Opinie artikel van Likoed Nederland, 19 mei 2010.
De Amerikaanse President Obama koerst aan op een tweestatenoplossing tussen Israel en de Palestijnen. Dit is een goede en logische oplossing voor dit conflict dat al zoveel leed heeft veroorzaakt onder beide volkeren.
Het is zelfs zo logisch, dat het idee al heel oud is. Een Britse commissie concludeerde al in 1937 dat de enige denkbare oplossing voor de tegenstrijdige aspiraties van de Joden en Arabieren een tweestatenoplossing was. Dit idee werd toen echter door de Arabieren verworpen. Hierdoor kwam er geen Palestijnse staat.
Het idee werd daarna opgepakt door de Verenigde Naties met het Verdelingsplan van 1947. Ook dit vredesplan werd echter door de Arabieren afgewezen, waardoor er weer geen Palestijnse staat kwam. De Arabieren begonnen vervolgens een oorlog om de net opgerichte staat Israel te vernietigen. Alhoewel hen dit bijna lukte, wist Israel maar net te overleven. Wel veroverden Egypte en Jordanie de Westbank en de Gazastrook. De Joden die daar al drieduizend jaar woonden werden verdreven.
Het Arabische Egypte en Jordanie hadden toen, in 1948, de mogelijkheid om de Palestijnen die ook Arabisch zijn deze twee gebieden te schenken. Als dat was gebeurd dan was er al in 1948 een Palestijnse staat geweest. Jordanie annexeerde echter de volledige Westbank met al haar Palestijnse inwoners en Egypte hield de Gazastrook. De Palestijnen kregen hierdoor niets en werden tegen hun wil inwoners van deze twee islamitische landen.
In 1967 begonnen Egypte, Jordanie en Syrie weer een oorlog tegen Israel. Israel won deze oorlog en veroverde naast de Sinai-woestijn ook de Westbank en de Gazastrook die 20 jaar daarvoor door Jordanie en Egypte waren bezet.
Israel wilde – conform de VN-resolutie 242 – deze gebieden teruggeven in ruil voor vrede met de Palestijnen en alle Arabische buren. Dit werd echter door alle Arabische landen afgewezen. Weer was de kans op een Palestijnse staat verkeken en weer werd dit veroorzaakt door de Arabieren zelf.
Israel bleef echter wel degelijk geïnteresseerd in het principe van land voor vrede. Dat bleek in 1979, toen Israel vrede sloot met Egypte. In ruil hiervoor gaf Israel de in 1967 veroverde Sinai-woestijn terug. De toenmalige Israelische Likoed-premier Menachem Begin heeft hier destijds de Nobelprijs voor de Vrede voor gekregen.
In 1993 werden de Oslo-akkoorden gesloten, weer op basis van het principe land voor vrede. Dit zou een opmaat moeten worden voor een Palestijnse staat. Deze akkoorden hielden in dat Israel de Palestijnen gebieden terug zouden geven en de Palestijnen voor eens en altijd geweld zouden afzweren Zo moest de Palestijnse leiding terreur actief gaan bestrijden en de Palestijnse bevolking duidelijk maken dat vreedzaam samenleven nu het doel was.
De inkt van Oslo was echter nog maar net droog of de radicaal-islamitische Hamas begon in Israel met een ongekende reeks van zelfmoordaanslagen. Soms bijna dagelijks werden onschuldige Israelische burgers in supermarkten, in pizzeria’s en op markten opgeblazen. Israel sprak de Palestijnse leiding hierop aan, deze deed echter niets om de aanslagen te stoppen. Integendeel zelfs, Palestijnen die wel iets tegen het terrorisme wilden ondernemen werden – en worden nog steeds – als ‘collaborateurs’ geexecuteerd. Het vredesproces raakte vervolgens in het slop en weer liet een Palestijnse staat op zich wachten.
In het jaar 2000 probeert de Amerikaanse president Clinton het opnieuw. Na zijn bemiddeling legt premier Barak van Israel een tweestatenoplossing voor aan de Palestijnse president Arafat. Deze hield in dat de Palestijnen de Westbank en de Gazastrook zouden krijgen, met Oost-Jeruzalem als Palestijnse hoofdstad. Tot verbijstering van president Clinton en de hele wereld weigerde Arafat echter. Weer kwam er geen Palestijnse staat en weer waren het de Arabieren zelf die dit tegenhielden.
Nu, in 2010, 62 jaar nadat Jordanie en Egypte een Palestijnse staat hadden kunnen creeren, is er nog steeds geen vrede en geen Palestijnse staat. En nog steeds vallen er onschuldige slachtoffers onder de Israeliers en de Palestijnen.
Nog steeds is Israel echter bereid land op te geven voor vrede, zoals Israel dat ook in 1979 deed samen met Egypte. Zo trok Israel zich in 2005 nog eenzijdig geheel terug uit de Gazastrook. Israel was daar echter nog maar net weg of de Palestijnen begonnen Israelische grensdorpen met duizenden raketten te bestoken. Jarenlang leefden de bewoners van deze dorpen vervolgens in angst, vaak slapend in schuilkelders omdat ze bang waren dat hun kinderen door een raket zouden worden geraakt. Het wantrouwen van de Israeliers tegenover het principe van land door vrede groeide hierdoor logischerwijs enorm. Immers, Israel geeft land terug, maar krijgt in plaats van vrede raketten terug.
De vraag is dan ook of de Palestijnse leiding nu wel klaar is voor land voor vrede. Vaak lijkt het daar niet echt op. Zo verheerlijken de Palestijnse media terreur en martelaarschap. De TV-zender van de radicaal-islamitische Hamas zendt bijvoorbeeld wekelijks een poppenkastprogramma uit voor kleine kinderen waarin hen wordt geleerd dat er niets zo mooi is als het opblazen van een Israelier of andere ongelovige. Deze kleuters van amper 6 jaar oud wordt dus geleerd om als martelaar te sterven en daarbij zoveel mogelijk onschuldige slachtoffers te maken.
De televisie uitzendingen van het Palestijnse bewind op de Westbank zijn trouwens niet veel beter, ondanks dat daar de als gematigd gepresenteerde Abbas de scepter zwaait. Zo werd in maart bijvoorbeeld de vrouwelijke terrorist Dalal Al-Mughrabi daar als rolmodel op de televisie gepresenteerd. Dit omdat deze ‘dappere vrouw’ verantwoordelijk was voor gijzelen van een Israelische bus. Hierbij vielen uiteindelijk 39 doden, waaronder 13 kinderen. Tevens werd in maart vanwege de verjaardag van die aanslag een plein naar haar vernoemd in Ramallah, de belangrijkste Palestijnse stad op de Westbank. Hoe kun je echte vrede bereiken als je als Palestijnse overheid dit soort ‘heldendaden’ blijft vereren?
Ondanks dit alles heeft ook premier Netanjahoe van Likoed vorig jaar de tweestatenoplossing ondersteund. Land voor vrede dus, vrede in ruil voor een Palestijnse staat. Dan zullen de Arabische en Palestijnse leiding echter wel moeten laten zien dat ze echt vrede willen. En dat betekent: definitief Israel als land erkennen en ophouden met terreuraanslagen, het verheerlijken van terreur en het dromen van het verdwijnen van Israel. Zodat na 62 jaar eindelijk datgene komt wat de meeste Palestijnen en Israeliers willen: rustig in vrede en voorspoed kunnen leven.
