Opinie-artikel van Likoed Nederland in de Volkskrant, 2 september 2010.
De rechtstreekse vredesonderhandelingen tussen Israel en de Palestijnen staan op het punt te beginnen. Wat kunnen we verwachten?
Eigenlijk weet iedereen wel hoe de uiteindelijke vredesoplossing er ongeveer uit zal kunnen zien. Deze zal gebaseerd zijn op het principe ‘land voor vrede’ zoals dit is beschreven in de befaamde resolutie 242 van de Verenigde Naties uit 1967. Daarin staat beschreven dat Israel recht heeft op: “duurzame vrede, beeindiging van alle oorlogsdreiging, erkenning van de Israelische soevereiniteit en het territorium, vrij van bedreigingen en gewelddadigheden, mede door gedemilitariseerde zones, een vrije doortocht van schepen en het recht om in vrede te leven binnen veilige en erkende grenzen.”
In ruil daarvoor staat Israel veroverd gebied af dat aan de Palestijnen wordt gegeven, zodat voor het eerst in de geschiedenis een Palestijnse staat ontstaat. Maar dus uitdrukkelijk met veilige grenzen voor Israel. Dat houdt grenscorrecties in, waarbij overwegend Joods bewoond gebied wordt uitgeruild tegen overwegend Arabisch bewoond gebied.
Dit voorstel ligt al sinds 1967 op tafel. Feitelijk zelfs al veel langer, want de tweestatenoplossing is voor het eerst in 1937 voorgesteld. Waarom wezen de Palestijnen deze tweestatenoplossing keer op keer af, bijvoorbeeld in 1937, 1948, 1967 en – door Jasser Arafat – in 2000 en 2001? En waarom wordt het voor de Palestijnen zelfs steeds moeilijker om alsnog akkoord te gaan met de tweestatenoplossing?
Daarvoor zijn zeven redenen:
1. Als de Palestijnse leiding nu alsnog akkoord gaat met een tweestatenoplossing, dan zegt men eigenlijk dat al het Palestijnse lijden sinds 1937 voor niets is geweest. Dat is voor de Palestijnse regering erg moeilijk aan de Palestijnse bevolking uit te leggen.
Immers, het laat zien dat de achtereenvolgende Palestijnse leiders en regeringen (ook Jasser Arafat) 70 jaar lang hebben gefaald, en (mede)verantwoordelijk zijn voor vele Palestijnse doden. Wil Abbas, de huidige leider van de Palestijnse regering, hier de verantwoordelijkheid voor dragen?
2. Het betekent ook slecht nieuws voor de Palestijnse vluchtelingen in Syrie, Irak, Libanon en de vele andere islamitisch-Arabische landen die daar al meer dan 60 jaar in vaak mensonterende omstandigheden moeten leven. Veelal hebben deze vluchtelingen geen toegang tot medische of sociale voorzieningen, mogen ze vele beroepen niet uitoefenen, geen huis bezitten en niet de nationaliteit aannemen van het land waar ze geboren zijn.
Dit geldt niet alleen voor de oorspronkelijke vluchtelingen, maar ook voor hun kinderen, kleinkinderen en inmiddels zelfs achterkleinkinderen. Dat komt doordat de Verenigde Naties onder Arabische druk voor de Palestijnen de uitzondering hebben gemaakt dat alle mensen met zelfs maar een enkele Palestijnse voorvader ook vluchteling zijn. Dus waar andere vluchtelingenproblemen vanzelf afnemen, is het aantal Palestijnse ‘vluchtelingen’ al bijna vertienvoudigd.
Inmiddels is al een derde deel (!) van het wereldwijde aantal vluchtelingen Palestijn en doet een beroep op internationale hulpgelden.
Heel vreemd, dit geldt namelijk voor geen enkel ander volk. Zo worden bijvoorbeeld de ruim 2 miljoen Polen die in 1948 Rusland moesten verlaten worden door niemand als vluchteling beschouwd, laat staan hun nakomelingen. De Arabische landen wilden echter maximale druk op Israel kunnen uitoefenen, en daarom moesten er zoveel mogelijk Palestijnse vluchtelingen gecreeerd worden.
Die door deze vluchtelingenstatus zoals gezegd vervolgens vaak een vreselijk leven moesten en moeten lijden, misbruikt ten behoeve van de Arabische politiek.
De tweestatenoplossing zal dit bevestigen. Immers, al die ‘vluchtelingen’ zullen door deze oplossing niet terugkunnen naar die plaatsen waar hun ouders of grootouders ooit gewoond hebben. Waardoor blijkt dat hun lijden, 62 jaar lang, voor niets is geweest.
Willen Abbas, de huidige leider van de Palestijnse regering en de andere Arabische regeringen, hier de verantwoordelijkheid voor dragen?
3. Als er een vredesoplossing komt, dan zullen terreurorganisaties zoals Hamas ontbonden en ontwapend moeten worden. Dat is trouwens al een verplichting sinds de Oslo-akkoorden in 1993, waar de Palestijnen zich niet aan gehouden hebben.
Deze ontbinding en daarmee dus eigenlijk verkettering van deze terreurorganisaties zal lastig worden. Immers, tot de dag van vandaag worden terroristen als rolmodel gepresenteerd op bijvoorbeeld de Palestijnse televisie en worden bijvoorbeeld scholen en pleinen door de Palestijnse Autoriteit naar terroristen vernoemd.
Het zal voor de Palestijnse bevolking moeilijk zijn te geloven dat deze vroegere rolmodellen plotseling helemaal geen rolmodellen meer mogen zijn. Dat zal waarschijnlijk tot weerstand en mogelijk tot geweld leiden. Wil Abbas, de huidige leider van de Palestijnse regering, dit risico dragen?
4. De Palestijnse regering, gevormd door de Fatah-partij is door en door corrupt. Als er geen externe vijand (Israel) meer is, zal dat meer de belangstelling krijgen en tot grote impopulariteit van Fatah leiden, of zelfs volledig machtsverlies. Wil Abbas, de huidige leider van Fatah, dit risico lopen?
5. Alle radicaal-islamitische imams hebben altijd geroepen dat er geen centimeter gebied aan de Joden afgestaan mag worden. Dit is zelfs het basisprincipe en bestaansrecht van de radicaal-islamitische terreurbeweging Hamas, die als oplossing van het conflict de volledige vernietiging van Israel voorstaat. In haar handvest staat het zo: “ Palestina is een islamitische Wakf, bestemd voor toekomstige moslimgeneraties tot de dag des Oordeels. Een deel noch een geheel mag worden ontheiligd of opgegeven.”
Degene die dus toch zijn handtekening onder een vredesakkoord zet, loopt een hoog risico om vermoord te worden. Het overkwam de Egyptische president Sadat nadat hij vrede met Israel had gesloten. Wil Abbas, de huidige leider van de Palestijnse regering, dit risico lopen?
6. Het draagvlak van een vredesakkoord is toch al heel wankel. Er is feitelijk geen politieke basis. Het mandaat van president Abbas liep in januari 2009 af. Echter – omdat hij weigert om nieuwe verkiezingen te organiseren – hij zit er nog steeds. Abbas is dus niet meer een democratisch gekozen president, maar feitelijk een dictator. Wat is een vredesovereenkomst gesloten door een dictator waard?
Wat het draagvlak voor een vredesovereenkomst nog kleiner maakt, is dat Abbas slechts regeert op de Westbank.
In Gaza regeert Hamas. Dat heeft reeds verklaard dat “de onderhandelingen geen legitimiteit hebben” en dat “jihad en het geweer de route aangeven naar eer en glorie”.
Oud-premier Van Agt vindt dat je met Hamas zou moeten praten over vrede, maar daar hebben ze zelf absoluut geen behoefte aan.
7. Last but not least de economie. Tot op heden krijgen de Palestijnen veel meer hulp per hoofd van de bevolking dan wie dan ook, waar ook ter wereld. Het kan niet op, met belastinggeld uit landen als Nederland worden bijvoorbeeld de Palestijnse ambtenarensalarissen betaald en krijgen alle Palestijnse schoolkinderen in Gaza een gratis laptop.
Die hulp zullen de Palestijnen door een vredesovereenkomst met Israel kwijtraken. Ze zullen het dan zelf moeten doen. Als je naar de omringende Arabische landen kijkt, dan wacht de Palestijnen niet een erg hoopvolle toekomst. Al deze omringende landen zijn heel veel armer, en de welvaartskansen voor de bevolking zijn dus klein. Wil Abbas, de huidige leider van Fatah, er de verantwoordelijkheid voor dragen dat zijn volk een arme toekomst wacht?
Abbas, de ondemocratische leider van de Palestijnen, wacht feitelijk een onmogelijk taak. Als hij vrede met Israel sluit, zal hij door zijn eigen bevolking in ieder geval verketterd worden en is hij zijn leven niet meer zeker.
Dus waar zal tijdens vredesonderhandelingen de creativiteit van Abbas in gaan zitten?
In oplossingen voor vrede of in kunstgrepen om Israel de schuld van mislukking van de vredesonderhandelingen te kunnen geven?
