Opinie artikel van Likoed Nederland in het NRC Handelsblad, 24 april 2009.
Roel Schrijvers wekt de indruk dat de conferentie tegen racisme in Durban (2001) een idyllische gebeurtenis was. In werkelijkheid was het een toneel van virulent antisemitisme en van aanvallen op Israël.
De aangepaste slotverklaring op de conferentie, die onder zware druk van de VS tot stand was gekomen, werd door Israël inderdaad ondersteund. Dat maakt deze conferentie echter nog niet tot een succes. Het artikel van Schrijvers (NRC, 20 april) toont aan dat wanneer je geen rekening houdt met de context van gebeurtenissen er vervormde beeldvorming plaatsvindt.
Ook dit jaar bij de antiracismeconferentie in Genève ging het opnieuw alleen over Israël. Dit heeft niets meer met antiracisme te maken. De focus op Israël is buitenproportioneel en laat geen ruimte voor aandacht voor andere gebieden op onze aardbol die geteisterd worden door permanente oorlogen en schendingen op grote schaal van elementaire mensenrechten.
Het is niet alleen voor Israël een probleem, maar nog ernstiger is het voor de inwoners van die landen waar geen aandacht aan wordt besteed. We kunnen zonder overdrijving stellen dat in die landen jaarlijks meer slachtoffers te betreuren zijn dan het totaal aantal slachtoffers aan Israëlische en Arabische kant samen in alle militaire operaties sinds 1948. De heer Schrijvers meldt ons ter ondersteuning van zijn betoog dat in 1975 de VN de zionisme-is-racisme resolutie werd aangenomen. Deze resolutie werd door de Arabische landen ingediend en gedurende een schertsvertoning, de VN onwaardig, aangenomen.
Net zo onwaardig als de Libische voorzitter van de stuurgroep ter voorbereiding van de conferentie in Genève die het woord had ontnomen aan de Palestijnse arts die namens UN Watch organisatie belangrijke punten op de agenda wilde plaatsen. Een Libische voorzitter, let wel, uit het land dat deze arts met nog vijf Bulgaarse collega’s beschuldigde een Aids epidemie te hebben ontketend. Een beschuldiging die op niets was gebaseerd. Dergelijke voorvallen vergroten de geloofwaardigheid niet echt van deze conferentie.
Ook de opmerkingen over discriminatie in Israël worden door Schrijvers niet in hun context beschreven. Niet alleen Israël wil zijn eigen joodse identiteit handhaven; uiteindelijk is dat de raison d’être van dit land. In het overgrote deel van de Arabische landen wordt de Islam als de officiële staatsreligie gehanteerd. Mag dat wel van Schrijvers? Het verschil is wel dat in Israël vrijheid van godsdienst officieel in de grondwet is vastgelegd. Kom daar eens om in de Palestijnse gebieden of in Saoedi-Arabië.
Niet alleen Israël heeft een wet op terugkeer. Ook de Palestijnse autoriteit en Jordanië bijvoorbeeld hebben een dergelijke wet. Waarom meldt de heer Schrijvers dat nu niet?
Palestijnen wonen in Israël en op de Westelijke Jordaanoever. Schrijvers moet toch weten dat Joden niet gewenst zijn in Arabische landen en niet op de Westelijke Jordaanoever. Iedereen weet toch te melden dat “die ultraorthodoxe fanatieke Israëli’s” daar het grootste obstakel vormen voor vrede? Waarom moeten de Palestijnse gebieden Judenrein zijn? Weet Schrijvers dat 20 procent
van de Israëlische bevolking Israëlische Arabisch is? Weet hij ook dat deze groep in het parlement de Knesset vertegenwoordigd is? Zou Schrijvers als hij het over discriminatie heeft kunnen vertellen in welk Arabisch land Joden in het parlement vertegenwoordigd zijn. Kan de heer Schrijvers ons vertellen wat de oorzaak zou kunnen zijn dat bijna alle Joden uit alle Arabische landen vertrokken zijn. Een 6 a 700.000 personen. Discriminatie?
Met betrekking tot de “discriminatoire” wet op de terugkeer kan ik kort zijn.
Toen Israël in 1948 werd opgericht was de eerste daad van de nieuwe regering het land open te stellen voor alle Joden zonder enig voorbehoud. Daar was dringend behoefte aan daar geen enkel land bereid was die Joden op te nemen die de oorlog overleefd hadden. Het enorme aantal Joodse slachtoffers in WOII was mede te wijten aan het strikte toelatingsbeleid voor Joden van de Europese landen en de Verenigde Staten voor en gedurende de oorlog.
Niet alles dat Israël doet is goed of verstandig. Ook Israëliërs zijn maar mensen met hun menselijke tekortkomingen. Schrijvers raadt minister Verhagen aan eens in de spiegel te kijken. Misschien moet Schrijvers net als Verhagen eens over de spiegel heen kijken.
