Door Yochanan Visser, Missingpeace.eu, 9 augustus 2010.
De aanslag op het Italiaanse fast food restaurant Sbarro was een van de gruwelijkste tijdens de Tweede Intifada.
Negen jaar na dato zijn de gevolgen van deze terreur nog altijd zichtbaar in de Israelische maatschappij. Dit is het verhaal over die littekens en de absurde keuzes die Israel moet maken.
Arnold en Frimet Roth zijn getekende mensen. Hun dochter Malki werd negen jaar geleden vermoord bij de gruwelijke aanslag op het Italiaanse fast food restaurant Sbarro in Jeruzalem. Bij die aanslag kwam ook het grootste deel van de Nederlandse familie Schrijveschuurder om. Arnold en Frimet hebben sindsdien hun leven gewijd aan terreurslachtoffers.
Onlangs vertelde Arnold me dat hij in New York bij de VN was voor een bijeenkomst van een VN orgaan dat zich bezig houdt met terreurslachtoffers. Daar leerde hij dat bijna alle VN hulp aan terreurslachtoffers naar moslimslachtoffers van moslimterreur gaat.
Nog herinner ik me de doffe blik in zijn ogen toen hij dit verhaal vertelde.
De Jerusalem Post publiceerde vandaag een artikel van Frimet Roth over de gruwelijke dilemma’s waar Israeli’s mee te maken hebben. (zie onder)
Aan de ene kant is er de beweging voor de vrijlating van de soldaat Gilad Shalitt die nu al meer dan 4 jaar gevangen wordt gehouden door Hamas.
Vrijwel iedere Israeli sympathiseert met de familie Shalitt en de campagne voor de vrijlating van Gilad. Daar staat tegenover dat ook iedereen sympathiseert met de familie Roth die hun kind nooit meer terug zullen zien.
De schandalige chantage van terreurbewegingen zoals Hamas en Hizbollah met de levens van gijzelaars uit Israel lijkt een geaccepteerd gegeven te zijn geworden in Israel en de rest van de Wereld.
Mensen zoals Arnold en Frimet Roth zullen dat echter nooit kunnen accepteren, zij betaalden immers de ultieme prijs in de oorlog tegen het kwaad.
De terreur die Israel in de periode ten tijde van de Sbarro aanslag teisterde heeft de levens van de meeste Israeli’s voorgoed veranderd.
Voor een Nederlander is het waarschijnlijk moeilijk te vatten hoe het voelt om een bus in te stappen met de wetenschap dat ergens een passagier kan zitten die een bomgordel om heeft. Of uit eten te gaan zoals Malki Roth deed en de andere klanten te moeten observeren…. je wist immers nooit?
In die jaren reed ik dagelijks in mijn auto naar mijn werk in Jeruzalem door de Jordaanvallei.
Zodra het checkpoint bij Shadmot gepasseerd was, trapte ik het gaspedaal bijna vol in. Met dubbel de maximaal toegestane snelheid legde ik dagelijks het traject naar Jeruzalem af. Vaak moest ik tijdens de rit denken aan Sarajewo, waar in de Balkanoorlog ook zo’n weg was waar je ieder moment beschoten kon worden…….
Mijn kinderen hebben op die weg ooit op de vloer van de auto gelegen toen het leger achter een terrorist aanzat bij Jericho, minder risico was het idee….. Een lid van een naburige kibboets was minder fortuinlijk en werd bij de afslag naar Nablus doodgeschoten.
Of die keer dat we in ons huis op de kibboets bij Beit Shean zaten en dachten dat er een vliegtuig vlakbij door de geluidsbarriere ging. Later bleek het een Hamas terrorist te zijn geweest die zichzelf vlakbij opblies.
Zoals de Roth’s heb ik vele anderen ontmoet die minder fortuinlijk waren dan wij.
Een vriendin van mijn dochter die verstandelijk gehandicapt was en samen met haar moeder naar een kinderprogramma zat te kijken toen een Fatah terrorist hun huis binnenstormde en ze vermoordde…….
Een man uit de omgeving hier voor wie ik toen tijdelijk werkte die op weg naar huis dertien kogels in zijn lichaam kreeg, hij overleefde maar werd nooit meer de oude……….
Vrienden uit de straat die hun enige dochter verloren toen ze op die andere “sniperalley”, de tunnelweg naar Gush Etzion, werd doodgeschoten. Sindsdien leven ze teruggetrokken met hun verdriet……….
Benjamin een Indiase vriend met wie ik werkte die werd neergestoken en ook nooit meer de oude werd……. En zo zijn er nog meer.
Onlangs schreef Guus Valk van NRC een zeer generaliserend artikel over het in zijn ogen vreemde gedrag van de Israeli’s.
Guus is nog maar een paar jaar in Israel en bleek nog altijd met Nederlandse ogen naar de gedragingen van Israeli’s te kijken. Zijn verslag was op zich al vreemd voor de verslaggever van een blad als NRC maar wanneer hij zich had gerealiseerd dat veel van die gedragingen beschreven zijn in literatuur over het Post Traumatische Stress Syndroom had hij waarschijnlijk een ander artikel geschreven.
Negen jaar na Sbarro al weer………voor velen van ons is het echter nog altijd alsof het gisteren gebeurde.
