Door Yochanan Visser, onderzoeker van Missing Peace, 26 juli 2010.
Yochanan Visser reageert op het artikel ‘As the Arabs see the Jews’ door koning Abdullah van Trans Jordanie, verschenen in ‘The American Magazine’ in november 1947.
Een artikel uit 1947 dat geschreven is door de eerste koning van het huidige Jordanie, Abdullah, circuleert in 2010 opnieuw op het internet.
Het artikel dient nu klaarblijkelijk als basis voor bepaalde claims van groeperingen die zich tot doel hebben gesteld om de legitimiteit van de staat Israel te bestrijden.
Een Nederlandse redacteur van een bekende actualiteitenrubriek verzocht Missing Peace daarom om een analyse van de beweringen in het artikel van Abdullah.
Arabische herschrijving van de geschiedenis
Uit die analyse bleek dat Abdullah, net als de bovengenoemde groeperingen en sommige kerkgenootschappen, de geschiedenis op vele punten herschreef en informatie die niet paste bij zijn politieke opvattingen verdraaide, of achterwege liet.
De effecten van deze omgang met de historische waarheid worden met de dag zichtbaarder. Het is een van de belangrijkste middelen in de psychologische oorlog die tegen Israel wordt gevoerd door regimes en groeperingen in het Midden Oosten.
Grote delen van de Westerse wereld hebben zich hierdoor laten misleiden en zijn daardoor deel geworden van deze oorlog.
Het uit 1947 stammende artikel was waarschijnlijk bedoeld om invloed uit te oefenen op de Amerikaanse positie ten opzichte van de stemming over het verdelingsbesluit in de VN op 29 november 1947. Een groot aantal claims zijn ronduit onjuist en hebben eeen duidelijk psychologisch doel, namelijk het creeren van een slachtofferbeeld. Dergelijke manipulaties zijn sinds 1947 een machtig wapen gebleken in de Arabische oorlog tegen Israel.
Het eerste dat opvalt bij het lezen van het artikel is dat Abdullah schrijft over Palestina in de “ours” (ons) vorm.
Abdallah was toen echter de leider van Trans-Jordanie, een land dat ontstaan was nadat de Britten – feitelijk in strijd met het San Remo verdrag – ruwweg 78% van het grondgebied van het mandaatgebied Palestina afscheidden ten behoeve van de vorming van een geheel nieuwe staat Trans Jordanie. Hij schrijft hier echter over “onze staat” waarmee hij Palestina bedoeld onder Brits bestuur. Het kenmerkt waarschijnlijk het Pan Arabische denken van die tijd maar het is natuurlijk feitelijk onjuist, hij was immers de koning van een ander land.
Abdullah had overigens geen enkele historische connectie tot het gebied waar hij later koning over werd. De afsplitsing van Trans Jordanie van het Britse mandaatgebied was het gevolg van een beloning voor zijn samenwerking met de Britten tijdens de Eerste Wereldoorlog. Abdullah werd geboren in Mekka waar hij later de functie had van Sharif (gouverneur).
Arabisch antisemitisme
Zijn claim dat de Arabieren veel minder antisemitisch zijn geweest – historisch gezien – dan ieder ander volk op aarde is compleet bezijden de historische waarheid.
Een voorbeeld van Arabisch antisemitisme is de slachtpartij onder Joden in Tzefat (Palestina) gedurende het bewind van Ibrahim Pasha, in het begin van de negentiende eeuw. Er was toen er nog amper sprake van zionistische immigratie.
Maar ook Andrew Bostom in zijn standaardwerk over het Moslim antisemitisme (The legacy of Islamic anti-semitism) presenteert overweldigend bewijs materiaal over het anti-semitisme in de Arabische wereld, lang voordat er sprake was van het moderne Zionisme.
Een ander bewijs, daterend uit de dertiende eeuw, zijn de brieven van Maimonides (Rambam) aan de Joodse gemeenschap in Jemen (Iggeret Te’eman) In die brieven gaat hij o.a. in op het lijden van de Joodse gemeenschappen ten gevolge van het Islamitische antisemitisme.
Nog een bewijs voor de rol van antisemitisme in het Arabisch Israelische conflict is de wijze waarop de Palestijnse leider uit die tijd, Al-Husseini, collaboreerde met Hitler. Dit resulteerde in een plan voor de ‘Endlösung’ van het ‘Joodse probleem’ in Palestina, gebaseerd op het Europese model van vernietigingskampen. De nederlaag van Rommel in El Alamein voorkwam dat dit plan werd uitgevoerd.
De wijze waarop de Joden in de Arabische landen werden behandeld na het aannemen van het VN verdelingsbesluit verteld de rest van het verhaal over het Arabische antisemitisme. ( meer dan 800.000 Joden werden stateloos en verdreven in vele gevallen)
Joodse claim
Wat betreft zijn opmerkingen over de Joodse claim op het land Israel, valt op dat Abdullah het doet voorkomen alsof er plotseling belangstelling kwam van Joden voor een vergeten vaderland. Niets is verder verwijderd van de waarheid, wie de Joodse geschiedenis bestudeerd – vanaf het jaar 135 tot aan ruwweg 1850 – begrijpt dat Joden door de eeuwen heen geprobeerd hebben om terug te keren naar het land Israel.
Zionisme is geen uitvinding van Herzl geweest, het bestond al vanaf de tijd dat de Romeinen een einde maakten aan de Joodse onafhankelijkheid in het land Israel.
In de zevende eeuw bijvoorbeeld, vochten grote aantallen Babylonische Joden in het Perzische leger dat de Byzantijnse overheersing van Palestina probeerde te beeindigen.
Daarnaast zijn er verslagen van (groepen) Joden die lang voor 1850 terugkeerden naar Israel.
Onder hen enkele van de meest vooraanstaande Joodse geleerden. Maimonides (Rambam), Nachmanides (Ramban),Yehuda HaLevi, Yoseph Karo en Yitzchak Luria keerden allen terug uit de Europese diaspora gedurende het tweede millennium.
Joden hebben nooit afstand gedaan van hun claim op Israel, de opmerkingen van Abdullah, die koning was van een recent “uitgevonden” land, kunnen daarom het beste worden begrepen vanuit de intolerantie voor niet-moslims in het gebied van de Oemah, de Dar Al Islam.
Palestina was geen naam die afkomstig was van de Filistijnen zoals Abdullah beweert, de Romeinen gaven tijdens hun overheersing en na de vernietiging van de staat Israel de naam Syria Palestina aan het land. Daarna was het land onafgebroken in handen van buitenlandse bezetters tot aan de oprichting van de moderne staat Israel.
Joodse religie
Ook zijn opmerkingen over de Joodse religie in relatie tot het land Israel zijn volkomen misplaatst en onjuist. Ten eerste is de Joodse religie niet te vergelijken met het christendom, noch Islam. De Joodse religie is in de eerste plaats een manier van leven gebaseerd op een wet (Thora).
De uitvoering van die wet is echter voor het grootste deel afhankelijk van de aanwezigheid van het Joodse volk in het land Israel. Vele geboden in die wet zijn gerelateerd aan het land Israel en kunnen buiten Israel niet gehouden worden.
Andere geboden die gehouden werden buiten Israel, zoals het feest van de nieuwe maan waren afhankelijk van de uitspraak van een rabbinale rechtbank in Israel.
De Joodse liturgie is vol verwijzingen naar de betekenis van Jeruzalem en het land Israel. Hoofdgebeden bevatten standaard de bede voor de wederopbouw van Jeruzalem en de terugkeer naar Sion.
Dit is de reden dat de Joden altijd bleven verlangen naar het moment van terugkeer naar Israel. Zelfs seculiere Joden hadden dit verlangen, zoals bleek uit de afwijzing van bijvoorbeeld Oeganda als mogelijk thuisland door de Zionistische leiders.
Het Zionisme mag dan in een versnelling zijn gekomen door de wijze waarop Joden in Europa werden behandeld vanaf het begin van de eeuwenlange ballingschap, het was echter niet de basis van deze beweging.
Jeruzalem
Abdullah was natuurlijk op de hoogte van het volledige verhaal over de relatie van Islam t.o.v. Jeruzalem, ondanks het feit dat hij dat achterwege laat in dit artikel.
Jeruzalem heette in de beginjaren van Islam, Al Maqdis. Dat komt overeen met het Hebreeuwse Ha Miqdash: Het Heiligdom. Dit is de naam van de Joodse Tempel.
Arabische teksten op de muren van de moskee van Omar op de Tempelberg (geen moskee feitelijk) verwijzen naar de heiligdommen van de Joodse koningen David en Salomo.
Deze dingen zijn terug te vinden in de Hadith, het commentaar op de Koran.
Abdullah suggereert in het artikel dat de Joodse religieuze claim op “Palestina” zou betekenen dat de toegang tot de heilige plaatsen voor de drie grote monotheistische religies in gevaar zou komen. De geschiedenis van de Jordaanse overheersing van 1948 tot 1967 leerde juist dat onder dat beheer Christenen en Joden geen toegang hadden tot hun heilige plaatsen en dat heiligdommen werden verwoest.
Na 1967 bleek dat juist Israelisch beheer van Jeruzalem tot vrijheid van godsdienstuiting leidde.
Imperialisme
In feite geeft Abdullah toe dat de Moslim overheersing van Palestina een gevolg was van een imperialistische claim op het gebied, hij noemt het “the great Moslem expansion”.
De vergelijking tussen de Naziterreur en de pressie die het Joods Agentschap zou hebben uitgeoefend op de overlevenden van de Shoah, om naar Israel te emigreren is stuitend. Vele Joden kozen bijvoorbeeld voor de VS als nieuwe woonplaats, wat aangeeft dat mensen uiteindelijk zelf de keuze maakten om naar Israel te gaan of om daar te blijven.
Abdullah noemt Palestina even verderop een “barren land”, dat komt overeen met beschrijvingen van onderzoekers die in de negentiende eeuw het gebied bezochten (o.a. Mark Twain). Andere onderzoeken hebben uitgewezen dat onder invloed van de Joodse immigratie stroom er nog een andere immigratie stroom plaatsvond, namelijk die van Arabieren uit de Arabische wereld.
Ook in de jaren na de tekening van de Oslo akkoorden heeft er een dergelijke immigratiestroom richting de West Bank en Gaza plaatsgevonden. Zijn claim dat het land in 1947 al vol zou zijn en geen nieuwe Joodse vluchtelingen kon opnemen komt daardoor in een ander daglicht te staan en benadert de kern van het voortdurende conflict.
Arabieren reageren steeds met geweld
De Zionisten hebben vanaf het begin ingestemd met ieder plan om het land te delen. De Arabieren hebben vanaf het zelfde begin ieder delingscompromis verworpen en beantwoordt met geweld. Dit is de kern van het conflict, die te maken heeft met wat Abdullah zelf schrijft over de status van Joden in de Moslim wereld.
Het Hamas handvest is over dit onderwerp in de huidige tijd het duidelijkst: er is geen ruimte voor een zelfstandige Joodse staat in het Midden Oosten, die staat moet vernietigd worden.
Abdullah schreef zijn artikel nauwelijks dertig jaar nadat buitenlandse mogendheden nieuwe staten in het Midden Oosten hadden gecreeerd. Al deze staten werden getolereerd door de Islamitische massa’s. De heroprichting van een Joodse staat in het zelfde gebied was en is echter te veel gevraagd voor de zelfde massa’s en hun leiders.
De nieuwe wereldorde die ontstond door de twee wereldoorlogen bood de Joden voor het eerst in 1800 jaar de kans op het corrigeren van historisch onrecht. In dezelfde periode werden vele dromen op onafhankelijkheid van diverse andere volkeren omgezet in realiteit (India en Indonesie zijn slechts twee voorbeelden).
De besluiten van de Volkerenbond en de VN over de Joodse rechten op Israel zijn volstrekt legaal en legitiem.
De Arabieren reageerden vanaf het begin met geweld op de Joodse immigratie lang voordat er duidelijkheid was over de vestiging van de staat Israel. Al in 1921 schreef een hoge vertegenwoordiger van de Britse regering (Sir Alex Shuckburgh) een brandbrief aan Londen over het Arabische geweld tegen de Joden in Palestina. In die brief waarschuwt hij de Britse regering voor de mogelijke Joodse reactie op de Arabische terreur, namelijk zelfverdediging.
Shuckburgh die niet bekend stond als vriend van de Joden in Palestina adviseerde de Britse regering om de bewapening van de Joden in Palestina te legaliseren.
In feite heeft de geschiedenis bewezen dat de beschrijving van het conflict door Abdullah nog altijd actueel is en de grondoorzaak is van het voortduren van het conflict.
Ook door de huidige Palestijnse leiders (inclusief de Palestijnse Autoriteit) wordt het conflict omschreven als ‘ribat’, een religieuze oorlog voor Allah.
Uit een recent rapport van Palestinian Media Watch blijkt dat ook in 2010 veel Palestijnse leiders nog altijd het bestaan van Israel en zelfs de historische Joodse claim op de Tempelberg ontkennen.
De Arabische moslims werden aangetast in hun eer door de aanwezigheid van een Joodse staat in het Midden Oosten en het verliezen van vier conventionele oorlogen sinds 1947.
Niet de Joodse immigratie noch de bouw van Joodse steden en dorpen in Israel voor en na 1948 zijn de oorzaak van het voortdurende conflict, maar het Arabische onvermogen om een niet moslim staat te accepteren op het grondgebied van de Islam (Dar Al Islam).
Een duidelijk bewijs voor deze stelling vindt men in de Golfstaten vandaag de dag, de autochtone Arabieren daar vormen vaak de minderheid ten opzichte van Arabische allochtonen. Deze ontwikkeling is geen aanleiding geweest voor de terreur en oorlogen waar Joden in Israel al voor de oprichting van de staat Israel mee te maken hadden.
De geschiedenis sinds de publicatie van het Abdullah artikel heeft in feite aangetoond dat ook hij leed aan dit onvermogen om een Joodse staat in de Dar al Islam te accepteren. Om deze houding te rechtvaardigen verdraaide hij de historische feiten of liet een gedeelte van de beschikbare informatie bewust weg in zijn artikel.
Zijn aanklacht tegen de Amerikaanse houding ten opzichte van het Joodse vluchtelingen probleem na de Tweede Wereldoorlog is hypocriet gebleken.
De Arabische broeders die Palestina ontvluchtten tijdens de oorlog in 1948 zijn door Jordanie sindsdien als gijzelaars gebruikt in de strijd tegen Israel. Anno 2010 onder het regime van Abdullah (de Tweede) hebben deze Palestijnse Arabieren nog altijd niet de burgerrechten van de andere Jordaniers en leven zij nog steeds in kampen die in sloppenwijken zijn veranderd. Sinds enige jaren is de Jordaanse regering bovendien bezig om groepen Palestijnen van hun Jordaanse staatsburgerschap te beroven in een poging om hun integratie in Jordanie verder te frustreren.
