een ander probleem. Met de toenemende invloed van Islamistische groeperingen in Jordanie, is Israelische controle over de oostgrens nog belangrijker geworden.
Verder ontbreekt er in de opbouw van de Palestijnse staat van alles. Er zijn bijvoorbeeld geen elektriciteitcentrales, geen waterzuivering installaties en de ondergrondse waterreservoirs worden gedeeld met Israel. Een goed wegennet ontbreekt en een verbinding met Gaza is er al evenmin.
Consequenties
Wat kunnen de consequenties zijn indien de VN groen licht geeft voor de unilaterale Palestijnse staat.
Ten eerste zal Hamas in de huidige situatie Gaza niet opgeven, er zullen dus twee Palestijnse staten zijn.
Ten tweede zal de uitvoering van een dergelijk VN besluit een herhaling kunnen opleveren van het 1947 scenario. Toen leidde het VN verdelingsbesluit voor Palestina tot oorlog vanwege Arabische interventie.
Israel zal geen buitenlandse troepen accepteren die nodig zullen zijn om het VN besluit af te dwingen.
De PA zal daarop waarschijnlijk om steun vragen aan andere landen in het Midden-Oosten
Het Islamistische blok onder aanvoering van Iran zal zeker aan deze oproep gehoor geven en oorlog zal het gevolg zijn.
PLO plan
Los van al deze valkuilen rijst de vraag waarom het Palestijnse leiderschap na 17 jaar onderhandelen met Israel, opnieuw wegliep van de vredesbesprekingen en koos voor deze confrontatiekoers.
De huidige PA leiders hebben in feite een meer geraffineerde variant op de deceptie politiek van Arafat ingevoerd. In plaats van terrorisme als middel om de positie van Israel uit te hollen gebruikt men mobilisatie van de wereldgemeenschap tegen Israel door middel van delegitimering en isolatie (BDS).
Ook nu is gebleken dat de PLO nooit afstand genomen heeft van haar voornemen om een einde te maken aan de staat Israel.
Dat voornemen werd oorspronkelijk geformuleerd in een politiek programma dat op 9 juni 1974 in Cairo werd uitgegeven. Het plan voorzag in de vorming van een nationale autoriteit die zou strijden voor de bevrijding van andere delen van Palestina. Het grondgebied van die autoriteit zou gebruikt worden voor de voortzetting van de strijd tegen Israël, en uiteindelijk zou met steun van andere landen geheel Palestina (Israel) bevrijd moeten worden.
Gewapende strijd
Op 9 april 2008 werd duidelijk dat het plan nog altijd actueel is. De PA vertegenwoordiger in Libanon, Abbas Zaki, gaf toen een persbericht uit waarin hij het volgende schreef:
“De PLO heeft haar platform geen jota veranderd….De PLO gaat voort in fases….Met de hulp van Allah zullen we hen (Israel) uit Palestina verdrijven.”
Maar ook het Fatah congres in Bethlehem 2009 riep op tot de voortzetting van de strijd totdat het “thuisland bevrijd was”.
Het streven naar een eigen staat zonder akkoord en zonder vrede met Israel kan alleen op deze wijze begrepen worden.
Het is duidelijk dat de unilaterale Palestijnse staat onder de huidige omstandigheden vrede uitsluit en oorlog naderbij zal brengen.
