Door Sharon Shaked en Yochanan Visser, MissingPeace.eu.
9 februari 2011.
Enigszins ingekort en bewerkt door Likoed.
Onlangs hebben de Britse krant de Guardian en de Arabische zender Al Jazeerah de beschikking gekregen over de zogenaamde ‘Pali Papers’.
In tegenstelling tot de conclusies die sommige Nederlandse media meteen trokken, namelijk dat Israel het grote probleem is bij het bewerkstelligen van vrede in het Midden-Oosten, laten deze Papers juist zien dat het probleem in het vredesproces bij de Palestijnen ligt.
Dit blijkt uit de de reacties op de publicatie van deze papers door de Palestijnse Autoriteit.
Ontkenning
De betrokken Palestijnse onderhandelaars reageerden direct furieus en ontkenden de authenticiteit van de Pali papers. De Palestijnse president Mahmoud Abbas zei bovendien dat Al Jazeera bewust de Israelische onderhandelingspositie had verwisseld voor de Palestijnse positie.
Later zei hij zelfs dat Al Jazeerah een poging had gedaan om het regime van de Palestijnse Autoriteit omver te werpen.
De Palestijnse hoofdonderhandelaar Saeb Erekat verweet daarbij Al Jazeerah een oorlog tegen de Palestijnse Autoriteit te hebben begonnen. Hij zei op de TV dat hij voor zijn leven vreesde: radicale moslims zouden hem willen vermoorden omdat hij concessies had gedaan om zo tot vrede te komen met Israel.
Hij uitte bedreigingen aan het adres van Al Jazeera en later bedreigde hij ook Qatar dat Al Jazeera financiert.
De Palestijnse Autoriteit ontkende dus dat men ook maar één concessie had gedaan die uit de Pali papers bleken.
Olmert
De veronderstelling dat Israel de partij was die de concessies afwees in het Annapolis vredesproces, werd vorige week weerlegd door de publicatie van de memoires van oud premier Ehoed Olmert.
Olmert beschrijft daarin de laatste ontmoeting die hij met Abbas had, voordat deze de onderhandelingen staakte. De kaarten die Olmert in 2006 op tafel legde en die een onderdeel zouden vormen van het definitieve vredesakkoord, bevatten de indeling van Jeruzalem zoals die ook naar voren komt uit de Pali papers van Al Jazeerah.
Het was Abbas echter die toen weigerde zijn handtekening te zetten onder het voorstel. Hij vroeg bedenktijd en beloofde na een paar dagen op de zaak terug te komen. Olmert wachtte echter tevergeefs en trad een paar maanden later af.
Houding Palestijnse Autoriteit
Een week na de publicatie van de Al Jazeerah versie van de Palestijnse onderhandelingspositie gaven andere bronnen binnen de Palestijnse Autoriteit een positiepaper vrij waaruit zou moeten blijken dat de Palestijnse Autoriteit altijd vast had gehouden aan haar onwrikbare principes in de onderhandelingen met Israel.
Het door AFP gepubliceerde document meldt o.a. dat Palestijnse onderhandelaars in 2010 iedere concessie uitsloten. Het kan zijn dat dit document (ook?) een fabricatie is die de Palestijnse Autoriteit vrijgaf om de onrust te beteugelen die in de Palestijnse maatschappij uitbrak na publicatie van de Pali papers. Men zag de ontwikkelingen in Egypte, Jordanie en Libanon en was waarschijnlijk bang voor een soortgelijke ontwikkeling op de West Bank.
Een feit is dat de ontwikkelingen sinds het Annapolis vredesproces het AFP document gelijk geven.
Ten eerste is er de onafgebroken stroom van publieke verklaringen door Palestijnse leiders sinds 2008. Deze verklaringen bewezen dat de Palestijnse Autoriteit consistent concessies aan Israel afwees.
Ten tweede weigerde de Palestijnse president Mahmoed Abbas – ondanks de bouwstop – om terug te keren naar de onderhandelingen. Indien de Palestijnse Autoriteit de concessies maakte die de Pali papers suggereren waarom eiste men dan stopzetting van de bouw in de Joodse wijken in Jeruzalem Oost, en stelde dat als voorwaarde voor hervatting van de vredesonderhandelingen?
Onderbelicht aspect
Dus wat is waar? De politiek beschreven in de Pali papers of de politiek die de Palestijnse Autoriteit vanaf haar oprichting heeft gevolgd?
De context waarin de onderhandelingen eind 2008 plaatsvonden, lijkt meer duidelijk over de Palestijnse Autoriteit strategie te verschaffen.
De laatste maanden van 2008 was al bekend dat de regering Bush ging verdwijnen, bovendien wankelde de positie van Olmert zodanig dat velen vermoedden dat het einde van zijn regering nabij was. Het was tevens bekend dat de nieuwe regering in de VS een andere politiek voorstond. Abbas’ positie was verder ernstig verzwakt door de coupe die Hamas in Gaza pleegde.
Deze omstandigheden gevoegd bij de internationale druk verklaren waarom de Palestijnse Autoriteit het spel meespeelde totdat Olmert letterlijk zijn kaarten op tafel legde.
Het is dus goed mogelijk dat de Palestijnse leiders opnieuw met een dubbele agenda de onderhandelingen met Israel voerden.
Eerder gebeurde dat tijdens het Oslo proces. Die Palestijnse deceptiestrategie werd ook beschreven in het blad Azure door Daniel Polisar van Peace Watch, een organisatie die met de Palestijnse Autoriteit samenwerkte tijdens het Oslo proces. In dat artikel beschrijft hij hoe Arafat vanaf zijn komst naar de West Bank in 1994 begon met de opbouw van een terreurapparaat met de bedoeling om Israel de nekslag toe te brengen en zijn droom van groot Palestina te verwezenlijken.
Toen de onderhandelingen van Camp David in 2000 door Arafat werden afgebroken, en de oorlog die de Palestijnen daarna begonnen, ontmaskerden uiteindelijk de werkelijke Palestijnse strategie.
Het van Taqiyah afgeleide concept behelst het pretenderen van de bereidheid om concessies te doen om er later, via verwarring over wie nu precies wat heeft gezegd, weer op terug te komen.
Mahmoud Abbas, die zijn hele carriere met Arafat werkte, kent de strategie van deceptie uiteraard als zijn broekzak. De tegenstrijdigheden in de Palestijnse politiek die uit de Pali papers blijken, zijn dus te verklaren vanuit het gebruik van dit concept. Zo lang al Jazeerah of The Guardian geen document publiceert waaruit blijkt dat de Palestijnse leiders bereid waren hun handtekening te zetten onder een definitief akkoord waarin de grandioze concessies staan uit de Pali papers, is er meer reden om aan te nemen dat de Palestijnen nog altijd verwikkeld is in deze deceptie politiek
Conclusies
De Pali papers maakten dus slechts twee dingen echt duidelijk:
- De Palestijnse leiders reageren nog altijd afwijzend en haast agressief wanneer iets of iemand suggereert dat zij bereid zouden zijn tot concessies om vrede met Israel te bereiken.
- De Palestijnse leiders lieten na de publicatie van de papers een nieuwe kans lieten liggen om hun achterban voor te bereiden op vrede en de daarvoor noodzakelijke concessies.
